သစ္ပင္

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခုတ္ခ်ခဲ့ရတဲ့
သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕အိပ္မက္ဟာ
ဘယ္ရာသီမွာ ပြင့္မယ္ထင္လဲ
….
ရာဇဝင္မွာ မိုး ေနတဲ့ က်ိန္စာ
ဘုရားတပည့္ေတာ္ထံမွ ေျပ ပါ ေစ သား။

ႏွင္းတဝက္ အလင္းတဝက္နဲ႕ေကာင္ေလး

ခေရပင္ၾကီးက သူ႕ကိုင္းဖ်ားမွာပြင့္ေနတဲ့ ခေရပြင့္ေလးေတြကို မိခင္ဘာသာစကားနဲ႕ ပံုေျပာသိပ္ေနတယ္။ ပါးျပင္ေပၚက ႏွင္းစက္ေလးေတြကို တို႕ထိေဆာ့ကစားရင္း ဘဝကို ငံု႕ၾကည့္မိတဲ့အခါ ျမဴခိုးေတြ ေဝေနတာေတြ႕တယ္။ မ်က္ဝန္းေတြ ကြဲေၾကခဲ့တာ ေဆာင္းဘယ္ႏွခ်ီၾကာခဲ့ျပီလဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဘဝမွာေနေပ်ာ္ပါတယ္ ေမေမ။
ေ႐ႊေရာင္ေတြ ဝင္းလက္ေတာက္ပေနတာ မဟုတ္ေပမယ့္ သနပ္ခါးေရၾကဲနဲ႕ ပန္းပြင့္ေလးေတြကို က်ေနာ္ခ်စ္တယ္။ ေန႕မ်ားစြာ ႏွစ္မ်ားစြာမွာ ခေရေတြေကာက္ရင္း က်ေနာ့္လမ္းကိုက်ေနာ္ေဖာက္ခဲ့တယ္။
ဓါးေတြဒိုင္းေတြမပါတာကလြဲရင္ ႏွင္းေတြရဲ႕ရာဇဝင္မွာ က်ေနာ္ဟာ သူရဲေကာင္းေပါ့။

ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕နဲ႕
ငါ့ရင္ထဲက ေဆာင္းရာသီဟာ
အ . ေနတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ျဖစ္တယ္။

က်ေနာ္ဟာ ေဆာင္းရာသီအေၾကာင္းကို ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္လို ဖတ္လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး ႏွင္းေတြကို
ခ်စ္သြားခဲ့တဲ့ေကာင္ပါ။ ငရဲကလာတဲ့မီးေတာက္သံစဥ္ေတြနဲ႕ ဘဝမွာကခုန္ခဲ့ရေပမယ့္ က်ေနာ္ဟာ ႏွင္းေတြရဲ႕ ေၾကြသံတေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ကိုပဲ သီခ်င္းလုပ္နားေထာင္ခဲ့တယ္။ ႏွင္းေတြ ယိမ္းႏြဲ႕ေဝက်ေနတာကို ၾကည့္ျပီး က်ေနာ္ ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ က်ေနာ့္ရဲ႕ ခပ္စုတ္စုတ္
တိုင္းျပည္မွာ သံုးရာသီလံုး ႏွင္းေတြပဲ ေဝေနေစ့ခ်င္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ပစ္စက္လက္ခက္ လြင့္ဝဲက်လာတဲ့ ႏွင္းမႈံေတြကို လက္ခုပ္ေလးနဲ႕ ဆုပ္ျပီး နမ္း႐ႈိက္ေနမိတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္အေတြးေတြနဲ႕
က်ေနာ့္ ေက်ာင္းသားဘဝဟာ ႏွင္းေတြနဲ႕မူး…… တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ မီးခတ္ေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ေတာက္ေလာင္ပူျပင္းမႈကို တင္းခံျပီး ႏွင္း ကို ခ်စ္ေနတဲ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေလးပါ။
ေျပာရရင္ … ႏွင္းေငြ႕ႏွင္းသက္သင္းတဲ့ ေလေျပကိုမွ ႐ွဴ႐ႈိက္ခ်င္တဲ့ ေကာင္ေပါ့။
က်ေနာ္ လူမိုက္လား ေမေမ။ ဘဝမွာ အဲ့ဒီႏွင္းေတြကိုမွ ေျဖမရ ေဖ်ာက္မရ ႐ူးသြပ္လွပစြာ ခ်စ္ခဲ့ရတယ္။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ႏွင္းစက္ေတြနဲ႕သာ က်ေနာ့္ကို ေျမျမွပ္လိုက္ၾကပါေတာ့။

ဘုရားေရ… …
ေဆာင္းရာသီရဲ႕ ေမွာ္အတတ္ဟာ
ႏွင္းေတြနဲ႕ ျပဳစား
ငါ့ တိုင္းျပည္ကို ဖ်ားေစခဲ့သလား…။

အသက္အ႐ြယ္ၾကီးလာတာနဲ႕ အမွ် လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာပံုဟန္ဟာ ဘာျဖစ္လို႕ ငယ္ငယ္ကေလာက္ မႏူးညံ့ေနေတာ့တာလဲ လို႕ ေမေမ့ကို က်ေနာ္ ေမးဖူးပါတယ္။ ပိုျပီးပူပင္စရာေတြ မ်ားလာလို႕လား၊ ေဒါသပိုထြက္လာၾကလို႕လား၊ မ်က္ႏွာအေရျပားဆဲလ္ေတြ ရင့္ေရာ္လာလို႕လား၊ အလုပ္ေတြ ပိုလုပ္ရလို႕လား၊ လူမႈေရးအရ ျပံဳးျပ . ရီျပရတာ မ်ားလြန္းလို႕လား၊ ငယ္ငယ္ကထက္ တိုက္ရခိုက္ရ တာေတြ ပိုမ်ားလာလို႕လား၊ ေလာဘေတြ မ်ားလာလို႕လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ပိုျပီး စိတ္ကူးယဥ္တတ္လာၾကလို႕လား……..။
ခပ္မာမာျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကိုျမင္ရင္ ေမေမ မွတ္မိပါဦးမလား ဟင္။
အိပ္မက္ေတြ တပံုတပင္နဲ႕ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားဘဝမွာ သတၱိမ်ိဳးစံု ေမြးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကက္ေျခခတ္ေတြ ႐ႈပ္ယွက္ခက္ေနတဲ့ အ႐ႈံးမ်ားစြာနဲ႕လူငယ္ ….
အၾကည့္ေတြကို မုန္းတယ္။
ႏွင္းေတြကလဲ တဟုန္းဟုန္းေဝပါတယ္။
ပန္းေတြကလဲ တဝုန္းဝုန္းေၾကြပါတယ္။
ေအးစက္တုန္ယင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ အလြမ္းေတြလဲ တဘုန္းဘုန္းလဲက် ေသ .. ပါ .. တယ္။

နကၡတ္မွားပြင့္တဲ့ ၾကယ္တစ္စင္းမွာ
ျမွားေတြလာလာစိုက္
ေမေမေရ …
က်ေနာ့္ကို ကယ္ ပါ။

ေကာင္းကင္ဟာ သူ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ ေခြေခြေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ လျခမ္းေလးကို ၾကယ္သီခ်င္းနဲ႕ ေခ်ာ့သိပ္တယ္ ေမေမ။ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ သိုင္းဖက္ျပီးပဲ အိပ္စက္ဖို႕ ျဖစ္လာတဲ့ အခါ ငရဲလိုညမ်ိဳးလဲ
က်ေနာ္ ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပန္းပြင့္ေတြ ကခုန္ေပ်ာ္ျမဴးတဲ့ အေၾကာင္းကိုေတာ့ (အခြင့္႐ွိလဲ) ေယာင္လို႕ေတာင္ အိပ္မက္ မမက္ခဲ့ဘူး။
က်ေနာ္က ဘယ္လိုေကာင္လဲ ေမေမ…။
ျခစ္ကုပ္ၾကိဳးစားခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြမွာ သတိတရနဲ႕ ေမေမ့အေၾကာင္း ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့ဖူးပါရဲ႕။
မုန္တိုင္းေတြၾကားမွာ အလဲလဲ အျပိဳျပိဳ ၊ က်ေနာ္ေလ သိတတ္စ အ႐ြယ္ကတည္းက အမိ တခဲ့တဲ့ ေကာင္ေပါ့။

ရသေျမာက္ေအာင္ ယိမ္းခါျပစမ္းပါ ႏွင္းေတြရယ္
မင္း ျဖန္႕ၾကဲထားတဲ့ ရနံ႕ေတြမွာ ငါေပ်ာ္ ဝင္ခ်င္လို႕…။

ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ မွာမွန္းမသိေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို စိတ္ခ်ပါေတာ့ ေမေမ။
ခ်စ္တဲ့ ႏွင္းေတြနဲ႕အတူ က်ေနာ္နဲ႕ ခေရပင္ၾကီး ေပ်ာ္ပါတယ္။
…………………………။
ေလျပင္းေတြ ႐ိုင္း႐ိုင္းပက္ၾကဲရင္း ေဆာင္းဟာ သူ႕ရင္ခြင္ထဲက ႏွင္းေတြနဲ႕ ကမာၻကိုပံုေဖာ္ေနတယ္။
က်ေနာ္ဟာ ႏွင္းကို ခ်စ္ခဲ့တယ္။
ထပ္ေျပာလဲ ဒီစကားပဲ။
က်ေနာ္ဟာ ႏွင္းတစ္ပြင့္ထဲကိုပဲ ပန္ထားတဲ့ ေဆာင္းရာသီျဖစ္တယ္။

အျဖဴစင္ဆံုးပဲ လင္းျပခ်င္ပါတယ္ကြယ္
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ငါ့ကို
ခပ္နက္နက္ ေဆးမျခယ္ပါနဲ႕။
ဘဝမွာ အေမွာင္ေတြကို သပ္ခ်ဖို႕
သီခ်င္းတပုဒ္ေတာ့ ငါဆိုဦးမယ္။
အဲ့ဒါဟာ ႏွင္း အေၾကာင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာပါ။

ရနံ႕႐ွိေသာ မ်က္လံုးမ်ား

သိပ္အသိသာၾကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း နံနက္ခင္းက ေနလို႕ထိုင္လို႕ ေကာင္းေနသည္။
သူငယ္ခ်င္း မ်ားမ်ားစားစား မ႐ွိေသာ သူမအတြက္ေတာ့ ဒီလို မနက္မ်ိဳးတြင္ တစ္ေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျဖစ္သည္က မ်ားသည္။ သူမကဲ့သို႕ပင္ ထျခားျမိဳ႕ခံလူမ်ားသည္လည္း ျမိဳ႕ကေလး၏ တစ္ခုတည္းေသာ ပန္းျခံတြင္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္သူကလုပ္၊ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္သူက ေလွ်ာက္ေနၾကသည္။ လူဦးေရ နည္းပါးေသာ ဤျမိဳ႕ကေလးတြင္ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးသူမသည္ မိခင္ႏွင့္အတူ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနထိုင္သည္။ အပ္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းပိုင္ဆိုင္ထားေသာ သူမတို႕ဘဝသည္ လူပံုအလည္တြင္ မေၾကာင္းမၾကေတာ့ ေနႏိုင္ၾကသည္။ အေမတစ္ခု သမီးတစ္ခုဆိုျပီး ႏွိမ္ခ်င္ၾကသူေတြ၊ ရိသဲ့သဲ့ လုပ္သူေတြ ေပါမ်ားေသာ္လည္း မာနတစ္ခြဲသားႏွင့္ ဥာဏ္ထက္ေသာသူမကို ျမိဳ႕ခံလူမ်ားက ႐ွိန္ၾကသည္။ ျပီးေတာ့ အနည္းငယ္ဆိုးျပီး ဂ်စ္ကန္ကန္ျဖစ္ေပမယ့္ သူမက ပုရိသေယာက်္ားေတြ လွည့္ၾကည့္ယူရေလာက္ေအာင္ပင္ ဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ေခတ္ကာလသားေတြ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ဟမ္းေလာ့ ဆိုျပီး နာမည္ၾကီးသည္။ စကတ္တိုတိုေလးေတြ ဝတ္ေလ့႐ွိေသာ သူမသည္ ဘယ္ေနရာ သြားသြား လူေတြဝိုင္းၾကည့္တာ အျမဲလိုလိုခံရတတ္သည္။ အဲ့ဒီ လူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကိုေတာ့ မီးေတာက္ေနတဲ့ ဖန္ေဂၚလီေတြ လို႕ သူမက နာမည္ေပးထားျပီး ကြယ္ရာတြင္ က်ိတ္ရီေနေလ့႐ွိသည္။

ခုလည္း သူမေလွ်ာက္လာရာ လမ္းတစ္ေနရာတြင္ လူငယ္တစ္စုက သူမအား ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ စိတ္ထဲတြင္ အနည္းငယ္ေတာ့ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္မိသည္။ မ်က္လံုးတစ္စံုစီက အဓိပၸါယ္ကိုယ္စီ ႏွင့္။ ဘာေတြမွန္းေတာ့ သူမလဲ ေရေရရာရာ မခြဲျခားတတ္။ မာနစိတ္ခံအရ ျပန္ျပီးေတာ့လည္း စိုက္ၾကည့္မေန ျခင္သျဖင့္ ဒီအတိုင္းပဲ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေမရီ ပါလာရင္ေကာင္းမွာပဲ ဟုလည္းေတြးေနမိသည္။ ေမရီ ဆိုတာက သူမရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္း ျဖစ္သလို အတန္းေဖာ္လဲ ျဖစ္တဲ့ ခပ္ဝဝေကာင္မေလး။ ဒီမနက္ မွာ အိပ္ယာက ႏႈိးမရလို႕ က်န္ခဲ့တာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ စကားေလးေျပာျပီး အိေျႏၵၾကီးနဲ႕ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ ေနလို႕ရတာေပါ့။ ခုက်ေတာ့ ေကာင္ေလးေတြ အျမင္မွာ သူမမ်က္ႏွာ နည္းနည္းေတာ့ ပ်က္ေကာင္းပ်က္ႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။ တဖက္ကလည္း ဘယ္သူက ဘယ္လို စိတ္မ်ိဳးနဲ႕ ၾကည့္တာလဲ ဆိုတာ သိခ်င္ေသးသည္။ မိန္ကေလး တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတာကို ရိသဲ့သဲ့ လုိက္လုပ္ခ်င္တဲ့ အၾကည့္ေတြလား။ ဒီေကာင္မေလး တယ္ေခ်ာပါလား ဆိုတဲ့ အေတြးသက္သက္ေလာက္နဲ႕ပဲ ၾကည့္တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ မျမင္ဖူးလို႕ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္မိလုိက္တာ မ်ိဳးပဲလား ဆိုတာ မခြဲျခားတတ္။ အကုန္လံုးကလည္း တူခ်င္မွ တူမည္ေလ။ တစ္ေယာက္ အၾကည့္တစ္မ်ိဳးစီလဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ တစ္ခု႐ွိတာက စြဲလမ္းသြားျပီး ေမတၱာယွက္ေနတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးကိုလဲ သူမ မသိစိတ္က လိုခ်င္ေနမိေသးသည္။ အပ်ိဳအ႐ြယ္ေရာက္ေနေသာ သူမသည္ ခ်စ္သူရည္းစားမ႐ွိေသာေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕အေပအေတေကာင္ေလးမ်ား၏ လုိက္ေႏွာက္ယွက္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ အားကိုလိုခ်င္တဲ့ သဘာဝအေလွ်ာက္ တည္တည္တံ့တံ့ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကိုေတာ့ ခ်စ္သူအျဖစ္ လိုခ်င္မိသည္။ ထိုလူငယ္ေတြကလည္း သူမႏွင့္ အသက္သိပ္မကြာေခ်။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခုနက သူမေတြးမိသလို ရင္းႏွီးလိုလို႕ ၾကည့္ေနတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ေမရီ႕ကို ဒီအေၾကာင္း ေျပာျပဦးမည္ဟု ေတြးေနလိုက္သည္။

တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း လူေတြရဲ႕ အၾကည့္ေတြကို သူမမုန္းသည္။ အနံ႕မ်ိဳးစံု၊ အေရာင္မ်ိဳးစံု ႏွင့္။ ႐ိုးသားျခင္း၊ သစၥာတရား၊ သိမ့္ေမြ႕ျခင္းဆိုတာေတြ သူတို႕ မ်က္လံုးေတြမွာ မ႐ွိၾက။ လူ႕ အတြင္းစိတ္ သႏာၱန္သည္ မ်က္လံုး၌ တည္သည္ ဟု အေမေျပာဖူးသည္ကို အမွတ္ရေနမိသည္။
ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့သူေတြဆိုရင္ေကာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း လူေ႐ွ႕တြင္ေတာ့တစ္မ်ိဳး လူကြယ္ရာတြင္ အ႐ွက္နည္းတတ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ ဟိတ္ဟန္ အျပည့္နဲ႕ ေနတိုင္း လူၾကီးလူေကာင္းလို႕ ေျပာလို႕မွ မရတာ။ အၾကင္နာ အျပည့္နဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြလည္း ထင္သေလာက္ေတာ့ မ႐ွားႏိုင္ပါဘူးေလ။ ညေနကို ေငးေမာရင္း အိမ္ေ႐ွ႕ျခံေလးထဲတြင္ သူမတစ္ေယက္တည္း ေတြးေနမိသည္။ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ လူ႕သိကၡာ ေတြအေၾကာင္း သိခ်င္စိတ္က တဖြဖြ။ စဥ္းစားရင္း တစ္ခါက ေမရီေျပာဖူးေသာ ႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္အၾကံ တစ္ခုကို သြားသတိရမိသည္။ ဆိုးေတာ့မဆိုး။ မိန္းကေလး သိကၡာေတာ့ နည္းနည္းက်ႏိုင္သည္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုရဖို႕ တစ္ခုေတာ့ ရင္းရမွာပဲေလ။ အလဲလွယ္လုပ္ရတာ တန္မယ္လို႕ထင္ပါတယ္။

မ်က္ဝန္းေတြ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဖတ္စာအုပ္တစ္အုပ္လို ဖတ္ရဦးမည္။

တစ္ခုေသာ ႐ံုးတက္ရက္မွာေတာ့ သူမ အၾကံအစည္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္သည္။ ႐ွင္းပါသည္။ အိကၤ်ီခပ္ဟိုက္ဟိုက္ရယ္၊ စကပ္တုိတိုရယ္ကို ဝတ္ကာ လူစီးမ်ားေသာ လိုင္းကားေပၚ ထိုင္လုိက္သြားရန္သာ ျဖစ္သည္။ အကၤ်ီမွာေတာ့ လူေတြ ေတာ္႐ံုမျမင္ႏုိင္တဲ့ ကပ္ခြာ ကင္မရာေလး တစ္ခုကပ္ထားလိုက္သည္။ လိုင္းကားကို ဂိတ္စထိသြားျပီး ေစာင့္စီးဖိုေတာ့လိုသည္။ ဒါမွ ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္လုိက္ျပီး တစ္လမ္းလံုး အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး လိုက္သြားႏိုင္မည္ ေလ။ သူမ အၾကံက လိုင္းကားသြားရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူမထိုင္ေနေသာ ထိုင္ခံုေ႐ွ႕တြင္ ခရီးသည္ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ လာထိုင္ၾကလိမ့္မည္။ ထိုအခါ အိပ္ေမာက်ေနျပီထင္ေသာ အိကၤ်ီဟိုက္ဟိုက္၊ စကပ္တိုတိုႏွင့္သူမကို အၾကည့္မ်ိဳးစံုျဖင့္ ၾကည့္ၾကလိမ့္မည္။ သူမကေတာ့ ဘာမွအေရးလုပ္စရာမလို။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး မ်က္စိမွိတ္ထားလိုက္႐ံုပင္။ အဲ့အၾကည့္မ်ားကို ကင္မရာက ကူးယူးထားလိမ့္မည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခက္အခဲမ႐ွိပဲ လိုင္းကား ဂိတ္ဆံုးကို ေရာက္႐ွိသြားသည္။ ကားေပၚကဆင္းေတာ့ သူမေပ်ာ္ေနသည္။ ဒီျမိဳ႕ခံလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ မ်က္လံုးေတြ ဘယ္လိုပံုလဲဆိုတာ သူမသိရေတာ့မည္။ ဒါနဲ႕ပဲ အိမ္ကို ကားငွားျပီး ျပန္လာခဲ့လိုက္သည္။

………………………..
တရား႐ံုးတစ္ခုတြင္ျဖစ္သည္။

တရားသူၾကီး။ ။
ေဟ့ တရားခံ .. ႐ံုးေတာ္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားက ဘာျဖစ္လို႕ ေနကာမ်က္မွန္အနက္ၾကီး
တပ္ထားရတာလဲ။
တရားခံ။ ။
က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားကို ခင္ဗ်ားတို႕ မျမင္ရတဲ့ အတြက္ အမွန္ကို ဖတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္
ဘူး။ က်ေနာ့္ စကားသံနဲ႕ ေလယူေလသိမ္းကလည္း ေသခ်ာေလ့က်င့္ယူထားတာ
ျဖစ္တဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ားတို႕ရိပ္မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဂနာမျငိမ္တဲ့ က်ေနာ့္
မ်က္လံုးေတြကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႕ သံသယ ဝင္လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမ်က္မွန္
အနက္နဲ႕ ဖံုးထားတာ။
တရားသူၾကီး။ ။
အဲ့လိုဆိုလဲ မင္းရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို ေဖာက္ထုတ္ထားေပါ့ကြာ။
႐ံုးေတာ္ကို ေလးစားသမႈနဲ႕ အဲ့မ်က္မွန္အနက္ၾကီးကိုေတာ့ ခၽြတ္ထားလိုက္။
………………………….


သူမရင္ေတြ အခုန္ျမန္ေနသည္။ ကူးယူလာေသာ ကင္မရာကို တီဗြီနဲ႕တြဲျပီးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
ေဟာ… ပထမဆံုး တစ္ေယာက္က သူမတို႕ျမိဳ႕ရဲ႕ မီးသတ္ဌာနမွဴးၾကီးျဖစ္သည္။ ဒီလူၾကီးကေတာ့ သိကၡာ႐ွိေလာက္မည္ဟု သူမ ထင္ေနလိုက္သည္။ ထိုင္ခံုမွာထိုင္ေတာ့ ေ႐ွ႕ကသူမကို ၾကည့္သည္။ ဒီေကာင္မေလး ျမင္ဖူးပါတယ္ ဟုလည္း ေတြးေနပံုေပၚသည္။ ေနာက္ေတာ့ လက္ကနာရီိကုိၾကည့္သည္။ ျပီးေတာ့ သူမကိုျပန္ၾကည့္သည္။ ဒီအၾကည့္ကေတာ့ ဖတ္လို႕မရ။ ခဏေနေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာစိုက္ၾကည့္ျပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ အျပင္ကိုၾကည့္ေန သလိုလိုႏွင့္ သူမဖက္ကို မ်က္ႏွာ ျပန္လွည့္လာျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဖတ္လို႕ရျပီ။ သမီးခ်င္းမွကိုယ္ခ်င္းမစာနာ။ အၾကည့္ကိုက အေပါစား အရက္ျပင္းျပင္းတစ္ခြက္အနံ႕ နံေနသည္။ တဏွာျဖင့္ေတာက္ေနေသာ ထိုသူၾကီး၏ မ်က္လံုးသည္ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းျဖင့္ နီရဲျပီးတကယ္မီးေလာင္ေနသည္ဟု ပင္ထင္ရသည္။
လူ႕သိကၡာဆိုတာ ဒါလားကြယ္။ လူေ႐ွ႕သူေ႐ွ႕မွာက် သိကၡာ႐ွိဟန္ေဆာင္ျပီး လူကြယ္ရာမွာက် စိတ္ဓာတ္ေတြက ေအာက္က်လိုက္တာ။ အဲ့ဒါကို ဘယ္လို ဥေပေဒနဲ႕ အျပစ္ေပးရမလဲ။

ထိုလူၾကီး ဆင္းသြားျပီး သူမေ႐ွ႕မွာ လာထုိင္သူက မိန္းမဝဝၾကီး တစ္ေယာက္။ ေ႐ႊေတြေငြေတြ ကေတာ့ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုး အျပည့္။ ခုနက လူၾကီးႏွင့္ ဘာမွေတာ့ မထူးျခား။ သူမ အျဖစ္ကို ၾကည့္ျပီး ပါးစပ္ကလဲ ပြစိပြစိေျပာေနေသးသည္။ အသံက်ယ္ျပီး နားစိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ သူမကို အတင္းေျပာေနမွန္း သိရသည္။ ‘အသက္ေလး ခပ္ငယ္ငယ္နဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ေနလိုက္တာ သူ႕မိဘသိရင္ ရင္က်ိဳးေတာ့မွာပဲ’ ၊ ဒီစကားကေတာ့ မိဘခ်င္းကို္ယ္ခ်င္းစာနာတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ မဆိုးဘူးေပါ့။ ဆက္ေျပာသည့္ စကားမ်ားကေတာ့ ၾကားလို႕ပင္မေကာင္း။ အယုတၱအနတၱေတြ။ သူမို႕လို႕ ေျပာထြက္သည္။ အသက္အ႐ြယ္မွမေထာက္ တျဗစ္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာၾကီးကလည္း မဲ့႐ြဲ႕ေနေသးသည္။ ထိုမိန္းမၾကီး၏ မ်က္လံုးမ်ားကေတာ့ ပန္းေတြရဲ႕အပုတ္နံ႕ လိုမ်ိဳး နံေနသည္။ ဘယ္မွာသြားလႊင့္ပစ္ရမည္လဲ။

အခုထိုင္ေနသည့္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေဆးသမားျဖစ္ပံုရသည္။ ငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္ႏွင့္ သူ႕ကိုယ္သူ မနည္းထိန္းေနရသည္။ အေျခအေနက သူမကို ၾကည့္ဖို႕မေျပာႏွင့္ မ်က္လံုးပင္မဖြင့္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဆးမူးေနသည္ ထင္သည္။ ရက္လြန္ေနေသာ ေပါင္မုန္႕တစ္လံုးရဲ႕အနံ႕မ်ိဳးျဖင့္ ထိုသူ၏ မ်က္လံုးမ်ား ေမွးဝင္သြားသည္။ ၾကည့္ရင္းျဖင့္ပင္ သူမ စိတ္ပ်က္လာသည္။ ဒီလုိ မ်က္လံုးေတြကိုေရာ ဘယ္ႏွလံုးသားက ထိန္းေက်ာင္းသလဲ။

ေနာက္ထပ္လာထိုင္သူကေတာ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတစ္ပါး။ ႐ုတ္တရက္ လန္႔ပင္လန္႕ခ်င္သြားသည္။ သူမသတိမျပဳမိလုိက္ဖူးေလ။ နည္းနည္းေတာ့ အားနာသြားသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးကလည္း ထိုင္ထိုင္ခ်င္းတခ်က္ၾကည့္သည္။ ျပီးေတာ့ မ်က္လံုးမွိတ္ျပီး ျငိမ္ျငိမ္ေလးလိုက္လာသည္။ ခဏၾကာေတာ့ တခ်က္ထပ္ၾကည့္သည္။ မျဖစ္သင့္ဘူး၊ မၾကည့္သင့္ဘူး၊ စိတ္ကိုထိန္း၊ တရားထဲမွာေပ်ာ္ဝင္ .ဆိုျပီး သူ႕စိတ္သူ ႏြားသိုးဖမ္းသလို လုိက္ဖမ္းေနပံုရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ထိုင္ရာကထျပီး တျခားေနရာမွာ သြားရပ္သည္။ ေကာင္းေတာ့လဲ ေကာင္းပါသည္။ စိတ္ကို ထိန္းရတဲ့ အလုပ္ဆိုတာ အခက္ဆံုးပဲေလ။ အဲ့ဒီစိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ရင္ေတာ့ မေကာင္းမႈဆြဲေဆာင္ရာေတြ အမ်ားဆံုးဝင္တတ္တဲ့ ဒီမ်က္လံုးေတြကို ပိတ္ထားတာ ပိုေကာင္းမယ္။

သူမ ဆက္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့။ စိတ္ေတြက ေလးလံေနျပီေလ။ တီဗြီကို တခ်က္ျပန္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့
ဦးထုပ္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းထားေသာ လူတစ္ေယက္ သူမေ႐ွ႕တြင္ ဝင္ထုိင္လိုက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ ထိုသူရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကို ျမင္ရသည္။ ဆက္ခနဲ သူမ ထရပ္မိသည္။ ထိုေယာက်္ားသားသည္ သူမစိတ္ထဲတြင္ ၾကိတ္၍ ေလးစားေနရေသာ သူျဖစ္သည္။ သူမ ႏွလံုးသားက ကိုင္းညႊတ္ေနေသာ သူလဲ ျဖစ္သည္။
ဘုရားေရ…. … ဘယ္လိုရနံ႕မ်ိဳးမ်ား ငါ ႐ွဴ႐ွိဳက္ရဦးမလဲ။
႐ုတ္တရက္ ထိုသူ၏ မ်က္လံုးမ်ား မီးထေတာက္ ေလသည္။
တဏွာေဇာႏွင့္ ကိေလသာ မီးေလာင္ျမိဳက္ေနေသာ အတၱေဘာခႏၶာကိုယ္ တို႕၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္
ညွီေစာ္ နံ ပါ သည္။

ခ်စ္သူလြမ္းဖို႕ ေဆာက္တဲ့ပံုျပင္

ညိဳ႐ံုပဲ ညိဳတဲ့ ေကာင္းကင္ဟာ တေလာကလံုးကို မ်က္ႏွာလႊဲျပီး ငိုေနတယ္။
ကဲ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ။ ဘဝ ဟာ စပ်စ္သီးတစ္ခိုင္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဝိုင္တစ္ခြက္ဆက္မျဖစ္ခ်င္တဲ့ သူဟာ ငါ ပါ။ ဒါေပမယ့္ ‘ဝ’ လံုးကေလး ဝိုင္းေအာင္ေရးတာက အစ သံသရာကလြတ္ေျမာက္ေရးထိ အဆံုး လူ႕ေလာကဟာ ၾကိဳးစားစရာေတြ သိပ္မ်ားတယ္။ ထိပ္ထားရယ္ .. ငါ ၾကိဳးစားရဦးမယ္ေလ။
ေကာင္းကင္ကို ပ်ံတက္မယ့္ ငွက္ဟာ သူ႕အေတာင္ေတြကိုေတာ့ ဆန္႕ထုတ္ထားရမယ္ မဟုတ္လား။
တက္ကုန္႐ြက္ကုန္ ဖြင့္ျပီး ဒီခရီးကို ငါသြားရေတာ့မယ္ ။
ထိပ္ထားေရ…
ေနလံုးကေလးထမ္းျပီး အေနာက္႐ိုးမကေန ထြက္လို႕သြား
ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ပြင့္ခြင့္မရေတာ့တဲ့ ေကာင္းကင္ဟာ .. ငါ ျဖစ္ရဲ႕ …။

လြမ္းသူ႕ပန္းေခြတစ္ခက္ကို
ထီးလိုမိုးျပီး
ေဟာ့လို ရင္ေကာ့ရဲပါတယ္
အဲ့ဒီေန႕က
မင္းအက်ၤ ီစေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္
ငါ .. ဆြဲကိုင္ထားခ်င္ခဲ့တာ…..။

အဲ့ဒီေန႕က
အလကၤာေတြေတာင္
ထမ္းပိုးခြင့္ မထိုက္တဲ့
ျမက္ပင္႐ိုင္းေတြရဲ႕ ဂီတေပါ့
တ႐ွပ္႐ွပ္နဲ႕ ကခုန္
မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းကိုေတာ့
နမ္းခြင့္ မပိုင္ခဲ့ဘူး။

အဲ့ဒီေန႕က
ေဟာ့ဒီလက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႕ ဆုေတာင္း
အဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႕ပဲ
ငါတို႕ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကတယ္။

အဲ့ဒီေန႕က
စိုက္ခဲ့တဲ့ ပန္းေတြ အားလံုးလဲ ေသပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး
မင္းမျမင္လိုက္တဲ့ ငါ့ေျခလွမ္းေတြလဲ
ဒ႐ြတ္တိုက္ပဲ … ေသတယ္။

အေမက ေျပာတယ္။ ‘မာယာေတြ ရစ္သိုင္းထားတဲ့ ေလာကဓံတရားရဲ႕ ေအာက္မွာ ဘယ္လူသားမွ ဒဏ္ရာမကင္းဘူး’ တဲ့ ။ ဘဝက ခါးလိုက္တာ အေမရယ္။ မူးယစ္ရီေဝျပီး ေမ့ေပ်ာက္ပစ္လုိက္ရင္ေတာင္
အမွတ္ထင္က်န္ခဲ့ဦးမယ့္ ဒဏ္ရာမ်ိဳးေတြ ေဟာ့ဒီေကာင္အတြက္ မ်ားေနျပီ။
တစ္ခ်ိန္က ‘ငါ့ ဘဝရဲ႕ လမ္းေတြမွာ ေတေလဘီလူးတို႕ ေစာင့္လိုက ေစာင့္ေစ’ ဆိုျပီး ဟစ္ေၾကြးခဲ့ဖူးတယ္။ တစ္ခ်ိန္က ႏွလံုးသားမွာ ႏွင္းဆီဆူးေတြ စိုက္ပ်ိဳးဖို႕… ေစတန္ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္
႐ိုးသားစြာနဲ႕ ျငင္းခဲ့ဖူးတယ္။ လိႈင္းတေမာ့ေမာ့နဲ႕ ျမစ္ကမ္းကိုလဲ ဦးခိုက္ဖူးတယ္။ လက္ရာေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ညံ့ခဲ့လို႕ ကမာၻဦးေန႕ ရဲ႕ ပထမဆံုး ဆည္းဆာေရာင္နဲ႕ အတူ ငါ့အလြမ္းေတြ သမိုင္းဝင္ခဲ့ေသးတယ္။
ငံု႕လ်ိဳးေတာင္းပန္ခဲ့ဖူး သလို ကိုယ့္ရင္ ကိုယ္လဲ ေခၽြးသိပ္ဖို႕ ေမ့ေနခဲ့ဖူးတယ္။

လြင့္လြင့္ပါးပါး
ဒီဂ်စ္ပစီေကာင္ရဲ႕ ညဟာ
လမင္းကို ၾကိဳးစင္တင္ထားသလိုပါပဲ
အလင္းေတြ ညွီစို႕
ေခါင္းစိုက္ ငိုက္က် ေနခဲ့ ျပီ။

ေလေျပေထြးက အမ်ားသံုးဘာသာစကားနဲ႕ လာႏွစ္သိမ့္တယ္။ မေသခင္ေတာ့ ေမးသြားရဦးမယ္ေလ..။
အလြမ္းဆိုတာ ဘုရား႐ွင္လက္ထဲမွာ ဆုပ္ထားတဲ့ ငရဲမီးေတာက္ေလာက္ ပူသလား။
ဒုကၡကို ေဟာထားတဲ့ ဗုဒၶရဲ႕တရားေတာ္မွာ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ငါျငိမ္းခ်မ္းပါရေစ..။

ထိပ္ထားေရ…
ငါ့ကို နားလည္ပါ
နား လည္ စမ္း ပါ….. … ။

နင္ ေစခုိင္းမွ ေျပာခြင့္႐ွိမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါဟာ ‘အ’ ေနတဲ့ ေကာင္ေပါ့။ နင္ေလွ်ာက္လမ္းခဲ့တဲ့ ေျမနီလမ္းေတြ …၊ နင္ လြမ္းတတ္တယ္ဆိုတဲ့ အလင္းေႏြးေႏြး အိပ္မက္ေတြ .. တစ္ေန႕မွေမ့လို႕ မရခဲ့ဘူး။ နင္ကေတာ့ စာသင္ခံုေထာင့္စြန္းမွာ ႏွင္းဆီေတြ လာလာစိုက္တဲ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ေက်ာင္းသားေလးကို ေမ့ေနျပီလားလို႕ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ျပီး စဥ္းစားဖူးတယ္။

လက္သန္းေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းက ေခါင္းညွိပ္ခဲ့တဲ့ သစၥာေတြ
ဘယ္ပံုဘယ္နည္းနဲ႕ ျပိဳပ်က္သြားသလဲ….
နင္မစီးေတာ့ တဲ့ ဖိနပ္ကေလးလို သဲၾကိဳးျပတ္ေနတဲ့ ေကာင္ဟာ ငါပါ ထိပ္ထားရယ္…။

ငါ႐ြတ္ေလ့႐ွိတဲ့
နမိတ္ဖတ္ပံုျပင္ေတြ…
‘လ’ တျခမ္းပဲ ႐ြက္ထားတဲ့
ေကာင္းကင္ လကၤာေတြ
ထိပ္ထားရယ္…
မိုးခါးေရေသာက္ရတာလဲ .. ေမာတယ္။

ပူေလာင္အက္ကြဲေနတဲ့
ေျမမႈန္ေတြနဲ႕ ငါ့အိပ္မက္ကို ဖန္ဆင္း
မြန္းၾကပ္ ပိတ္ေလွာင္မႈဟာ
အခ်ိန္မၾကည့္တတ္တဲ့ ေဆာင္းတြင္းလိုပဲ
ထြက္သြားဖို႕ ေမ့ .. ေမ့ ေနတတ္တယ္ေလ။

ငါ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့
ဒ႑ာရီ တစ္ပိုဒ္မွာေတာ့
‘မီးခြက္ဆိုတာ အလင္းျပျပကိုလဲ
အာေခါင္မွာ ဆုပ္ကိုင္ရဲတယ္ ’ ….။

တကယ္ေတာ့
ငွက္ဝါေလးရဲ႕ သဲၾကိဳးျပတ္အိပ္မက္ေတြ
သန္းေခါင္ေတေလနဲ႕
ညညေတြ ဘီလူးဆန္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ
ငါ့ ရင္ဘတ္ေပၚ လက္ကေလးတင္
ေလာက ဓမၼမီးအိမ္နဲ႕
ရာဇဝင္ေတြ ခရီးဆက္ဦးမယ္။

ထိပ္ထားေရ …
မီးတပိုင္း ေရတပိုင္းနဲ႕
ငါ … ပစ္ ေပါက္ စိုက္ ပ်ိဳး
နင့္ အတြက္
ပံုျပင္ တစ္ပုဒ္ ႐ွိ ခဲ့ ဖူး တယ္ … ။

ခရီးသြားအႏုပညာ

ဆို ဆံုးမ လို႕ မရတဲ့ ဂ်စ္ပစီအႏုပညာပါ
ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ထုဆစ္
ထစ္ ခြင္းထားတဲ့ ကာရံလဲ ျဖစ္တယ္…။

တစ္ခါတစ္ခါ ေတာ့လည္း ငါဟာ မိုးေရစက္ကေလး ျဖစ္တယ္။
တိမ္ေတြ က ျဖန္႕ထုတ္လိုက္တဲ့အခါ ေကာင္းကင္ျပင္မွာ လြင့္၀ဲ လို႕…..
ေလႏွင္ရာကို ခရီး ထြင္ခဲ့ရတယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အေတာ္ေလးျမင့္တဲ့ သစ္ပင္ၾကီး တစ္ပင္ဆီကို ငါ ေရာက္သြားဖို႕ ျဖစ္လာတယ္။
အဲ့ဒီမွာ စိမ္းစိုေနတဲ့ သစ္႐ြက္ေလး တစ္႐ြက္ေပၚ ငါ သြားက်တယ္။
ငါ့ရဲ႕ အေလးခ်ိန္ ေၾကာင့္ အဲ့ သစ္႐ြက္ေလးေပၚကေန တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာက်….
ထိပ္စြန္းေလးမွာ သီး ခို ေနခဲ့တယ္။
ငါ ေပ်ာ္ လိုက္ တာ….။
ဟီးေလးခိုရင္း နဲ႕ ေနာက္ဆံုး တစ္ခ်က္မွာ .. ငါ ျပဳတ္က်သြားတယ္။
ငါ့ ကိုယ္ငါ ဆန္႕ျပီး ေလလြင့္ရာမွာ မ်က္စိမွိတ္ ေနလိုက္တယ္။
ေျမျပင္နားေရာက္ခါနီး ျပီေလ…။
ရင္ေတြ ခုန္ေနမိေသးတယ္။
အဲ့ဒီမွာ အ႐ွိန္ ျပင္းျပင္းေမာင္းလာတဲ့ ကားတစ္စီးကို ျဖတ္ခနဲ ငါ ၾကည့္မိလိုက္တယ္။
တစ္ခ်ိန္တည္း ေလျပင္းတစ္ခ်က္ကလည္း ငါ့ကို ဆြဲေခၚသြားတယ္။
႐ုန္းဆန္ ထြက္ေျပး မရႏိုင္ေအာင္ ေလ က ခ်ည္ေႏွာင္ ျပီး သား …. ။
ခဏေလးပဲ…
လွ်ပ္တျပက္ ငါ ေတြ႕လိုက္တာက … ကားရဲ႕ ေနာက္ၾကည့္မွန္..။
….
ေဖ်ာင္း ..
………………………………
………………………………
သြားျပီ .. ငါ့ခႏၶာကိုယ္ဟာ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ လြင့္ ဖ်ာ သြားခဲ့ျပီ။
စုစည္းမႈ အားနည္းလြန္းတဲ့အခါ
ခပ္ျပင္းျပင္း ေနေရာင္က ျဖိဳ … ခြဲ…..
မိုးစက္ တစ္ပြင့္ရဲ႕ ဘ၀ ဟာ
ျပိဳ … ကြဲ … ဖို႕ ျဖစ္လာသလား..။


ေ၀လီေ၀လင္းမွာ တက္ခဲ့တဲ့ ေတာင္
အခု ေမွာင္ ေတာ့မယ္။
ေဟာဟိုက မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းေရ…
မင္းခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ သီအိုရီဟာ
ေျမၾကီးလို အယူအဆလား…
ေကာင္းကင္လို အယူအဆလား…
ငါ့ကို ေျပာျပစမ္းပါ…။

တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း က်ေနာ္ က ေနာဧ ျဖစ္ေနတယ္။
လူသားေတြ အျပစ္သိပ္လုပ္ၾကလြန္းလို႕ ဘုရားသခင္က ကမာၻကိုေရနဲ႕ေဆးတဲ့ အခါ
က်ေနာ္ဟာ… မိသားစုရယ္ .. တိရစာၦန္တစ္စံုစာစီရယ္ ကို
ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ သေဘၤာၾကီးတစ္စင္းနဲ႕ တင္ ေခၚျပီး ပင္လယ္ကို ႐ြက္လႊင့္ခဲ့တယ္။
ဘုရားသခင္ အလိုအရ.. က်ေနာ္ဟာ ဒီပင္လယ္မွာ ခရီးႏွင္ရင္း ပထမဆံုးေတြ႕တဲ့ ကၽြန္းမွာ
ေနာင္တစ္ေခတ္အတြက္ ကမာၻကို တည္ရမွာ ျဖစ္တယ္။
ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ..
ဒီ တိရစာၦန္ေတြနဲ႕ ခရီးထြက္ရတာ လြယ္တာမွတ္လို႕။
အသံမ်ိဳးစံုနဲ႕ ပြက္ပြက္ညံေနျပီး ေန႕ေရာညပါ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရဘူး။
ဒီသေဘၤာေပၚကေန ထြက္ပုန္းရေအာင္လဲ ပင္လယ္ျပင္က လြဲျပီး တစ္ျခားမ႐ွိ။
စိတ္ဓာတ္ကို က်ေရာ…။
ဒီၾကားထဲ သမီး သား ပါ မက်န္ ဇနီးမယားကလည္း ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္နဲ႕ …။
အလိုကို မက်ႏုိင္ေတာ့ဘူး။
႐ုပ္႐ွင္မင္းသား မင္းေမာ္ကြန္းကား ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ တို႕ ……
ပဲရစ္(စ္) ေမွ်ာ္စင္မေရာက္ဖူး လိုက္လို႕ ကုန္းေျမအသစ္ေရာက္ရင္
ေဆာက္ေပးရမယ္ ဆိုတာ တို႕ ……။
သားငယ္ကလည္း .. ဂိမ္းပညာမွာ ထိပ္သီးပညာ႐ွင္ျဖစ္ေအာင္ ဘုရား႐ွင္ကို ေျပာေပးဦးဆိုတာ တို႕ ….။
သမီးကလဲ တစ္မ်ိဳး … မိုနာလီဇာအျပံဳးေလးတပ္ျပီး ..ကိတ္၀င္းစလတ္ လို ႏႈတ္ခမ္း႐ွိေအာင္ လုပ္ေပးဆိုတာ တို႕…. ။
(ဟင္း .. အလီဘာဘာရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးပါ တြဲတပ္ေပးလုိက္ေပးလိုက္မယ္ )
…
စိတ္ေတြက ႐ႈပ္လာျပီ။ ကုန္းေျမကလဲ မေတြ႕ႏိုင္ေသးဘူး။
နားေတြလဲ အူထြက္ေနျပီ က်မ္းစာထဲမွာေတာ့ ‘ ျပံဳး႐ႊင္ေသာ မ်က္ႏွာထား႐ွိေနမည့္ ေနာဧသည္ အေပါင္းအပါမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ႐ြက္လႊင့္လိမ့္မည္ ’ တို႕ ဘာတို႕ မ်ားပါလားေတာ့မသိ။ ဒီမွာေတာ့
မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ပင္လယ္ထဲ ခုန္ခ်လိုက္ရင္ ေကာင္းမလားေတာင္ ေတြးမိေသးတယ္။
ျဖစ္ေတာ့လည္း မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ ဒီအုပ္စုက ကုန္းေျမ႐ွာေတြ႕သြားျပီး ေနာက္ ကမာၻတည္ျဖစ္ရင္
သြားျပီ မွလား။ အဲ့ ကမာၻပ်က္ျပီေလ။
ဒါနဲ႕ပဲ .. သေဘၤာၾကီးရဲ႕ စက္ခန္းကို ၀င္…
ေရေတြ ၀င္လာေအာင္ ပတ္ပတ္လည္ကို လုိက္ျဖတ္ဆီး လုိက္တယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး … သေဘၤာၾကီးဟာ တျဖည္းျဖည္း နဲ႕ပင္လယ္ထဲကို ျမဳပ္၀င္သြားတယ္။
စိတ္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။
ေနာက္တစ္ေခါက္ လူသားေတြ ျပန္႐ွင္လာမယ့္ အခါ ကမာၻေျမဟာ ကုန္းေျမမ႐ွိျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။
…..
အဲ .. တစ္ခု႐ွိတာက ပ်ံတတ္တဲ့ ငွက္ ေေတြနဲ႕
ေရကူးတတ္တဲ့ ငါး ေတြကေတာ ့ ႐ွင္ က်န္ခဲ့ လိမ့္မယ္။
သူတို႕ကေတာ့ ကုန္းေျမအသစ္ကို ႐ွာေတြ႕ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕…။
ကမာၻဦး အစ ဟာ .. ငါး နဲ႕ ငွက္ က ‘စ’ ျဖစ္သြားတာကိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါ။
ဘုရားသခင္က သနားေသာ အားျဖင့္ ၾကည့္ စီစဥ္ပါလိမ့္မယ္။

မိုးေကာင္းကင္ကို လက္ကေလး ေျမွာက္ျပီး
ဦးေမာ့ ထားခ်ိန္မွာ…
ေတာင္းမယ့္ ‘ဆု’ ကို ေမ့သြားတာမ်ိဳး ၾကံဳဖူးလား…။
ေရာက္မလာတဲ့ ေတာင္းဆုကိုေတာ့
ဘုရားသခင္က ေပးသနားမယ္ မထင္ဘူး…။

ငါး

ေရသည္ ေအာက္ဆီဂ်င္တစ္ဆႏွင့္ ဟိုက္ဒ႐ိုဂ်င္ႏွစ္ဆ ေပါင္းစပ္ထားသည္ဆိုေသာ ေဖာ္မ်ဴလာကို က်ေနာ္မသိပါ။ စီးဆင္းေနေသာေရ၊ ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာေရ၊ ေသေနေသာေရ၊ တဘိုင္းဘိုင္းျပဳတ္က်ေနေသာေရ၊ တလြင္လြင္စီးေနေသာေရ၊ တေသာေသာ ေမ်ာေနေသာေရ၊ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ေနေသာေရ၊ ငန္ေသာေရ၊ ခ်ိဳေသာေရ၊ ဗြက္ထေနေသာေရ၊ ဓာတုေဗဒေရ၊ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာေရ တို႕ အေၾကာင္းကိုလည္း က်ေနာ္မသိပါ။ ျမင့္ရာမွ နိမ့္ရာသို႕ စီးဆင္းေသာ ေရ၏သေဘာကိုလဲ နားမလည္ပါ။
က်ေနာ္သည္ ငါး တစ္ေကာင္ျဖစ္ပါသည္။

ဘယ္ ငါး မ်ိဳးႏြယ္ ကေနေမြးထုတ္လုိက္မွန္းမသိေသာ က်ေနာ္သည္ ‘ဘာမွန္းမသိေသာ ေရ’ တြင္ ေနထိုင္ပါသည္။ ထိုေရသည္ သူၾကိဳက္သလို စီးဆင္းေလ့႐ွိျပီး တစ္ခါတစ္ခါ ဆို၍ တစ္ခါတစ္ခါ ေကာင္းပါသည္။ အျမဲလိုလို မ်က္ႏွာ ေျပာင္စပ္စပ္ျဖစ္ေနေသာ ထို ‘ဘာမွန္းမသိေသာ ေရ’ ကို လူ႕ေလာက အဘိဓာန္၌ ကံၾကမၼာဟု ဖြင့္ဆိုထားေၾကာင္း ေဗဒါမ်ား ေျပာၾကားခ်က္အရ သိရသည္။

က်ေနာ္ ေနထိုင္ေသာ ေနရာတြင္ တျခားငါးမ်ားကို လည္း အ႐ြယ္အစား စံုလင္စြာ ေတြ႕ရတတ္သည္။
ေရေအာက္သဘာ၀အရ ၾကီးေသာငါးမ်ားက ငယ္ေသာငါးမ်ားကို စားပါသည္။ ငယ္ေသာ ငါးမ်ားက သူ႕ထက္ငယ္ေသာ ငါးမ်ားကို စားျပီး ထိုအေသးဆံုးငါးမ်ားကေတာ့ ေရေအာက္သစ္ပင္ မ်ားကိုသာ စားပါသည္။

ထာ၀ရ ဘုရားသခင္သည္ အရာရာကို ဖန္ဆင္းသူ ျဖစ္သည္ဆိုပါက က်ေနာ့္ခ်စ္သူငါးမေလး၊ ကူးခတ္ႏိုင္ေသာ အျမွီး၊ ညဖက္ မပိတ္ေသာ မ်က္လံုးတစ္စံု ႏွင့္ စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္ျခင္းမ်ား အတြက္ ေရညွိမ်ား လက္ေဆာင္ေပးခ်င္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဤေရျပင္၌ ဘုရားသခင္အား တစ္ေခါက္တစ္ခါမွ် မေတြ႕ရ။ က်ေနာ္ ႏွင့္ ဓာတ္မတည့္ေသာ အရာမ်ားထဲတြင္ သူ လဲပါပံုရ၏။

က်ေနာ္သည္ အဟိတ္ပုဂၢိဳလ္အခ်ိဳ႕၊ အလွျပင္ဆိုင္၊ တံဆိပ္မ်ားႏွင့္ အကၤ်ီ၊ က်ေနာ့္ အေဖ၊ သမိုင္းအတု တို႕ႏွင့္ မတည့္။ က်ေနာ္သည္ သ႐ုပ္မွန္၀တၳဳ၊ ဘုရင္႐ူး၊ အေရာင္ဆိုးထားေသာ ေကာင္းကင္၊ ကူဗလိုင္ခန္႕ တို႕ႏွင့္မတည့္။ က်ေနာ္သည္ ေဘထုပ္တန္းမွ စကားလံုးမ်ား၊ သရဖူ၊ သကၠာယဒိဌိ တို႕ႏွင့္ မတည့္။ က်ေနာ္သည္ အႏုပညာအတု၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း၊ ပြဲေတာ္ရက္မ်ား၊ မ်က္ႏွာဖံုး တို႕ႏွင့္ မတည့္။ က်ေနာ္ႏွင့္ မတည့္ေသာ အရာမ်ား က်ေနာ္ ႏွင့္ မတည့္။

က်ေနာ္ႏွင့္ မတည့္ေသာ အရာမ်ားထဲ တြင္ ငါး မွ်ာခ်ိတ္လဲပါသည္။
ေ႐ႊေရာင္ တလက္လက္ႏွင့္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္၊ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္၊ ညီွနံ႕ နံေသာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္၊ သံတမန္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္၊ နပိုလီယန္ ရဲ႕ ငါးမွ်ားခ်ိတ္၊ ေမးထူးေခၚေျပာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္၊ ဆူးကိုင္းမ်ားႏွင့္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္၊ လက္နက္ကိုင္ထားေသာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္၊ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ႏိုင္ေသာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္… စသည့္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မ်ား က်ေနာ္ႏွင့္ မတည့္။
ထို ငါးမွ်ားခ်ိတ္မ်ားသည္ အခ်ဥ္ေဖာက္ထားေသာ စပ်စ္သီး၊ ေဆးလိပ္၊ တစ္ မွ ကိုးအထိ ဂဏန္းမ်ား (သုညမပါ)၊ ရာထူး၊ ဆုတံဆိပ္၊ လွ်ာအ႐ိုးမ႐ွိေသာ မိန္းမ စသည္ တို႕အား အစာ အျဖစ္သံုးကာ က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာေလ့ ႐ွိၾကသည္။ က်ေနာ္ ႏွင့္ မတည့္ေသာ အရာမ်ားက က်ေနာ့္အား မဆြဲေဆာင္ႏုိင္။
စနစ္တက် ပ်က္ဆီးျခင္း၊ ေမာ္ဒန္၀တၳဳတို၊ ကဗ်ာ၊ ဟီရိၾသတၱပ တို႕ႏွင့္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ က်ေနာ္ ပါေကာင္းပါသြားႏိုင္သည္။

က်ေနာ္သည္ ငါးတစ္ေကာင္ ျဖစ္သည့္ အေလွ်ာက္ ေရ၌ ေပ်ာ္ ၏။ ျမင့္လြန္းေသာ ေကာင္းကင္ကား
အိပ္မက္ပမာ။ ကဗ်ာဆရာ တဂိုးကေတာ့ တိမ္ပြင့္ေတြကို ခြဲထြက္ျပီး သူၾကည့္တဲ့ အခါ
ငါး ေတြ ေရထဲမွာ ပ်ံသန္းေနတာ ျမင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။

လူးလြန္႕ျပီး ေရေပၚကို ခုန္တက္လုိက္သည္။
ဖ်က္ခနဲ အသင့္ ေစာင့္ေနေသာ ငွက္တစ္ေကာင္က က်ေနာ့္ကို ခ်ီသြားခဲ့သည္။ တိုးတိတ္လြန္းေသာ ငါးတစ္ေကာင္၏ ေအာ္သံကို သူမၾကား။

က်ေနာ္သည္ အဆိပ္သင့္ေနေသာ ငါးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ပါသည္။

ၾကိဳးျပတ္သြားေသာ မနက္ျဖန္

အခ်ိန္ကို ပိုင္ဆိုင္ရျခင္းအလိုငွာ လက္ပတ္နာရီတစ္လံုးကို မက္မက္ေမာေမာ လိုခ်င္ခဲ့ဖူးပါသလား။
ေဈးၾကီးသည္ ျဖစ္ေစ၊ မၾကီးသည္ ျဖစ္ေစ၊ လူတိုင္း (သို႕မဟုတ္) လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တြင္ေတာ့ နာရီတစ္လံုးစီ ပိုင္ဆိုင္ၾကသည္။ က်ေနာ့္တြင္လည္း လက္ပတ္နာရီတစ္လံုး ႐ွိသည္။ ယခုအခါတြင္ ၾကိဳးတစ္ဖက္ ျပတ္ေနေသာ ထိုေငြေရာင္နာရီေလးမွာ ခ်စ္သူက ေပးထားခဲ့ဖူးေသာ နာရီေလး ျဖစ္သည္။

‘မင္းမွာ နာရီ မ႐ွိပဲနဲ႕ ဘယ္လိုလုပ္ တစ္နယ္ရပ္ျခားသြားျပီး ေက်ာင္းတက္မွာလဲ’

စာသင္ျခင္း အလုပ္ျဖင့္ ရခဲ့ေသာ ေငြစေလးကို က်ေနာ့္ အတြက္ သူမ သံုးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုလက္ပတ္နာရီ ေလးႏွင့္ အတူ က်ေနာ္ ဘာကို ပိုင္ဆုိင္ရလိုက္ ပါသလဲ။ တန္ဖိုးႏွင့္ ဂုဏ္ျဒပ္လား။ အခ်ိန္လား။ အရင္က တစ္ခုခုလစ္ဟာေနေသာ လက္ေကာက္၀တ္ေနရာမွ ယခု နာရီ လက္ပတ္ၾကိဳးႏွင့္ ထိေနေသာ အသိကိုလား။ အိုင္းစတိုင္း၏ ကာလႏွင့္ အလ်ားဆက္စပ္မႈ သီအိုရီလား။ နယူတန္၏ အခ်ိန္ယူနစ္ေတြလား။ ဒါမွမဟုတ္ ခ်စ္သူကို အခ်ိန္တိုင္း သတိရေနမယ့္ စကၠန္႕လက္တံ တခ်က္ခ်က္ ျမည္သံလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီအသက္အ႐ြယ္အထိ အခ်ိန္ကာလယႏၱရားကို စိန္မေခၚႏုိင္ေသးျခင္းပင္။

‘လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပစၥည္းဥစၥာ ပိုင္ဆုိင္မႈဆိုတာ အဲ့ဒီလူရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုခုနဲ႕ ထိေနတဲ့အခါ၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲ့ဒီ ထိေနတာကို စိတ္က သိေနျပီး.. ဒါ ငါ့ဟာ ..ငါပိုင္တဲ့ဟာ ..လို႕ စိတ္ထဲ႐ွိလုိက္တဲ့ အခါ အခိုက္အတန္႕ေလး ေလာက္ပဲ ျဖစ္ေပၚသြားတာပါ’

ေလတျဖဴးျဖဴးတုိက္ခတ္ေနေသာ ဘုရားေစာင္းတန္းနားက ကုန္းေျမပုပုေလးေပၚတြင္ ႏွစ္ေယာက္အတူ ထုိင္ေနစဥ္က သူမ ေျပာခဲ့ေသာ စကားျဖစ္သည္။
လူဆိုတဲ့ သတၱ၀ါဟာ ဘယ္ကေနပဲ ဖန္ဆင္းျဖစ္ေပၚလာတာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကၾကီးထဲ ၀င္လာကတည္းကေန ျပန္ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ထိ ဘာပစၥည္းတစ္ခုကိုမွ အမွန္တကယ္ ပိုင္ဆိုင္ရျခင္း မ႐ွိတဲ့ ကိစၥကို အနည္းနဲ႕ အမ်ား ၀မ္းနည္းဖို႕ေတာ့ေကာင္းသည္။ ဒါ၀င္ က ဒါကို သိခဲ့ပံု မေပၚေခ်။ ျဗမၼာၾကီးေလးဦးကေကာ…။ သတၱေဗဒ ပညာ႐ွင္ေတြ ကိုယ္တိုင္ကပင္ ႐ွင္းျပဖို႕ ေမ့ခဲ့သည္ထင္သည္။
ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ကမာၻအရပ္ရပ္က ေခါင္းေဆာင္ေတြ မသိရေကာင္းလားဆို ျပီး ေသာက္က်ိဳးနဲ ၀မ္းနည္းပစ္လိုက္သင့္သည္။ ဘ၀ဆိုတာ ဘာလဲ။ ပိုင္ဆိုင္းျခင္းဆိုတာ ဘာလဲ။ ဆံုး႐ႈံးျခင္းဆိုတာကေရာ… ဆန္႕က်င္ဘက္သတၱိျပီးေနတဲ့ ပိုင္ဆိုင္ျခင္းရဲ႕ ေက်ာျခင္းကပ္ရပ္ေကာင္လား။ ဒါဆို အခ်ိန္ဆိုတာကေရာ...။

က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္အတူ ထုိင္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ ခိုျဖဴေလးမ်ား ထ ပ်ံသြားသည္ကို ျမင္လုိက္ရသည္။

‘မိုးေလာက္ၾကီးေသာ တိုက္ႏွင့္ ျခံမ်ား ပိုင္ဆိုင္ရလိုပါ၏ ၊ ခႏၶာကိုယ္ အႏွံ႕႐ွိေသာ ေခၽြးေပါက္ေလးမ်ား ပမာဏအေလ်ာက္ ေငြဒဂၤါးမ်ား ပိုင္ဆိုင္ရလိုပါ၏ ၊ အသက္႐ွည္ျခင္း၊ အဆင္းလွျခင္း၊ ဂုဏ္႐ွိျခင္း၊ ရာထူးၾကီးျခင္း၊ သူတစ္ပါး မ်က္ခံုးေမႊးေပၚ လမ္းတက္ေလွ်ာက္ႏုိင္ျခင္း မ်ားႏွင့္လဲ ျပည့္စံုရလိုပါ၏ ၊ အခ်ိန္၏ ၾကီးစိုးျခင္းမွလဲ လြတ္ႏိုင္ရလိုပါ၏။’
ဘုရားေစာင္းတန္း၌ ခိုလႊတ္ေနေသာ ၀ဖိုင့္ဖိုင့္ လူၾကီးတစ္ဦးထံမွ ဆုေတာင္း ေနသံ ျဖစ္သည္။

အစ ပထမေတာ့ ခိုျဖဴေလးမ်ားက ခပ္ေ၀းေ၀းသို႕ ခ်က္ခ်င္း မပ်ံႏိုင္ေသး။ ေစာင္းတန္းတ၀ိုက္ နားလိုက္ ပ်ံလိုက္ႏွင့္။ ခဏၾကာေတာ့မွ ေနာက္ထပ္ျပန္မလာခ်င္ေတာ့ပံုမ်ိဳးႏွင့္ အေ၀းဆီ ပ်ံသန္းသြားၾကသည္။
ဒီလုိ ၀ဋ္ေၾကြမ်ိဳးမွ လြတ္ႏိုင္ရပါေစ ၊ ေနာက္ ဘ၀၌ လူ အျဖစ္ကို ပိုင္ဆိုင္ရပါေစ ဆိုျပီးမ်ား ဆုေတာင္း ၾကသြားေသးလား။
ထိုလူၾကီး ကိုယ္တိုင္ကေရာ ဆုေတာင္းခဲ့သေလာက္ ပိုင္ဆိုင္ရမည္ဟု တထစ္ခ်ယံုၾကည္ ေနမည္လား။ ရခဲ့လွ်င္ေရာ တကယ္ပိုင္ဆိုင္ရမည္မွာ ေသခ်ာရဲ႕လား။ ဘုရားသခင္ အာမခံေပး မေပးေတာ့ မေသခ်ာ။

ညေနေစာင္းေတာ့ က်ေနာ္ တို႕ႏွစ္ေယာက္အတူ ဘုရား ေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။ အေနာ္မာ ျမစ္ကမ္းတြင္ေတာ့ ၾကယ္ေတြ ေၾကြေနေလာက္ျပီ ထင္သည္။ သူမ ေပးထားေသာ နာရီေလးကို ၾကည့္ျပီး မနက္ျဖန္ဆိုတာ ေရာက္မလာ ေစရန္ အခ်ိန္ကို အတင္းၾကီး တားခ်င္ေနမိသည္။ ဒီအ႐ြယ္ အထိ ပိုင္ဆုိင္ခဲ့သမွ်ႏွင့္ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ဆိုတာၾကီးကို လဲလို႕ရရင္လဲပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ ဒါမွ မဟုတ္လဲ တစ္ကမာၻလံုး၌ ႐ွိေသာ နာရီေတြ အားလံုး၀ယ္ကာ အခ်ိန္ေတြကို ရပ္ထားလုိက္ခ်င္ေသး သည္။

ကမာၻေရ… လည္ေနတာကို ရပ္ပါ။ ေနထြက္လာမွာကို တားပါ။
အခုအခ်ိန္မွာ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာ မနက္ျဖန္ေလး တစ္ရက္ပါပဲ။ ဆံုး႐ႈံးျခင္းက ရင္ကို လာ႐ိုက္သည္။ ဘုရားေရ … ကယ္ပါ။

‘မင္း … ငါ့ကို မပိုင္ဆုိင္ရေတာ့ေပမယ့္ မင္းအေပၚထားတဲ့ ငါ့ေမတၱာေတြကိုေတာ့ .. မင္း ရခဲ့မွာပါ’

က်ေနာ့္ ပခံုးေပၚ သူ႕လက္ကေလးတင္ျပီး ႏွစ္သိမ့္သည္။ အလင္းေငြ႕ေငြ႕ေတြၾကားမွာ လမင္းက တိမ္ေတြကို တြန္းထုတ္ျပီး သူ႕ကိုၾကည့္ခိုင္းသည္။ ေကာင္းကင္ေၾကြေတာ့မွာလား ။

မႈတ္ထုတ္လုိက္တဲ့ ေလက အစ ေအးခဲေနရေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းတဲ့ ရာသီဥတုမွာ သူမႏွင့္ အတူ ေတာင္တက္ဖူးတာကို ျပန္သတိရေနမိသည္။ ထိုစဥ္က ႐ႊင္ျမဴးေနေသာ သူမ အျပံဳးသည္ ေတာင္တက္ခ်ိန္မ်ားကို ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ေစခဲ့သည္။

‘မင္းနဲ႕ အတူ အခ်ိန္ေတြ အၾကာၾကီး ႐ွိေနမယ္ေနာ္’

သူမ ကတိေပးခဲ့ ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ အခ်ိန္ကာလ ကေတာ့ ကတိမတည္ခဲ့။ (သို႕မဟုတ္) တည္႐ွိေနျခင္းက ကတိမတည္ခဲ့။
လက္အုပ္ခ်ီ ခါးခ်ိဳးထားသည့္တိုင္ေအာင္ နာရီလက္တံ ေတြရဲ႕ ေ႐ြ႕လ်ားမႈက ရပ္မသြား။ သူမ လက္ကေလး ျဖစ္ညွစ္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ တိုင္ေအာင္…………………။

ယခုအခ်ိန္ထိ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရျခင္းမ်ား တကယ္႐ွိခဲ့သည္ျဖစ္ေစ၊ မ႐ွိခဲ့သည္ျဖစ္ေစ၊ က်ေနာ္ ဂ႐ုမစိုက္ခ်င္ေတာ့။ အခ်ိန္ကာလ မ်ားလဲ မသိေတာ့။
မနက္ျဖန္ မနက္၌ က်ေနာ့္ ခ်စ္သူ ေသဆံုးေတာ့မည္ဆိုေသာ အခါ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။

လူ ႏွင့္ ၀ိညာဥ္

‘အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ’ ….. ဘယ္ကမွန္းမသိ အသံက ထြက္ေပၚေနသည္။
ေကာင္းေသာအျခင္းအရာမွ လာခဲ့ပါေစ။

ဘယ္လုိျဖစ္လာသည္မသိ။ တလမ္းလံုး သူ႕ေၾကာင့္ဆူညံေနသည္။ အိုးစုတ္ခြက္စုတ္မ်ားကို လွည္းေပၚတြင္ တင္တြန္းလာေသာ လူတစ္ဦး..။ လက္ကလည္း အျငိမ္မေန။ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ကာ ထို အိုးခြက္မ်ားကို တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း႐ိုက္ေနသည္။ ထူးျခားသည္က ထိုလူ၏ မ်က္ႏွာသည္ ျပံဳးေနျပီး ခ်ိဳသာလွသည္ဟု ထင္ရသည္။ ထိုလူ ဘယ္သူလဲ။ အဘယ္အရပ္က လာသလဲ။ ဘယ္လို အျခင္းအရာမ်ား သယ္ေဆာင္လာသလဲ။ ေမးခြန္းမ်ားသည္ လူကို႐ူးသြပ္ေစပါသည္။ ထို႕အျပင္ ၀ိညာာဥ္မ်ားကိုလဲ ႐ူးသြပ္ေစႏိုင္ပါသည္။

ဤေနရာသည္ ၀ိညာဥ္အေတာ္မ်ားမ်ား ေနထိုင္ေသာ ရပ္ကြက္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ နံနက္ပိုင္း၌သာ လူအနည္းငယ္ ျဖတ္သန္းသြားတတ္ျပီး ညေနေစာင္းသည္ႏွင့္ လူေျခတိတ္ေနေလ့႐ွိသည္။ ဤေနရာသည္ သုႆန္တစျပင္ ျဖစ္္သည္။

သူ႕လည္ပင္း၌ ပုတီးလံုးေလးမ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲထားျပီး ပါးစပ္ကလည္း ဂါထာတပုဒ္ ႐ြတ္ေနသည္။ လက္ကေတာ့ တီးျမဲ ေခါက္ျမဲ။ ခဏၾကာေတာ့ နားျငီးမခံႏိုင္ေတာ့ေသာ ၀ိညာဥ္တစ္ေကာင္ က ဆက္မတီးေတာ့ရန္ လွမ္းေအာ္သည္။ တျခား ၀ိညာဥ္ မ်ားကလဲ ၀ိုင္းေထာက္ခံၾကသည္။ ဟုတ္လဲ ဟုတ္သည္။ သူတို႕ဘာသာ သူတို႕ ေအးေအးေဆးေဆး စကားစျမည္ေျပာေနတာကို လာေႏွာက္ယွက္သည္ကိုး။ ထိုအခါ အဲ့ဒီလူက တီးေနတာကို ရပ္လုိက္ျပီး ၀ိညာဥ္မ်ားကို မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ ၾကည့္ကာ ဂ႐ုမစိုက္လိုဟန္ျပဳသည္။ ျပီးေတာ့ ခုနကလိုပင္ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းႏွင့္ ဆက္တီးေနေလသည္။ လက္သံကျပင္းလာျပီး ပို၍ ဆူညံလာသည္။ ၀ိညာဥ္မ်ား သည္းမခံႏိုင္ေတာ့။ ဒီလူ ဘာလာလုပ္သလဲ..။ ၀ိညာဥ္ေတြကိုမ်ား မခိုးမခန္႕။ လိပ္ျပာ ႏႈတ္လိုက္ရ.. ဘာညာနဲ႕ အသံေတြ ထြက္လာၾကသည္။ ၀ိညာဥ္တစ္ေကာင္ကဆို လက္ဖေမာင္းထခတ္ကာ ႐ိုက္မယ္တကဲကဲ ျပင္ေနေသးသည္။ ၾကာလွ်င္မလြယ္ေတာ့။

ထိုအခ်ိန္က်မွ ၾသဇာအာဏာ႐ွိပံုေပၚေသာ ၀ိညာဥ္အိုတစ္ေကာင္က အားလံုးကို ျငိမ္ခိုင္းလိုက္ျပီး ထိုလူေ႐ွ႕မွာ သြားရပ္သည္။ ေနာက္.. မ်က္ေထာက္နီၾကီးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ကာ လာရာကို ျပန္ခုိင္းသည္။ မျပင္လွ်င္ တကယ္ ဇီ၀ိန္ေျခြပစ္မည့္ပံု။ ႐ုတ္တရက္ ကိုင္ထားေသာ တုတ္ေခ်ာင္း ျပဳတ္က်သြားကာ ထိုလူ၏မ်က္ႏွာသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေၾကာက္႐ြံ႕ထိပ္လန္႕ေနပံုသို႕ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ မ်က္ရည္မ်ားပင္ ၾကလာလိုက္ေသးသည္။ ၀ိညာဥ္မ်ား ခဏေတာ့ ၾကက္ေသ ေသသြားၾကသည္။ ဘာဆက္လုပ္ရမည္မွန္းလဲ မသိ။ အသိအရင္၀င္လာေသာ ၀ိညာဥ္အိုၾကီးက ထိုလူ႕မ်က္ႏွာေ႐ွ႕တည့္တည့္ လက္ညိႈးထိုးလုိက္ျပီး ေမးသည္။ ဒါဆို ဘာလာလုပ္သလဲ ေျဖေပါ့။ ထံုးတမ္းစဥ္လာ ဓေလ့ အရ ႏွစ္ကူးျပီးတိုင္း ဒီလို ပံုးအေဟာင္း၊ ခြက္အေဟာင္း မ်ားတီးကာ မကၽြတ္မလြတ္ေသာ ၀ိညာဥ္မ်ားကို ႏွင္ ရန္အတြက္ လာသည္ဟု မၾကားတၾကားေျဖသည္။ ၀ိညာဥ္မ်ား ေခါင္း႐ႈပ္ကုန္ၾကသည္။ ဘယ္ႏွယ့္ သုႆန္မွာမ်ား ၀ိညာဥ္လာႏွင္ရတယ္လို႕။ သူတို႕ ၀ိညာဥ္တသက္ႏွင့္ တကိုယ္ မၾကံဳဖူးေသးဘူးေလ။ တအံ့တၾသ ႏွင့္ ထိုလူအား အထူးအဆန္းသဖြယ္ ေငးေမာၾကည့္ေနမိၾကသည္။

အားလံုးက သူ႕ကို ၀ိုင္းေငးၾကည့္ေနၾကေတာ့ ထိုလူက သူ႕မ်က္ႏွာအား ႐ွက္ေနပံုျပဳလုိက္ျပီး တိုးတိုးေလး ရယ္လုိက္သည္။ ၀ိညာဥ္ေတြစိတ္ညစ္သြားသည္။ ငိုျပလုိက္၊ ရီျပလုိက္။ တတ္လဲ တတ္ႏိုင္သည္။ ခုခ်ိန္ထိ ဘာတစ္ခုမွလဲ ထိထိခိုက္ခိုက္မလုပ္ရေသး။ ေျခာက္လဲ ေၾကာက္မည့္ပံုမေပၚ။ ဒီအတိုင္း ဆက္သြားလွ်င္ ၾကာလွ်င္ ႐ူးႏုိင္သည္။ ၀ိညာဥ္မ်ား ႐ူးကုန္ၾကသည္ဆိုလဲ ေက်ာ္မေကာင္းၾကားမေကာင္း။ ခက္သည္။ ဒီလူ႕ေၾကာင့္ေတာ့ ၀ိညာဥ္ေတြ နာမည္ ပ်က္ႏိုင္သည္။

ဆက္ျပီး ထိုလူက ၀ိညာဥ္အိုၾကီး အနားကပ္ကာ ၀ိညာဥ္တို႕ပညာ ဘယ္ေလာက္စြမ္းစြမ္း သူ႕ကိုေတာ့ မယွဥ္ႏိုင္ေၾကာင္း။ သူ႕ ဘုန္းႏွင့္ သူ႕ကံမွာ အလြန္ျမင့္ေၾကာင္း။ သူလည္ပင္း၌ ဆြဲထားေသာ ပုတီးကုန္းမွာ ဘုရားကေပးလုိက္ေသာ အလြန္အစြမ္းထက္သည့္ ပစၥည္းျဖစ္ေၾကာင္း။ ၀ိညာဥ္ဆိုသည္မွာ လူကို ဘယ္ေသာအခါမွ မႏိုင္ေၾကာင္း။ မ်ိဳးစံုေအာင္ စကားနာ ထိုးေလသည္။ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနေသာ ထိုလူကိုၾကည့္ျပီး ၀ိညာဥ္အိုၾကီး ေခါင္းေတြ ေနာက္ေနသည္။ အၾကံလဲ ကုန္ျပီ။ ဘယ္လို ႏွင္ရ မွန္းလဲမသိ။ စိတ္႐ွိလက္႐ွိ လုပ္လိုက္ရရင္လဲ မေကာင္း။

ျပီးေတာ့ ထိုသူက ၀ိညာဥ္မ်ားအား ဤေနရာမွ မေနရန္၊ ေပ်ာ္ရာမွာ မေနပဲ ေတာ္ရာမွာ ေနရန္ ေျပာေသးသည္။ ၀ိညာဥ္မ်ား၏ ေတာ္ရာကား ဘယ္ေနရာလဲ ၀ိညာဥ္မ်ားကိုယ္တိုင္ပင္မသိ။ ခုေနရာကေကာ ၀ိညာဥ္မ်ား ေပ်ာ္သည့္ေနရာလား မေသခ်ာ။ ဘာဆို ဘာမွ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့။ သင္႐ိုးေတြ အဘိဓမၼာေတြ ၾကားမွာ ၀ိညာဥ္မ်ား ႐ူးသြပ္သြားၾကသည္။ ဓေလ့ေတြ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြ ၾကားမွာ အေနရခက္ကုန္ၾကသည္။ စိတ္ေတြ မခုိင္ေတာ့။

ထိုသို႕ ၀ိညာဥ္မ်ား ေၾကာင္စီစီ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ထိုလူက သူ႕ တုတ္ေခ်ာင္းကို ျပန္ေကာက္ကာ သယ္လာေသာ ပံုးမ်ားခြက္မ်ားကို တီးေလေတာ့သည္။ အသံက စူးထြက္လာျပီး ၀ိညာဥ္မ်ား၏ နား ဆီကို ဒုန္းစိုင္း ေရာက္လာၾကသည္။ ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္ၾကေတာ့။ အသံက စူးသထက္စူးလာသည္။ ကေယာင္ေျခာက္ျခားႏွင့္ ၀ိညာဥ္မ်ားလဲ ထြက္ေျပးကုန္ၾကသည္။ တိုက္သည့္ ေကာင္ကတိုက္။ လဲသည့္ ေကာင္ကလဲ။ ၀ိညာဥ္မ်ားအားလံုး ဒုကၡေရာက္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး ထိုေနရာတြင္ ၀ိညာဥ္ တစ္ေကာင္တစ္ေလမွ မ႐ွိၾကေတာ့…။

သုႆန္သည္ အသံမ်ား တိတ္ဆိတ္ကာ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ၾကီးျဖစ္သြားခဲ့သည္။
၀ိညာဥ္မ်ား ႏွင့္ စိုစိုေျပေျပ မ႐ွိေတာ့။

ထိုအခါက်မွ ေအာင္ႏိုင္သူ အျပံဳးႏွင့္ ႐ွိေနေသာ ထိုလူက ေခါင္းတခ်က္ေမာ့လိုက္ျပီး တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းႏွင့္ ဆက္တီးကာ သုႆန္မွ ထြက္သြားေတာ့သည္။

၀ိညာဥ္မ်ားလည္း ေတာ္ရာကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားသည္ ထင္သည္။ ေနာင္အခါ သုႆန္ဟုေခၚေသာ ထိုေနရာ၌ ၀ိညာဥ္ တစ္ေကာက္တစ္ျမွီးမွပင္ ေပၚမလာေတာ့။

သို႕ေသာ္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း အသံကေတာ့ ၾကားျမဲ။

‘အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ’… ။
ေကာင္းေသာ အျခင္းအရာမွ လာခဲ့ပါေစ။


မာယာ။ ။

သိတံ ။ မ်က္ႏွာကို ခ်ိဳသာေအာင္ျပဳတတ္ေသာ မာယာ။
ဟာသ။ အသံတိုးတိုးေလးျဖင့္ ရယ္ျခင္း။
ဘယ။ စိုးထိတ္ျပျခင္း။
လဇၨ။ ႐ွက္ေသာ အမူအရာ ျဖစ္ျခင္း။
မႏၶ၀ါစာ။ မၾကားတၾကား ေျပာျခင္း။
အေဒကၡဏာ။ မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ၾကည့္ျခင္း။
႐ုဒါ။ မ်က္ရည္က်ျပျခင္း။
ဤသံကလဟ။ စကားနာထိုးျခင္း။

က်ေနာ္နဲ႕ ထိပ္ထား

ႏွင္းတစ္ပြင့္ထဲကို ပဲ လက္ခုပ္ေလး နဲ႕ ဆုပ္ထားမိတာပါ…….။
ေဆာင္းတတြင္းလံုးစာ
ဒဏ္ရာေတြ ငါရခဲ့တယ္..။

ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ အက္ေၾကာင္းရာေတြထင္ေအာင္ ေလွ်ာက္ျခစ္ပစ္လုိက္တယ္။
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျပန္ေတြ႕ၾကရမွာလဲ…မနက္ျဖန္လား၊ ေနာင္တေခတ္မွလား။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေကာ ေ၀းေနရမွာလဲ… တစ္ႏွစ္လား ၊ ဆယ္ႏွစ္လား ။ ဒါမွမဟုတ္ တဘ၀လံုးလား..။ အရာရာဟာ ေ၀၀ါးလို႕ ဘာတစ္ခုမွ မေသခ်ာခဲ့ဘူးကြယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕မွာ … ေက်ာင္းသူေလးက ေက်ာင္းသားေလးကို ေမးတယ္။ ‘နင္တကယ္ ထြက္သြားေတာ့မွာေပါ့’ ..။ ေက်ာင္းသားေလးက ဘာမွမေျဖဘူး။ သူ႕ေခါင္းကိုသာ ခပ္ေလးေလး ညိွမ့္ျပတယ္။ သစ္႐ြက္ေတြကလည္း လုိက္ညိွမ့္တယ္။ ေက်ာင္းခန္းထဲက စာသင္ခံုေတြကလည္း လိုက္ညိွမ့္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာ အေလ့က်ေပါက္ေနတဲ့ ျမက္ပင္ေလးေတြက အစေပါ့ … ေခါင္းလိုက္ညိွမ့္ၾကတယ္။

အလင္းေတြကို ခူးဆြတ္ေပးဖို႕ မတတ္ႏိုင္တဲ့အခါ
ေကာင္းကင္ဟာ ေမွာင္ေနလိမ့္မယ္…
ငါ့ နတ္သမီးေလးရယ္ … ခြင့္လႊတ္ပါ။

ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ ခ်ာကနဲ လွည့္အထြက္မွာ နတ္ဆိုးရဲ႕ ရယ္သံဟာ ေက်ာင္းသားေလးရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚကို စီးက်လာတယ္။ ဘယ္တိုင္းဘယ္ျပည္က ငို သံ လဲ ကြယ္။ တဆိတ္ဆူးနစ္၀င္ လြယ္လြန္းလွတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ျမက္ဖိနပ္စီးခဲ့ရတာကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား။ လမ္းမွာ ဆူးေပါလြန္းတာကိုပဲ .. ေတာက္ . ေခါက္ရမလား။ ဘ၀အေၾကာင္း စာစီစာကံုးမွာ ၾကက္ေျခခတ္ေတြခ်ည္းပဲ ခ်ေရးခ်င္တယ္။

ဥၾသဆိုတဲ့ အသံေလးပါပဲ
ဒါေပမယ့္
ေႏြတစ္ခုလံုးစာ လြမ္းေလာက္တယ္။

တကယ္လို႕ ျမစ္ေတြသာ ေျပာင္းျပန္စီးဆင္းခဲ့ရင္ ေမခနဲ႕ မလိခ တို႕အေၾကာင္းဟာ ရင္ကြဲစရာေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ နင္နဲ႕ ငါမွာ ေရာ အဲ့ဒီက်ိန္စာ ပါလာသလား။ ခုလဲ တစ္နယ္ဆီ ျခား .. ငါတို႕ ေ၀းေနဆဲပဲေလ။ နင္မသိတဲ့ ဒီအရပ္ဟာ ေအာ္သံေတြ ဆူညံေနတယ္။ ဓါးခ်င္းခတ္သံေတြဟာလဲ ၾကက္သီးထစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လြင့္ေမ်ာလို႕။ ေသြးစာေနတဲ့ ေျမျပင္မွာ ေဟာ့ဒီေကာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနပါတယ္။ ထိပ္ထားေရ… ဒီေ၀ဒနာဟာ သံသရာခ်ီေအာင္ၾကာရဲ႕။

ငါ့ ဦးဆံေျမ႕ ကို
ပိုင္ေတာ္မူတဲ့ ဘုရင္မေရ…..
နင္မိန္႕မွာခဲ့တဲ့ စာခၽြန္လႊာေၾကာင့္
တိုက္ပြဲမွာ ငါ သူရဲေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ထိပ္ထားရယ္. နင္ေပးဖို႕ ရည္းစူးထားတဲ့ ပန္းတပြင့္ကိုေတာ့ ငါမရခဲ့ဘူး။ ငါတို႕ေတြ ေ၀းေနၾကတယ္ေလ။ ခ်စ္သူတို႕ ထားတဲ့သစၥာဟာ မီးခတ္တဲ့ေက်ာက္မွာ ႐ွိတယ္။ ၀တ္ရည္ထဲမွာ ေပ်ာ္၀င္တယ္။ ေျမမႈန္ေတြနဲ႕ ဖန္ဆင္းျပီး ေဆာင္းရာသီ ရနံ႕သင္းတယ္။…. …. …. ။ အင္းဟုတ္ျပီ ..။ ဒါေလာက္ေလးနဲ႕ပဲ ငါတို႕ေက်နပ္ၾကရေအာင္။ ျပီးေတာ့ နင့္ တိုင္းျပည္ကို ငါ ျပန္၀င္တဲ့ အခါ စကား၀ွက္ေျပာဖိို႕လိုတယ္ မွလား။ အဲ့ဒါဟာ သစၥာေတြအေၾကာင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာပါ။ ခုုေကာ ငါ့ကို နင္.. ၀တ္ေက်တန္းေက် လြမ္းေနေသးလား…….။ ခ်ိဳၾကည္ လြင္ျမ ေနဆဲ.. နင့္ မ်က္၀န္းေလး…….. အဲ့ဒါဟာ ..ငါ့ရင္ထဲ ၀င္ဖို႕ စကား၀ွက္ ျဖစ္တယ္။

ထိပ္ထားေရ…
အလြမ္းပန္းေခြခ်ခံရတဲ့ အာဇာနည္ဟာ မ်က္ရည္က်ဘူးတယ္ကြဲ႕…။
ဘာလို႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ
ကၽြန္လို တစ္လွည့္၊ သူရဲေကာင္းလို တစ္လွည့္
ငါ ႏႈတ္ဆတ္ခဲ့တယ္။
သြား မယ္ ကြယ္…. ။

ေအာင္ဆန္းဇာနည္

ေဖေဖာ္ဝါရီဆယ္သံုးမွာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ပါ
တစ္ေထာင့္ကိုးရာ တစ္ဆယ့္ငါး
ေရွ႕ေနဦးဖသား
ဇာတိနတ္ေမာက္ မေကြးခရို္င္
သိၾကားမ်ားခုတိုင္
ၾကံၾကံခိုင္တဲ့ ဇာနည္ဘြား
မိခင္ေဒၚစုသား
တစ္ေထာင့္ကိုးရာ ေလးဆယ္ခြန္
ေျပာင္းၾကတမလြန္
မ်က္ရည္သြန္လို႔ ဘဝင္ညိဳး
ဇူလိုင္တစ္ဆယ့္ကိုး
ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တို႔ဖခင္
ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ မွာစကား
ငါတို႔ မေမ့အား
ျပည္ေထာင္လြတ္ေရး ၾကိဳးပမ္းေအာင္
ျပည္ခ်စ္တို႔ေခါင္းေဆာင္
ဆို႐ွယ္လစ္ေဘာင္ လမ္းစဥ္မ်ား
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခ်မွတ္သြား။

ျမိဳ႕

မနက္ခင္းက အားလံုးထက္ အရင္အိပ္ယာထျပီး ေလာကကို လင္းျပေပးေနသည္။
မဂၤလာပါ…။

ေဟာဟိုမွာ ေနျခည္ေတြကို ႐ိုက္ခြဲ ေဖာက္ထြက္ … ျမိဳ႕ကေလး ကိုေတြ႕ေနရျပီ။
သူ႕ျခံစည္း႐ိုးမွာ သက္တံ့ေတြကို ခ်ိတ္ထားတယ္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ျမိဳ႕ကေလးက သူ႕ေျမျပင္မွာ ပြင့္တဲ့ပန္းနဲ႕ ဘုရား၀တ္ျပဳေနတယ္။ ခဏၾကာမွ အမွ်ေ၀သံနဲ႕ အဆံုးသတ္လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ သူ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ေခါင္မိုးငယ္ငယ္အိမ္ေလးေတြကို တစ္ခ်က္ ငံု႕ၾကည့္ရင္း ခါတိုင္းေန႕ေတြလို သီခ်င္းေတြဆို ေနတယ္။ သံစဥ္ေတြ ခင္းထားတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးေပါ့။

တစ္ရက္ေတာ့ ျမိဳ႕ကေလးထံသို႕ လူစိမ္းတစ္စုေရာက္႐ွိလာၾကသည္။ သာယာလွေသာ ထိုျမိဳ႕ကေလးအား လူစိမ္းမ်ားက ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ကာ အေျခခ်ေနထိုင္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ ျမိဳ႕ကေလးကေတာ့ ၾကည္ျဖဴစြာပဲ လက္ခံလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ထိုလူစိမ္းအုပ္စုထဲ၌ ေခါင္းေဆာင္မည္ေသာ လူတစ္ေယာက္က ဤျမိဳ႕ကေလး၏ အ႐ွင္သခင္ဟု သူ႕ကုိယ္သူ ခန္႕အပ္ကာ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာၾကသည့္ တျခားေသာ လူမ်ားအား ဤျမိဳ႕ကေလး၌ ေနထိုင္ခ်င္လွ်င္ သူ႕အမိန္႔ သူ႕အာဏာ သူ႕လက္ေအာက္ မွာသာေနရမည္ဟူေသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ဥပေဒ တစ္ခုကို ထုတ္ျပန္ထား၏။ ျမိဳ႕ကေလးက ဒါကို သိပ္ေတာ့ သေဘာမက်။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ မေျပာျဖစ္။ ဘယ္သူတစ္ေယာက္ကမွ လဲ သူ႕ကိုမလြန္ဆန္ခ်င္ၾကသျဖင့္ ထိုအတိုင္းပင္
လက္ခံလိုက္ၾကသည္။
ျပႆနာက အဲ့ဒီမွာ စ သည္။
ထိုေခါင္းေဆာင္ဆိုသူက လူ႕သဘာ၀ ေလာဘေဇာ အေတာမသတ္ႏိုင္ပဲ ျမိဳ႕ကေလးကို သူတစ္ေယာက္တည္းပိုင္ေအာင္၊ ဒီထက္ပို၍ သူလိုသလို အသံုးခ်ႏိုင္ေအာင္ ဥပေဒ ထပ္ထုတ္သည္။ ထိုအခါက် ျမိဳ႕ကေလးက သည္းမခံႏိုင္ေတာ့။ ျမိဳ႕ေနတျခားလူမ်ားကလည္း ဆူညံထၾကြကုန္ၾကသည္။
သို႕ေသာ္ ထိုသူ အား မတြန္းလွန္ႏိုင္ၾက။ အင္အားေတာင့္ေသာ ထိုလူစိမ္းအုပ္စု ကလည္း ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရက္စက္ၾကသည္။ ျမိဳ႕ကေလးကလည္း အတိုက္အခံ ျငင္းသည္။ ေနာက္ဆံုး ထိုေခါင္းေဆာင္ဆိုသူက စီရင္ခ်က္တစ္ခုခ်မွတ္လိုက္သည္။

ျမိဳ႕ကေလးကို ‘ေထာင္’ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ပစ္လိုက္သည္။
…………………………………….
…………………………….
ဖုန္မႈန္႕သဲမႈန္႕ေတြၾကားမွာ ျမိဳ႕ကေလး မြန္းၾကပ္ေနသည္။
ဘယ္သူမွ မကယ္ႏိုင္ၾက။
…………………..
………….
…..
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ျမိဳ႕ကေလး၌
ဟီရိ ႏွင့္ ၾသတပၸ မည္ေသာ ေလာကပါလ တရားႏွစ္ပါး ပ်က္သုန္းသြားၾကသည္။
ေန႕တြင္ မီးထေတာက္ ေလာက္ ေအာင္ ေနပူျပင္းျပီး ညတြင္ မိုးခါးေရတို႕႐ြာက်သည္။ အိပ္မက္မ်ား၌ ေအာ္သံေတြဆူညံေနျပီး အရင္ကလုိ အေရာင္မစံုေတာ့ေပ။ ယခင္က လိပ္ျပာမ်ား ပ်ံ၀ဲ ေသာ ပန္းခင္းသည္ ယခုအခါ သုႆန္တစျပင္ ျဖစ္လာသည္။ ျမိဳ႕ကေလးမွာ မြန္းၾကပ္ေနဆဲ။
အမိုက္ေမွာင္ဖံုး၍ ဘုရားသခင္၏ ၀ိညာဥ္ေတာ္သည္လည္း အရင္ကလို ေရ၌မေပ်ာ္၀င္ေတာ့။ ေျပာင္းလဲကုန္ၾကျပီ။ ေျမလႊာမ်ား တြန္႕ေခါက္ကုန္ျပီး အနိမ့္အျမင့္မ်ား ေပါမ်ားလာသည္။ အရင္ကလို မညီညာေတာ့။ မတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္မ်ားျဖစ္ထြန္းေနျပီး နက္႐ႈိင္းေသာ ေခ်ာက္မ်ား႐ွိလာၾကသည္။ အရင္ကလို မညီညာေတာ့။ ေလေျပသည္ပင္ မုန္တိုင္းပမာ ျပင္းလြန္းလွ၏။ ထို႕အတူ မိစာၦဘံုသားမ်ား၏ ကိုယ္ရနံ႕၊ ရင္ဘတ္စည္တီးေအာ္သံတို႕သည္ ေလ၌ ေမ်ာပါလွ်က္ အရင္ကလို မသင္းပ်ံ႕ မသာယာေတာ့ေခ်။ ျမိဳ႕ကေလးမွာ မြန္းၾကပ္ေနဆဲ။
စီးေတာ္ျမင္းေပၚတြင္ ဓါးကိုေျမွာက္ကိုင္ထားေသာ သူရဲေကာင္းတို႕၏ ပံုနိမိတ္သည္ ျမိဳ႕ကေလး၏ ေကာင္းကင္၌ မလင္းျမေတာ့။ ျမိဳ႕ကေလး၏ ကံၾကမၼာသည္ ဘီးလူးနကၡတ္ ျဖစ္လာသည္။ ျမိဳ႕ကေလး၏ အရိပ္သည္လည္း ေန႕အခါ၌ပင္ မေပၚေတာ့။
တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက ျမိဳ႕ကေလးကို စြန္႕ခြာသြားၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြကေတာ့ ျမိဳ႕ကေလးကို အသံုးခ်ဆဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက ဖာသိဖာသာ။
ျမိဳ႕ကေလးမွာ မြန္းၾကပ္ေနဆဲ။

ဘာေျပာခဲ့ရမလဲ
ကဲကြယ္.. ယူသာသြားပါ
ႏွလံုးသားကို သစ္ငုတ္လုပ္
ငရဲျပည္ရဲ႕ လက္တစ္ဆုပ္စာ
အဲ့ဒါဟာ အလင္းေလးေပါ့…။

ေျပာဖို႕ေမ့က်န္ခဲ့သည္မွာ ျမိဳ႕ကေလး၏ ဇာတာ၌ အမွားလကၡဏာ ပါေလသည္။
…..
ဖုန္မႈန္႕သဲမႈန္႔ေတြၾကား ျမိဳ႕ကေလးမွာေတာ့ မြန္းၾကပ္ေနဆဲ ပင္………။

။ ။ေထာင္
-လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ခြင့္မ႐ွိ
-ျပင္ပႏွင့္ဆက္သြယ္ခြင့္ မရ
-ေကၽြးတာစား၊ ေပးတာယူ၊ ခိုင္းတာလုပ္၊ ျပန္မေျပာနဲ႕
-ၾကီးငယ္မေ႐ြး ႏိွပ္စက္ခံရ
-အျမဲတမ္းနီးပါး ေမွာင္မိုက္ေနတတ္
-ဘာသာေရး ေပ်ာက္ကြယ္ေန
-ပညာသင္ၾကားခြင့္မ႐ွိ
-အခန္႕မသင့္လွ်င္ ေခၚယူၾကိမ္းေမာင္းခံရ
(တခါတေလ ၾကိမ္ဒဏ္၊ တခါတေလ အသတ္ပါခံရ)
-ထိုထက္ပို၍ ဆိုး႐ြားေသာ…….

မိုး႐ြာေသာေန႕

မေန႕တစ္ေန႕က အခ်စ္ဆံုးဟုေျပာမိေသာ ေကာင္မေလးသည္ ဟိုးအရင္တုန္းက အခ်စ္ဆံုးဟု ထင္ခဲ့ေသာ ေကာင္မေလး မဟုတ္ေၾကာင္းကို အခ်စ္ဆံုးပါဟု ယခုအခါ ေျပာမည့္ ေကာင္မေလးက ေနာင္အခါ၌ သူမသည္ အခ်စ္ဆံုး ဟုတ္ေတာ့မည္မွာ မေသခ်ာေၾကာင္း သိ႐ွိသြားေသာအခါ က်ေနာ့္ ပါးျပင္ သည္ ေျဖာင္းခနဲ အသံမည္သြား၏။ ထိုေန႕သည္ မိုး႐ြာေသာေန႕ ျဖစ္သည္။ လြမ္းတတ္ ေဆြးတတ္ သူမ်ားသည္ သစ္႐ြက္ကေလး ေၾကြသည္ကိုပင္ ၾကည့္ကာ မ်က္ရည္က်တတ္ေလ့ ႐ွိသည္ဟု ေျပာၾကေသာ္လည္း လြမ္းေဆြးတတ္ေသာ က်ေနာ့္ အေ႐ွ႕၌ သစ္ေတာ တစ္ခုလံုး ျပိဳလဲသြားသည့္ အခါ သစ္႐ြက္တစ္႐ြက္ စာတိုင္းအတြက္ အခ်ိဳးက်လိုက္၍ ငိုရမည္ကို စိုးထိပ္လွ်က္ မ်က္ရည္မ်ားကို ႏွေျမာေသာေၾကာင့္ ဒီအတိုင္းပင္ က်ေနာ္ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ပါးျပင္၌ အနည္းငယ္ စိုစြတ္ ေနသည္မွာ မိုး႐ြာေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

စာနာေထာက္ထားတတ္လွ်င္ ဤေနရာ၌ ခ်ိဳ႕တဲ့သူမ်ားအား သဒၵါတရားနည္းမ်ားမဆို လွဴဒါန္းၾကပါရန္ ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္အရ က်ေနာ္သည္ ေမတၱာခ်ိဳ႕တဲ့သူ ျဖစ္ျပီး အခ်စ္ခ်ိဳခ်ိဳ မ်ားအား နည္းမ်ားမဆို ေပးသနားၾကမည့္ စာနာေထာက္ထားတတ္သူမ်ား မ႐ွိျဖစ္ေနရာ ထိုကဲ့သို႕ေသာ ဆိုင္းဘုတ္မ်ိဳးကို မည္သည့္ ေနရာတြင္ ခ်ိတ္၍ မည္သို႕မည္ပံုေရးကာ အခ်စ္ေတာင္းစားသူလုပ္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္လားဟု ေတြးမိေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕က လက္မခံ၊ ဘ၀ေပး အေျခအေနကလည္း ထင္သေလာက္ မဆိုး႐ြားေသးသျဖင့္ တျခားပိုေကာင္းေသာ အၾကံအစီကို သံုးကာ အခ်စ္တခုကို ရေအာင္႐ွာမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ေနခိုက္ ထိုေကာင္မေလးကို ေတြ႕လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေန႕သည္ မိုး႐ြာေသာေန႕ ျဖစ္သည္။
သူမေရာ က်ေနာ္ပါ ေမ့ေလ်ာ့ေနသည္မွာ ဤေတြ႕ဆံုျခင္းသည္ ေနာင္အခါ လမ္းခြဲရဖို႕အတြက္ နိဒါန္းပ်ိဳးျခင္း တစ္ခုသာ ဟူေသာ အခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ပ်က္္ဖို႕အတြက္ျဖစ္ရသည္။ ထပ္ျဖစ္ ဖို႕အတြက္ ပ်က္ေပးရသည္။ ကမာၻေစာင့္နတ္ေတြရဲ႕ က်ိန္စာပင္လား မသိ။

သူမကိုေတြ႕ေတာ့ မိုး႐ြာေနခ်ိန္ျဖစ္ျပီး မိုးစက္ေပါက္မ်ား လာစင္မည္ကို စိုးသျဖင့္ အ၀ါေရာင္ထီး တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ သူမကိုယ္သူမ မိုးကာ လူတစ္ေယာက္မွ မ႐ွိေသာ ကားဂိတ္တြင္ သူမတစ္ေယာက္တည္း က်ံဳ႕က်ံဳ႕ကေလးရပ္ေနရ႐ွာေသာ စိတ္ပ်က္အားငယ္သည့္ ခံစားခ်က္သည္ သူမ မ်က္ႏွာေပၚ နဂို႐ွိေနရာမွ က်ေနာ့္ကို ျမင္ေသာ အခါ ခပ္တည္တည္ အမူအရာသို႕ ႐ုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားျပီး ေက်ာေပးရပ္လိုက္သည့္ အခိုက္အတန္႕ေလး၌ သူမကို က်ေနာ္ခ်စ္သြားခဲ့သည္။
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ စားေကာင္းေသာ သစ္သီးပါေလာ။ ဓာတ္ၾကီးေလးပါးႏွင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ ထိုလူ႐ုပ္ေကာင္ၾကီး၏ အခ်စ္ဆိုေသာ အရာသည္ ဘယ္ဓာတ္ကပြင့္ေသာ ခံစားမႈျဖစ္မည္နည္း။ မိုးေရအနည္းငယ္စိုေနေသာ သူမေျခဖ်ားေလးမ်ားမွ အခ်စ္ဆိုေသာအရာသည္ စတင္ခဲ့ျပီလား။ ဒါမွမဟုတ္ အခ်စ္သည္ ပံုျပင္ထဲမွ ႐ုပ္ဆိုးဆိုးစုန္းမတစ္ေကာင္၏ က်ိန္စာတုိက္ထားေသာ ပန္းပြင့္၌ တည္ေလ သေလာ။ ထိုစားေမးပြဲ၌ က်ေနာ္မေျဖႏိုင္။ ထို႕အတူ သူမေမးေသာ ေမးခြန္းမ်ားကိုလည္း မေျဖႏိုင္။ ၾကက္ေျခခတ္မ်ားႏွင့္ အေျဖလႊာစာ႐ြက္သည္ စားေကာင္းေသာ သစ္သီးမဟုတ္။

ထုိသို႕ျဖင့္ ခေနာ္ခနဲ႕ႏုိင္ေသာ သဘာ၀တရား၏ ေတြ႕ဆံုမႈသည္ သူမႏွင့္က်ေနာ့္ကို ေ၀းေစခဲ့သည္။ ထိုေန႕သည္ မိုး႐ြာေသာေန႕ ျဖစ္သည္။

တစ္ေန႕လံုး ႏွင္း

ႏြားႏို႕တစ္ခြက္ ဆားတစ္၀က္နဲ႕
ငါ အိပ္ယာထတယ္။
ျဖစ္ရပံုမ်ား
ေခါင္းက ေကာင္းကင္နဲ႕ မလြတ္
စာအုပ္၀ယ္ အျပန္မွာ
မိုးက ငါ့ကို ႐ြာခ်တယ္။
မ်က္လံုး တစ္ဖက္မိွတ္ျပီး
ငါ့ကို ၾကည့္တယ္
ဘယ္သူလဲ
ေလလား မိုးလား ..။
မီးေလာင္ေနတဲ့ ဒီလမ္းကို
သူတို႕ က ႐ိႈ႕တယ္.. ငါက ျငိမ္းတယ္
ဟုတ္ျပီ ထားခဲ့ေတာ့
လူဆိုတာ စနစ္တက် ပ်က္စီး တတ္ဖို႔ လိုတယ္မွလား
ညက်ရင္..
‘သူမ’ ကို အိပ္မက္မက္ ပစ္မယ္..။

က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္း

ေႏြဦးကိုေရာက္ေတာ့ ဘုရားသခင္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးတယ္။ သစ္႐ြက္ကေလး ေၾကြလာသလို ဘုရားသခင္ လက္က လြတ္က်သြားတဲ့ အဲ့ကဗ်ာေလးဟာ ကမာၻေျမမွာ ပန္းေရာင္စံု ပြင့္တဲ့ တိုင္းျပည္ လာျဖစ္ရဲ႕..။ အဲ့ဒီ တိုင္းျပည္မွာ ေခတ္ကိုပန္ထားတဲ့ ကမာၻေျမရဲ႕ ပန္းေတြ ပြင့္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလျပည္တစ္ေ၀ွ႔က အစ ေမႊးျမ ျဖဴစင္လြန္းအားၾကီး ေနတာေပါ့။
နတ္တို႕႐ြာက အလင္းနဲ႕ အုပ္မိုးလို႔ ထား .. အဲ့ဒီတိုင္းျပည္ကို ‘ေက်ာင္းေတာ္’ လို႕ ေခၚတယ္။

စံပယ္ေတြ ျခံရံျပီး နကၡတ္ေတြ လွလွပပ ပြင့္တဲ့ ေန႔ေပါ့… အဲ့ဒီေန႔မွာ ေက်ာင္းေတာ္ကို စဖြင့္တယ္။
ပန္းေတြ ပန္းေတြ…. အေထြးလိုက္ အဆုပ္လုိက္ ပြင့္ေ၀…
ကမာၻဦးရဲ႕ သက္တန္႕ေရာင္ ဟာ အျဖဴနဲ႕ အစိမ္းက စတယ္။ မယံုတဲ့ လူ လဲေသလိုက္။

ဒို ေရ မီ ဖါ ဆို လာ တီ ဒို … ပန္းပြင့္ေတြရဲ႕ ရစ္သမ္ဟာ သရဏဂံု သံုးပါးျဖစ္တယ္။ ကမာၻမေၾက ျမန္မာေျပ ျဖစ္တယ္။ မဂၤလာပါ ဆရာမ ျဖစ္တယ္။ ႐ွိပါတယ္ခင္ဗ် ျဖစ္တယ္။ စာအံသံေတြ နဲ႕ ….. အဲ့ဒီတိုင္းျပည္ကို ‘ေက်ာင္းေတာ္’ လို႕ ေခၚတယ္။

ေသာက္ေရအိုးစင္၊ မုန္႕ဟင္းခါးနဲ႕ အမွ်ေ၀သံ ေပါတဲ့ အဲ့ဒီတိုင္းျပည္မွာ မိခင္ဆန္ဆန္ အျပံဳးေတြ႐ွိတယ္။ မိုးရာသီနဲ႕ ေအာင္စာရင္း႐ွိတယ္။ စာသင္ခံုေတြ ႐ွိတယ္။ ပိေတာက္ပင္ ႐ွိတယ္။ မုန္႔ေဈးတန္း ႐ွိတယ္။ ဘုရားစင္ ႐ွိတယ္။ ေခါင္းေလာင္းသံ ႐ွိတယ္။ သဲေျမျပင္ကို ေရဖ်န္းထားတဲ့ ရနံ႕ေတြ ႐ွိတယ္။ စာၾကည့္တုိက္ ႐ွိတယ္။ မာလကာသီး ႐ွိတယ္။ လြယ္အိတ္ေတြ ႐ွိတယ္။ ဘုရင့္ေနာင္ အသင္း ႐ွိတယ္။ ညွပ္ဖိနပ္သံေတြ ႐ွိတယ္။ ကမာၻကေစာင့္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ ႐ွိတယ္။ သုညေတြ ႐ွိတယ္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းကို ေျမျဖဴက လာေထာက္တဲ့ အသံေတြ ႐ွိတယ္။ စိန္ေျပးလုိက္တမ္း ႐ွိတယ္။ စာအုပ္နဲ႕ ခဲတံ ကိုင္ထားတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ တိုင္းျပည္……….
အဲ့ဒီတိုင္းျပည္ကို ‘ေက်ာင္းေတာ္’ လို႕ ေခၚတယ္။

ျပီးေတာ့ .. ပန္းပြင့္ေတြ…
သူတို႕ကုိယ္သူတို႕ ဆြဲပြင့္တတ္ဖို႔ အဲ့ဒီတို္္င္းျပည္မွာ သင္ခန္းစာ အျပည့္႐ွိတယ္။
ျဂိဳလ္ကိုးလံုးအေၾကာင္း၊ လွ်ပ္စစ္မီးသီး အေၾကာင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္း၊ ကိန္းဂဏန္းမ်ား အေၾကာင္း၊ ေအာက္ဆီဂ်င္နဲ႕ ေရ အေၾကာင္း သင္တယ္။ ေနာက္ျပီး အျမဲစိမ္းေတာ အေၾကာင္း၊ မူဆိုလိုနီ အေၾကာင္း၊ အ႐ွင္မဟာ ရ႒သာရ ၏ ကဗ်ာမ်ား၊ ဦပုည၏ ျပဇာတ္၊ မပုၾကြယ္ႏွင့္ ခ႐ုငယ္၊ မ်က္မျမင္ ေကာင္ေလး အေၾကာင္း၊ ဖားအေၾကာင္း၊ ဒုတိယကမာၻစစ္အေၾကာင္း၊ ေအသင္ျမိဳ႕မွ အေျပးသမား အေၾကာင္း၊ ဘုရင့္ေနာင္ အေၾကာင္း… ။ …………။ စံုလို႕ ပါပဲ။ ဘ၀အေၾကာင္း သင္႐ိုး ေတြနဲ႕
အဲ့ဒီတိုင္းျပည္ကို ‘ေက်ာင္းေတာ္’ လို႕ ေခၚတယ္။

‘ေက်ာင္းေတာ္’ ဟာ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ ပန္းပြင့္ေတြကို ရင္နဲ႕ အမွ်ေထြးေပြ႕ ခဏခဏ ငံု႕နမ္းေလ့႐ွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ပန္းတစ္ပြင့္ကို မွ သူ႕႔လက္နဲ႕ ဖမ္းဆုပ္ မထားခဲ့ဘူးေလ။
ဒီလိုနဲ႕ ႏွင္းစက္ေတြ တစ္ဖြဲဖြဲ ႐ြာက် .. ခိုက္ေနေအာင္ ခ်မ္းလာတဲ့ အခါ ..
သူ႕ကိုယ္ေပၚက ႏွင္းစက္ေတြကိုု ‘ေက်ာင္းေတာ္’ က ခါခ်လိုက္တယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ဟာ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။

သုရာ (ေခၚ) အရက္

၀ါဒိကၡရာ (ေခၚ) ၀ီစကီ ႏွင့္ ဇာဏိယာ (ေခၚ) ရမ္ တို႔ကို အလြန္႔အၾကြံ ေသာက္သံုးပါက အရက္နာက်ေသာ ဒဏ္ကို ခံစားရမည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သုရာေမရယကံ (ေခၚ) အရက္ ေသစာ မူးယစ္ေသာက္စား က်ဴးလြန္ေသာကံကို ေဖာက္ျပန္ေနက်ျဖစ္ေသာ မဇၨပ (ေခၚ) အရက္သမားမ်ားက ထိုအရက္နာက်ေသာ ဒဏ္ကို မမႈေတာ့ေပ။ အရက္ေသာက္ေသာ သူမ်ားထဲတြင္ ပုဏၰသိေရာမတၲက (ေခၚ) ထိပ္ေျပာင္၍ ဥဂၢနာသိက (ေခၚ) ႏွာေခါင္းၾကီးေသာ ၀ုဒၶါ၀ိဟာ၀ိတ (ေခၚ) လူပ်ိဳၾကီးမ်ားလဲ ပါ၀င္သည္။ ၎တို႔သည္ ဗာလဘာ၀ေတာဒါသ (ေခၚ) ငယ္ခ်စ္ ေၾကာင့္ ေပမႆု (ေခၚ) မ်က္ရည္မ်ား က်ကာ အသည္းကြဲဒဏ္ကို မခံႏိုင္သျဖင့္ သုရာ (ေခၚ) အရက္ေသစာ ကို ေသာက္ေလ့႐ွိသည္ ဟုဆို၏။ သို႔ေသာ္ ေမ့ကား မေမ့ႏိုင္ေခ်။ မကၡိတာ (ေခၚ) ယင္ေကာင္သည္ ဂုတၱဓရ (ေခၚ) စံုေထာက္တို႔၏ ကိုင္စြဲေနက် ျဖစ္ေသာ ပရိကၠာမ (ေခၚ) ေျခာက္လံုးျပဴး ျဖင့္ ပစ္လွ်င္ ပင္ မထိ။ ထိုေျခာက္လံုးျပဴးသည္ အရက္မေသာက္။ ယင္ေကာင္သည္လည္း မူးယစ္ မေန။ အႏၷပါေနသု (ေခၚ) ထမင္းအေဖ်ာ္ေကာင္း စားေသာက္ေသာ အခါ၌ ပိယံ (ေခၚ) ခ်စ္ေသာသူကို ဣစၦႏၱိ (ေခၚ) အလို႐ွိၾကကုန္၏။ မူးယစ္ ေနခ်ိန္တြင္ ေျပာသည့္ လြမ္းတယ္ ဟူေသာ စကားႏွင့္ ဘာကြာသနည္း။ ထိုခဏ၌ ကာမိနီ (ေခၚ) ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ မိန္းကေလး ကို သတိတရ အလို႐ွိေနျပီလား။ ေလာက၌ ဥာဏ္ႏွင့္ယွဥ္၍ လြမ္းေဆြးျခင္းသည္ အဆိုးဆံုးျဖစ္သည္။ မူးယစ္ေနခ်ိန္၌ ဆင္ျခင္ ဥာဏ္ နည္းပါး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အရက္တစ္ခြက္သည္ အနည္းဆံုး လြမ္းသည့္ဒဏ္ကိုေတာ့ အဆိုးဆံုး မျဖစ္ေစႏိုင္ေပ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာမွမျဖစ္နဲ႔ဟု ေ႐ွးလူၾကီးမ်ားက ဆံုးမဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမွ မျဖစ္။ ဘာမွ မ႐ွိ။ ထိုအခါ ကမာၻၾကီးသည္ တစ္ေကာင္တည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြား၏။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနေသာ ကမာၻၾကီးကို ဘယ္သူက အရက္သြားတိုက္လိုက္သည္မသိ။ လူမွန္းသူမွန္း မသိ မူးေနတာ ခုခ်ိန္ထိပင္။ ဆက္၍ဆက္၍ သူ႔အေပါင္းအေဖာ္မ်ား ျဖစ္ေသာ ျဂိဳလ္ကိုးလံုး၊ ၾကယ္မ်ား၊ လမ်ား ကလည္း အားက်ျပီး သုရာ (ေခၚ) အရက္ကို လုိက္ေသာက္ကုန္ၾက၏။ အားလံုးမူးကုန္ကာ ခ်ာခ်ာလည္ သြားၾကသည္။ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိေသာ လူမ်ားက ႐ူပေဗဒ ပညာ႐ွင္ ဟု သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ နာမ္စားသံုးကာ ထိုအျခင္းအရာမ်ား လည္ေနရျခင္း အေၾကာင္းကို စံုစမ္း ေဖာ္ထုတ္ၾကကုန္၏။ ႐ွာမေတြ႔ ေသာအခါ စိတ္ညစ္ညစ္ ႏွင့္ သုရာ (ေခၚ) အရက္ ကို ေသာက္ၾကျပန္ေလသည္။ ထိုမွတဆင့္ ေသာက္စား မူးယစ္ခဲ့ၾကရာ ကမာၻေျမၾကီး ၏ အဆင္တန္ဆာ ျဖစ္ေသာ လူသားအားလံုးတို႔သည္ သုရာ (ေခၚ) အရက္ကို ၾကိဳက္မွန္းမသိ ၾကိဳက္လာၾကေတာ့သည္။ တစ္ခ်ိဳ႔ အရက္သမား မ်ားသည္ အရက္ေသာက္ျပီး ပါဏာတိပါတာကံ (ေခၚ) သူတပါးအသက္ သတ္ျခင္း ကံကို က်ဴးလြန္ၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ကာေမသုကံ (ေခၚ) သူတပါး သားမယား အားျပစ္မွား ျခင္းကံကို က်ဴးလြန္ၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ႔ကလည္း အကုန္လံုး က်ဴးလြန္ၾက၏။ ၾကာသပေတးေန႕ဖြားျဖစ္ေသာ ကႆပ ဘုရား႐ွင္ လက္ထက္ေတာ္၌ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ရခဲ့ ေသာ .ေသာၾကာေန႔ဖြား ေဂါတမ ဘုရား႐ွင္သည္ ဘုရားအျဖစ္သို႔ မေရာက္႐ွိခင္ ကာလ သုရာ (ေခၚ) အရက္ ကို လယ္လုပ္သား ဘ၀၌ ေသာက္စားခဲ့ဖူးေသာ္လည္း မုသာ၀ါဒ ကံ (ေခၚ) လိမ္ညာ ေျပာဆို ျခင္းကံကို တစ္ခါမွ်ပင္ က်ဴးလြန္ခဲ့ျခင္းမ႐ွိဟု တရားစာအုပ္မ်ား၌ ေတြ႔ရသည္။ ေသခ်ာတာက ေတာ့ ကဗ်ာဆရာမ်ား အရက္ေသာက္လွ်င္ အရက္သမားဟု မေခၚ။ ယမကာ လုလင္ဟုသာ ေခၚသည္။ ဤသည္မွာ အမၼတသာဂရေဘသဇၨ က်မ္းၾကီးအလို အရသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ပင္လယ္ထဲက ေလွ

လႈိင္းေတြက သူ႔ကိုယ္သူ ပင္လယ္ကေန ဆြဲမျပီး ေလွကေလးကို ခပ္ျပင္ျပင္း ႐ိုက္ခ်လိုက္တယ္။ဆတ္ခနဲ ေကာက္ထလိုက္တာက လြဲရင္..မမႈေတာ့ပါဘူးေလ။ဒီလိုနဲ႔ အိပ္ယာ၀င္၊ အိပ္ယာထ လာခဲ့ရတာ အေတာ္ၾကာျပီကိုး။ သစ္ေနၾက ပင္လယ္ေရနဲ႕ပဲ လန္းဆန္းသြားေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္။ အိတ္ခြံထဲ မွာ ေပါင္မုန္႔ ႏွစ္ခ်ပ္က ႏြမ္းခ်ိေနျပီ။ ဒါကိုပဲ သူက ျမိန္ေရ႐ွက္ေရ စားပစ္လုိက္တယ္။

ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ကမ္းကို ျမင္ရမွာလဲ….. ခရီးသြား သေဘၤာတစ္စီးစီးေလာက္နဲ႕ ေတြ႔ရင္ေကာင္းမယ္။

ေမးခြန္းေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ နဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ကိုယ္သူ မီးျမိွက္ေနတယ္။ ျပီးမွ.. ပူျပင္းတဲ့ ေနေရာင္ကို မေက်နပ္သလို ၾကည့္ျပီး ေတာက္. တစ္ခ်က္ေခါက္လို္က္တယ္။ ပင္လယ္ကေတာ့ မုဆိုးဆန္ဆန္ ျပံဳးေနေလရဲ႕။



သူတို႔ ကုန္တင္သေဘၤာငယ္ေလး ပင္လယ္ထဲ စ၀င္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ မုန္တိုင္းမိျပီး ျမဳပ္ေလသည္။

အျခားအေဖာ္မ်ားကေတာ့ မသိ။သူကေတာ့ စားနပ္ရိကၡာ တစ္သတၱာႏွင့္ ေလွငယ္တစ္စင္းကို သူ႔ သေဘၤာ ကပၸတိန္ဆီမွ လုယူကာ အသက္လု ထြက္ေျပးခဲ့သည္။ ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္း ကိုမွ ေရးေရးမွ်ပင္ မျမင္ရေသး။ ‘အရာ၀တၳဳတိုင္း၌ အလ်ား၊အနံ၊အျမင့္ ႏွင့္ အခ်ိန္ ႐ွိသည္’ ဟု စာအုပ္တစ္အုပ္၌ သူဖတ္ဖူး၏။ ထိုသို႔ ဆိုလွ်င္ ယခု သူေရာက္႐ွိေနေသာ ပင္လယ္၏ အလ်ားတစ္ခုႏွင့္ ထိေနေသာ ကမ္းစပ္တစ္ခုသို႔ ေရာက္ရန္ အခ်ိန္မည္မွ် ၾကာမည္နည္း။သူ မသိ။ သူသည္ စတီဗင္ေဟာ့ကင္း မဟုတ္။ အိုင္းစတိုင္း မဟုတ္။ ရေလတစ္ဗတီ သီအိုရီကို သူမသိ။ သခ်ၤာ သေဘာတရား ကို သူနားမလည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤပင္လယ္ထဲ ၌ တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနရသည္။

စတီဗင္ေဟာ့ကင္း ကိုယ္တိုင္ဆိုလွ်င္လဲ လြတ္ႏိုင္မည္မထင္။ သူက ေလွေလွာ္ဖို႔ရန္ ပင္ မတတ္ႏိုင္သည္ကိုး။ အိုင္းစတိုင္းကေတာ့ မေျပာတတ္။ သူေလွေလွာ္တတ္ေၾကာင္း သမိုင္းထဲ၌ ပါမလာ။ ေလာက၌ တစ္ခ်ိဳ႔ခ်ိဳ႔ေသာ ကိစၥမ်ားသည္ သီအိုရီျဖင့္ ေအာင္ႏိုင္ခ်င္၍ မရ။ ထာ၀ရဘုရားသခင္ (႐ွိခဲ့သည္ဆိုလွ်င္) ကိုယ္တိုင္လဲ ဤလူ႔ကမာၻၾကီးအား သီအိုရီ မ်ား ေဖာ္မ်ဴလာ မ်ားႏွင့္ ဖန္ဆင္းခဲ့သည္ ဟု မၾကားဖူးပါ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ.. ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီပင္လယ္ျပင္ကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မွ ျဖစ္မည္။ ဒါမွ သူအသက္ဆက္႐ွင္ႏုိင္မည္။ ေရႏွင့္ စားနပ္ရိကၡာကလည္းကုန္ခန္းလုျပီ။



မယ္မယ္ရရ လုပ္စရာမ႐ွိေတာ့လည္း အေတြးမ်ားက ဟိုတစ္စဒီတစ္စ သူ႔ေခါင္းထဲ ၀င္လာသည္။ သူသာ မဟာဇနက အေလာင္းေတာ္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ေရထဲ ဒိုင္ပင္ထိုး၀င္ကာ ဦးတည္ရာ တစ္ေနရာသို႔ မနားတမ္း ေရာက္ေအာင္ ကူးမိမည္ေလာ။ မေသခ်ာ။ သူ႔ထံ ၌ ဇြဲမ႐ွိ။ တစ္ကုိယ္လံုးသုတ္လိမ္းရန္ ႏွင့္ အစာခံေအာင္ စားသြားရန္ ေထာပတ္ မ႐ွိ။ လက္ပန္းက်ေနခ်ိန္တြင္ပင္ လာကယ္ရန္ ေမခလာ နတ္သမီးမ႐ွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ႐ွိေနသည့္ သူ႔ေလွကေလးျဖင့္ပင္ အရပ္မ်က္ႏွာ တစ္ခုသို႔ (ကမ္းေတြ႔လို ေတြ႔ျငား) ေလွာ္ခတ္ ခဲ့ရသည္။ ေနေရာင္က ခုခ်ိန္ထိ ပူျပင္းေတာက္ေလာင္ ေကာင္းတုန္းရယ္။ မိုးမယ့္ကာမယ့္ အရာ မ႐ွိေတာ့ ပင္လယ္ျပင္ကလည္း တံလွ်က္ေရာင္ တျဖန္းျဖန္းနဲ႕ က်ိန္းစပ္ေနသည္။ သူေလွကေလးႏွင့္ သူ လည္း အေတာ္ပင္ စုတ္ျပတ္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ အခုလို က်ေတာ့လည္း ဒီ ကုန္တင္သေဘၤာနဲ႕ အစတည္းက မလုိက္ခဲ့ရင္ ေကာင္းသားဟု သူ ေနာင္တရေနမိသည္။ ကို္ယ္ပိုင္ေျမ တစ္ကြက္၀ယ္ရန္ ပိုက္ဆံလို ေသာေၾကာင့္ သူ ဒီသေဘၤာႏွင့္ လုိက္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ သူပိုင္သည့္ (ပိုင္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည့္) ေျမက ေလွငယ္ေလး တစ္စင္း စာရယ္။ ကမ္းမေတြ႔လို႔ ပင္လယ္ထဲ၌ပင္ သူေသသြားလွ်င္လည္း သူ႔ကို ျမွပ္စရာ ေျမေနရာ တစ္ေပပတ္လည္ မွ်ပင္မလို။ ကဲ….. ေလာကရယ္ တစ္ကိုယ္လံုး ေလာင္ကၽြမ္း ေတာက္ေလာင္ ျပေနခဲ့ရင္ေတာင္မွ ရလဒ္က ျပာမႈန္ေတြတဲ့လား…။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဘ၀ကို အဲ့ဒီကေန စခ်င္သည္။ ေနာက္ထပ္ ေလာင္ကၽြမ္းစရာ မလိုေတာ့။



အေမွာင္က ညေနပ်ိဳကို ေလာကၾကီးအား လက္ေဆာင္ေပးလိုက္သည္။ အလားကားရေတာ့ ေလာကၾကီးကလည္း ခပ္တည္တည္ႏွင့္ လက္ခံလုိက္သည္။ ဒါကပဲ မုန္တိုင္းရဲ႕ အစ ျဖစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ပင္လယ္က သူႏွင့္ သူ႔ေလွကေလးကို စတင္ က်ီစားျပီ။ ေလျပည္က တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ျပင္းထန္လာျပီး ေကာင္းကင္က အတင္းၾကီး ေမွာင္ညစ္ျပေနသည္။ မာယာ…………………..။ သူႏွင့္ရင္ႏွီးေနေသာ စကားလံုး။ အ၀တ္အစား၏မာယာ၊ အလွတရား၏ မာယာ၊ ၀က္သားတုတ္ထိုး၏ မာယာ၊ ခ်စ္သူ၏ မာယာ၊ အျပံဳး၏ မာယာ၊ နပိုလီယန္၏ စစ္ပရိယာယ္မာယာ၊ ေလာက၏ မာယာ၊ အရာအားလံုး၌ ႐ွိေသာ မာယာ။ မာယာ၏ မာယာ။ ယခု… သူ႔ကို ပင္လယ္ျပင္က…မာယာျပျပီ။ ကေခ်သည္က. အကကြက္ ေတြကို တစ္ကြက္ျခင္း ထုတ္ျပသလိုမ်ိဳး…. မာယာေတြကို လႊာခ်ျပေနသည္။ ေလျပင္းက ျငိမ္သြားျပန္ျပီ။ အေမွာင္ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ျပန္မလင္း ႏိုင္ေတာ့ေသာ အေျခအေန။ မုန္တိုင္းက်ေတာ့မွာလား…။ သူ႔စိတ္ေတြ ေျခာက္ျခားသြားသည္။ ယိုင္နဲ႕ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို တည့္မတ္ရင္း သူ႔ကိုယ္သူ အားတင္းၾကည့္သည္။ မရ…. ။ သူ အနည္းငယ္စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ဒီတစ္ေခါက္ မုန္တိုင္းက်လွ်င္ သူေတာ့ ေသျပီဟုထင္ေနသည္ (သို႔မဟုတ္) သိေနသည္။ ႐ုတ္တရက္ သူ႔ျမင္ကြင္းထဲမွာ သေဘၤာတစ္စင္း….။ ဟုတ္တယ္ ..အဲ့ဒါသေဘၤာ ပဲ။ သူ႔အေပ်ာ္ေတြ အေရာင္လက္သြားသည္။ ေလွာ္တက္ကို ေကာက္မ လိုက္ျပီး ထိုသေဘၤာဆီသို သူ စတင္ေလွာ္ခတ္လိုက္သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်ားကေတာ့ သူ႔ရင္ႏွင့္ အျပည့္။ သေဘၤာကလည္း သူ႔ဆီ လာေနပံုရသည္။ အားတင္းျပီး ခပ္ျမန္ျမန္ ေလွာ္လုိက္သည္။ မုန္တိုင္းကလည္း သူ႔ကို ေစာင့္မည္မထင္။ သူ ေလွာ္ေနသည္။ သူ႔ေလွ ေသးေသးေလး ၏ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ ၾကီးမားေသာ လိႈင္းဂယက္မ်ား အဆက္မျပတ္ ထြက္ေနသည္ အထိ ေလွာ္သည္။ စိတ္လိုတိုင္းေတာ့ ခရီးမေရာက္။ သေဘၤာက သူ႔ေလွကေလးကို ျမင္သြားျပီး ကယ္တင္ဖို႔ သူ႔ဖက္ကို ဦးလွည့္လုိက္သည္။ ဟုတ္သည္ .. တကယ္လာေနျပီ။ ထို႔အတူ ပင္လယ္ကလည္း တပ္မဟာ ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ သူ႔ဆီလာေနျပီ။ သူစိတ္ေတြလည္းအားမလို အားမရ ျဖစ္ေနသည္။ ႐ႊီ.. ဆိုျပီး ခရာ မႈတ္လိုက္လို႔ တာထြက္လာတဲ့ အေျပးသမားေတြလိုမ်ိဳး ေလရာ . မိုးေရာ ႐ြာက်လာသည္။ ေကာင္းကင္ ကလည္း အနက္ေရာင္ ေျပာင္းသြားေလျပီ။ စျပီ။ သူႏွင့္ ပင္လယ္ တို႔ရဲ႕ တိုက္ပြဲ….။ သူ႔ ၀ိညာဥ္ကလည္း ဘယ္လို မုန္တိုင္းလာလာ ႐ိုက္ခြဲ ပစ္ဖို႔ အဆင္သင့္။ သူ႔ ေလွကေလးႏွင့္ သေဘၤာၾကီးကလည္း အေတာ္ပင္ နီးေနျပီ။ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ပင္လယ္က သူ႔ကုိယ္သူ ေမႊ႕ပစ္လုိက္သည္။ ၀ဲဂယက္ တစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာျပီး သူ႔ေလွကေလး ရမ္းခါသြားသည္။ အားစိုက္ျပီး သူေလွာ္သည္။ တုိက္ပြဲမွာ သူရဲေကာင္းက သူ႔ဓါးကို ျမဲေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထား သလိုပါပဲ… လက္ထဲက ေလွာ္တက္ကလည္း သူ လက္လႊဲရာ လုိက္ပါေနတယ္။ ေလထုဖိအား အရမ္းျပင္းလာေသာေၾကာင့္ သူ႔နားေတြလဲ အူေနသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဘာသံမွ ကို မၾကားႏိုင္ေလာက္ေတာ့တဲ့ အထိ သူ႔ေခါင္းေတြ မူးရီေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ၀ဲဂယက္တစ္ခု ကလြဲျပီး သူ႔ေလွကေလးႏွင့္ သေဘၤာၾကီး ၾကားမွာ ဘာမွမ႐ွိေတာ့တဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္႐ွိသြားသည္။ သူ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ေနာက္ဆံုး အားအင္ေတြသံုးျပီး သူ႔ေလွကေလးကို အဲ့၀ဲဂယက္ ကေန ျဖတ္ကာ ေဖာက္ထြက္ပစ္လိုက္ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀ဲဂယက္ က သူ႔ေလွေသးေသးေလးကို အလြယ္တကူပဲ ဆြဲေမႊ႔ပစ္လိုက္တယ္။ သူ႔ေလွကေလး ခ်ာခ်ာလည္ကာ ျမဳပ္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားသည္။ သူ…. ဆက္ေလွာ္တယ္။ သူရယ္၊ သူ႔ ၀ိညာဥ္ရယ္၊ ေလွာ္တက္ရယ္၊ ေလွကေလး ရယ္ တသားထဲ က်သြားတဲ့အထိ သူ ေလွာ္ပစ္လုိက္တယ္။

………….။ လြတ္သြားျပီး။ အင္း ..ဟုတ္တယ္။ အဲ့ ၀ဲဂယက္ ကေန သူ႕ေလွကေလး လြတ္သြားျပီ။ အဲ့ဒီမွာ ျဖတ္ခနဲ သေဘၤာၾကီးရဲ႕ ကိုယ္ထည္နဲ႔ ထိပ္တုိက္သြားေတြ႔တယ္။ သေဘၤာၾကီး ကို သူလွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။ သူ ဒီမွာ ႐ွိေၾကာင္း..။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ အသံက ထြက္မလာဘူး။ သူ ေအာ္တယ္။ သေဘၤာၾကီးက မၾကားဘူး။ အသံက မထြက္ေတာ့ သူေအာ္ေနတာသေဘၤာၾကီးက မၾကားဘူး။ ဒါနဲ႔ ပဲ .. ပင္လယ္က ပို႔ ေပးလိုက္တယ္ ထင္ပါရဲ႕.. ။ သေဘၤာၾကီး ရဲ႕ ဦေခါင္း ေအာက္ သူ႔ ေလွကေလး ေရာက္သြားတယ္။ ‘၀ုန္း……….’ ဆိုတဲ့ အသံ က ခပ္အုပ္အုပ္ ထြက္လာတယ္။ ဒါေလးပဲ…..။

ဒါေလာက္ ေလးပါပဲ………..။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ ေလွကေလးနဲ႕ အတူ သူပါ ျမဳတ္သြားတယ္။

ျပီးသြားခဲ့ ျပီေလ..။ မုန္တိုင္းလဲ ျငိမ္က်သြား ျပီ။ သေဘၤာၾကီးကလဲ သူ႔လမ္းေပၚ သူျပန္ေရာက္သြားျပီ။ ပင္လယ္ကေတာ့ မုဆိုးဆန္ဆန္ ခပ္တည္တည္ရယ္……………………………………………….။

ကဗ်ာဆရာအေတြး(၁)

ကိုင္းခတ္ေတြ ကုန္ေအာင္ပြင့္ ပါရေစ။ ေတာင္ေပၚပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္ေအာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္
ငါရနံ႔ နဲ႔ ငါ လြင့္ခ်င္လို႔။
----------------------------------
‘သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြ ႐ႈပ္ကုန္ျပီ’ ဟု ေျပာၾကသည္။ မည္သူသြားလုပ္လုိက္သနည္း။
႐ႈပ္ေအာင္ လုပ္ေသာ သူ႐ွာမေတြ႔ပါ။ ထိုအခါ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးသည္ သူကိုယ္တိုင္ပင္ အ႐ႈပ္ထုတ္ၾကီး
ျဖစ္သြား၏။
----------------------------------
ပင္လယ္ဓါးျပ မ်ားသည္ ပင္လယ္ျပင္ ၌ ႐ြက္္လႊင့္ ၾကသည္။ တိမ္မ်ားသည္
သူတို႕ကိုယ္ သူတို႕ ဖြၾကဲျပီး ေကာင္းကင္ ၌ ႐ြက္လႊင့္ ၾကသည္။
‘ေကာင္းကင္ = ပင္လယ္’ ဆိုလွ်င္ မလြယ္။ တိမ္မ်ား သည္ မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ကန္ုးေနျပီး ဓါးတကိုင္ကိုင္ ႏွင့္ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။
ဓါးျပ မ်ားကေတာ့ အနည္းဆံုး အသား ေတြေဖြးသြားႏိုင္သည္။ မလြယ္ေတာ့ မလြယ္။
----------------------------------
ဓူ၀ံၾကယ္ကိုေတာ့ ခူးဆြတ္မေပးႏိုင္ဘူး။ ဘုရား ေဈးတန္းက မီးပံုးေတြပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။
ကဲ ခ်စ္သူေရ… ငါ့ရင္ကိုသာ ျဖဳတ္ .... ဓူ၀ံၾကယ္လို႔ ေရးျပီး ေပးမယ္ကြယ္။
----------------------------------
ငါေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ဒ႑ာရီ တစ္ပိုဒ္မွာေတာ့ ‘မီးခြက္ဆိုတာ အလင္းျပျပကို လဲ အာေခါင္မွာ ဆုပ္ကိုင္ရဲတယ္’..။
----------------------------------
လာမယ့္ေႏြအေၾကာင္း သီခ်င္းေလးဆိုဖို႔ ဥဩငွက္ က ဦးေမာ့လိုက္တယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတယ္ မသိဘူး။
‘ေဖ်ာင္း…… ….. ဘုတ္’ ဆို ျပီးပဲၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲ့လုိနဲ႔ပဲ ေႏြရာသီ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ကုန္လြန္ခဲ့ ေပါ့။
----------------------------------
လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ခဲလံုးေတြပဲ ပိတ္ပိတ္ကန္ေနရျပီ။ ဒါဟာ.. ဘ၀ လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။
အခန္႔မသင့္ရင္ ငါ့ရင္ဘတ္ေတာင္ ငါကန္တဲ့ ခဲလံုးျဖစ္သြား ႏိုင္တယ္။
----------------------------------
စကားေျပာလွ်င္ ဒိုင္းမ်ား၊ ဓါးမ်ား ကိုင္ကာ ေျပာတတ္ၾကေသာ လူမ်ားအား အျမင္ကတ္ပါသည္။
အေ၀းက ျမင္လွ်င္ပင္ ခဲ ျဖင့္ ထုခ်င္ပါသည္။
----------------------------------
ဘယ္လို နကၡတ္မ်ိဳးနဲ႔ ပြင့္မလဲ မသိဘူး။
ငါ့လက္တံေတြ ခ်ိဳးျပီး ကိုင္းဆက္စိုက္ထားတဲ့ ရနံ႕ေမႊးေမႊးေတြေလ….
က်ိန္စာေတြ ေတာ့ ကင္းေစခ်င္ရဲ႕။
----------------------------------------------------------------------------------။

ေႏြဦးေက်ာင္းေတာ္

ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ
မီးေတာက္ပိုက္ခဲ့တဲ့ လူမိုက္ကေလးေပါ့...

ေက်ာက္ထက္အကၡရာေတြ နားမလည္လို႔
ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ေဗဒနဲ႕ပဲ
ခ်စ္တယ္ လို႕ေရးမယ္
ႏွင္း ..ေရ... ... .... ..
ငါ..စစ္ေၾကညာပါရေစ။

'သိပ္ခက္တာပဲ
ေတေလ ေလး ရယ္' တဲ့
သူမေခါင္းေလး ခါရမ္း
ဒါပါပဲ... ..
ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕ အုတ္ခံုတန္းမွာ
ဒူးပိုက္ ႐ူးမိုက္မိတဲ့ ေကာင္မို႔
ေႏြဦးေက်ာင္းက ကံ့ေကာ္ေရ... ... .... ..
ငါ..ခူးပါရေစ။

သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္တဲ့
သူ .. ငယ္ .. ခ်င္း ကို လြမ္းမိေတာ့
ကြဲအက္ေသာ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔
ဘုရား႐ွင္ထံ ဆုေတာင္း
ေက်ာင္းပံုျပင္တို႔ ေမႊးပ်ံ႕ေစသားကြယ္
ျဖစ္ႏိုင္ရင္
အိပ္မက္တို႔ ပြင့္ရာေျမမွာ
ေက်ာင္းသူေလး ေလွ်ာက္ဖို႔လမ္း
ေက်ာင္းသားေလး ေဖာက္ လို႔ ေပး ပါရေစ။

ေဟာဒီမွာ
ဧဒင္ ေက်ာင္းက
ေခါင္းေလာင္းသံ လားကြယ္
ေက်ာင္းတံခါး ကို တိတ္တိတ္ေလး
ပိတ္ ျပစ္ လိုက္ ျပန္ျပီ
ျမင္ေနက် ေျမနီ လမ္း ေလးမွာ
စံပယ္ေတြ လူခိုးခံရ ေရာ့ မယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေႏြဦးရက္မ်ားစြာမွာ
ေကာက္ပင္ေလးက
သူ႔ လယ္သူမ ကို ေမွ်ာ္ေနသလိုမ်ိဳး
ေက်ာင္းသားေလးလဲ ေမွ်ာ္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕
ဒါေပမယ့္ ပင္လယ္ဆိုတာ
စကၠဴေလွ အတြက္ေတာ့ က်ယ္ လြန္းတယ္ေလ...
အဲ့ဒီေတာ့ ခပ္ရင့္ရင့္ပဲ ေမးမယ္
အေမွာင္ ေခတ္ မွာေရာ
လမင္း ပြင့္ ေပး လို႔ ရမလား။

အလင္းေမွးေမွး နဲ႔ပဲ
႐ြက္ေတြ လႊင့္ခဲ့ ရ
အလြတ္ က်က္ထားတဲ့
ခံုနံပါတ္ ေလး က
နကၡတ္မ်ား မွားပြင့္ ခဲ့ ေလ သလား
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရယ္
သစ္႐ြက္ေတြ ကို သာ ကုန္ေအာင္ ေႁခြပါ
ေက်ာင္းသားေလး ကိုေတာ့ ထား ခဲ့ ပါ။

ဒီေလာက္ ေလးပါပဲ...
အသည္းကြဲ တယ္ ဆို တာ
လြယ္အိတ္ကေလး ပိုက္
ေခါင္းေလး ငိုက္ခ် ထား႐ံုနဲ႔မွ မေျပႏိုင္တာ
ေနာင္တေခတ္ တခါ ေတာ့
အိပ္မက္မ်ား လင္းေတာက္ ႏိုင္ ေကာင္းပါရဲ႕.... ..။

လြမ္းခ်င္း(၁)

ဟိုးေ၀းေ၀း က
အိပ္မက္ေတြ ေပါ့...
ရီျပာ မႈန္းမႈိင္း
ျမဴေတြ ဆိုင္း ေန ဆဲပါ
ဒီလုိနဲ႕ ပဲ
ၾကက္ေျခခတ္ ေတြနဲ႕
ေဆာက္ ခဲ့ရ တဲ့ ျမိဳ႕ေလး
ခု ေတာ့.. စို႔ နင့္ ေန ႐ွာ ျပီ.....။

ည

ည၌ ေမွာင္၏။
ည၌ တစ္ခါတစ္ခါ မိုး႐ြာ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ည၌ မုိး႐ြာ လွ်င္ ေမွာင္၏။

ရစ္မူး ေနတဲ့ ည.. က လြမ္းလို႔တဲ့..
မိုးစက္ေပါက္ေတြ တစ္ေဖာင္းေဖာင္း က် ေအာင္ ..ငိုတယ္။ သူခံစားေနရတာကို လမင္း တစ္လွည့္ ၾကယ္စင္ တစ္လွည့္နဲ႕ ေကာင္းကင္မွာ စာလံုးေပါင္းျပတယ္။
ျပီးေတာ့.. ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္နဲ႕ ကဗ်ာ ေတြ႐ြတ္..
ဘယ္ညာ ယိမ္းထိုးကာနဲ႔.. သူ႔ကိုယ္သူ ဒ႐ြတ္တိုက္ ဆြဲေခၚေနတယ္။

“ငါ့ရင္ ငါ့ႏွလံုးသားနဲ႔ လြယ္ျပီး ေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ အလင္းကြ.. မင္းက လုယူ သြားတာ… .. …” ဘာ ညာ နဲ႕….. …… အင္းေလ … သူတစ္ကယ္ စိတ္ဆင္းရဲ ေနတာကိုး..။
ဖ႐ိုဖရဲ ပ်ံ႕ၾကဲေနတဲ့ သဲမႈန္ေတြနဲ႕ အဘယ္ ပင္လယ္ျပင္ ကို သြားျပီး ပစ္ေပါက္မလဲ..။

“အလင္း ရယ္ ……. ျပန္လာပါ”
သားေပ်ာက္ ႐ွာေနတဲ့ အေမ တစ္ေယာက္ ရဲ႕ ‘သားေရ….’ လုိ႔ ေခၚသံ လိုမ်ိဳးေပါ့..။
အၾကည့္ေတြက အစ ႐ိႈက္သံ စြက္ေန ေလရဲ႕.။

ၾကာေတာ့လည္း ႏြမ္းခ်ိလာတယ္။ တုန္ရီေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေတာ့ “အလင္း ေရ”လို႔ ေရ႐ြတ္ ေန တုန္းပဲ။

သိပ္ထက္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ ဓါးတစ္လက္ ကေတာင္ သူ႔ဓါးအိမ္ ကို သူ ျပန္ မခုတ္ ဘူးေလ…။
ဒါေပမယ့္.. အလင္း က ေတာ့ အဲ့လို မဟုတ္ခဲ့ဘူး။
……. ……. …….. ……..႔
ဒီလိုနဲ႔.. အခ်ိန္ေတြ ေဟာင္း .ေန႔ေတြ ေျပာင္း.
ည .ဆိုတဲ့ေကာင္ ကေတာ့ .. ခုထိ ေမွာင္ တုန္း ေပါ့။

အိ္ပ္မက္ေတြကို ပုတ္ျပီး သိပ္ေနမိတယ္
မုိးကေလး ေရ.. တိတ္ပါကြယ္
ငါက လြမ္းလို႔
ေခၚမိတဲ့ ေအာ္သံ…
ခပ္ စိပ္စိပ္ေလး ၾကား တယ္..။