ခရီးသြားအႏုပညာ

ဆို ဆံုးမ လို႕ မရတဲ့ ဂ်စ္ပစီအႏုပညာပါ
ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ထုဆစ္
ထစ္ ခြင္းထားတဲ့ ကာရံလဲ ျဖစ္တယ္…။

တစ္ခါတစ္ခါ ေတာ့လည္း ငါဟာ မိုးေရစက္ကေလး ျဖစ္တယ္။
တိမ္ေတြ က ျဖန္႕ထုတ္လိုက္တဲ့အခါ ေကာင္းကင္ျပင္မွာ လြင့္၀ဲ လို႕…..
ေလႏွင္ရာကို ခရီး ထြင္ခဲ့ရတယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အေတာ္ေလးျမင့္တဲ့ သစ္ပင္ၾကီး တစ္ပင္ဆီကို ငါ ေရာက္သြားဖို႕ ျဖစ္လာတယ္။
အဲ့ဒီမွာ စိမ္းစိုေနတဲ့ သစ္႐ြက္ေလး တစ္႐ြက္ေပၚ ငါ သြားက်တယ္။
ငါ့ရဲ႕ အေလးခ်ိန္ ေၾကာင့္ အဲ့ သစ္႐ြက္ေလးေပၚကေန တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာက်….
ထိပ္စြန္းေလးမွာ သီး ခို ေနခဲ့တယ္။
ငါ ေပ်ာ္ လိုက္ တာ….။
ဟီးေလးခိုရင္း နဲ႕ ေနာက္ဆံုး တစ္ခ်က္မွာ .. ငါ ျပဳတ္က်သြားတယ္။
ငါ့ ကိုယ္ငါ ဆန္႕ျပီး ေလလြင့္ရာမွာ မ်က္စိမွိတ္ ေနလိုက္တယ္။
ေျမျပင္နားေရာက္ခါနီး ျပီေလ…။
ရင္ေတြ ခုန္ေနမိေသးတယ္။
အဲ့ဒီမွာ အ႐ွိန္ ျပင္းျပင္းေမာင္းလာတဲ့ ကားတစ္စီးကို ျဖတ္ခနဲ ငါ ၾကည့္မိလိုက္တယ္။
တစ္ခ်ိန္တည္း ေလျပင္းတစ္ခ်က္ကလည္း ငါ့ကို ဆြဲေခၚသြားတယ္။
႐ုန္းဆန္ ထြက္ေျပး မရႏိုင္ေအာင္ ေလ က ခ်ည္ေႏွာင္ ျပီး သား …. ။
ခဏေလးပဲ…
လွ်ပ္တျပက္ ငါ ေတြ႕လိုက္တာက … ကားရဲ႕ ေနာက္ၾကည့္မွန္..။
….
ေဖ်ာင္း ..
………………………………
………………………………
သြားျပီ .. ငါ့ခႏၶာကိုယ္ဟာ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ လြင့္ ဖ်ာ သြားခဲ့ျပီ။
စုစည္းမႈ အားနည္းလြန္းတဲ့အခါ
ခပ္ျပင္းျပင္း ေနေရာင္က ျဖိဳ … ခြဲ…..
မိုးစက္ တစ္ပြင့္ရဲ႕ ဘ၀ ဟာ
ျပိဳ … ကြဲ … ဖို႕ ျဖစ္လာသလား..။


ေ၀လီေ၀လင္းမွာ တက္ခဲ့တဲ့ ေတာင္
အခု ေမွာင္ ေတာ့မယ္။
ေဟာဟိုက မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းေရ…
မင္းခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ သီအိုရီဟာ
ေျမၾကီးလို အယူအဆလား…
ေကာင္းကင္လို အယူအဆလား…
ငါ့ကို ေျပာျပစမ္းပါ…။

တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း က်ေနာ္ က ေနာဧ ျဖစ္ေနတယ္။
လူသားေတြ အျပစ္သိပ္လုပ္ၾကလြန္းလို႕ ဘုရားသခင္က ကမာၻကိုေရနဲ႕ေဆးတဲ့ အခါ
က်ေနာ္ဟာ… မိသားစုရယ္ .. တိရစာၦန္တစ္စံုစာစီရယ္ ကို
ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ သေဘၤာၾကီးတစ္စင္းနဲ႕ တင္ ေခၚျပီး ပင္လယ္ကို ႐ြက္လႊင့္ခဲ့တယ္။
ဘုရားသခင္ အလိုအရ.. က်ေနာ္ဟာ ဒီပင္လယ္မွာ ခရီးႏွင္ရင္း ပထမဆံုးေတြ႕တဲ့ ကၽြန္းမွာ
ေနာင္တစ္ေခတ္အတြက္ ကမာၻကို တည္ရမွာ ျဖစ္တယ္။
ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ..
ဒီ တိရစာၦန္ေတြနဲ႕ ခရီးထြက္ရတာ လြယ္တာမွတ္လို႕။
အသံမ်ိဳးစံုနဲ႕ ပြက္ပြက္ညံေနျပီး ေန႕ေရာညပါ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရဘူး။
ဒီသေဘၤာေပၚကေန ထြက္ပုန္းရေအာင္လဲ ပင္လယ္ျပင္က လြဲျပီး တစ္ျခားမ႐ွိ။
စိတ္ဓာတ္ကို က်ေရာ…။
ဒီၾကားထဲ သမီး သား ပါ မက်န္ ဇနီးမယားကလည္း ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္နဲ႕ …။
အလိုကို မက်ႏုိင္ေတာ့ဘူး။
႐ုပ္႐ွင္မင္းသား မင္းေမာ္ကြန္းကား ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ တို႕ ……
ပဲရစ္(စ္) ေမွ်ာ္စင္မေရာက္ဖူး လိုက္လို႕ ကုန္းေျမအသစ္ေရာက္ရင္
ေဆာက္ေပးရမယ္ ဆိုတာ တို႕ ……။
သားငယ္ကလည္း .. ဂိမ္းပညာမွာ ထိပ္သီးပညာ႐ွင္ျဖစ္ေအာင္ ဘုရား႐ွင္ကို ေျပာေပးဦးဆိုတာ တို႕ ….။
သမီးကလဲ တစ္မ်ိဳး … မိုနာလီဇာအျပံဳးေလးတပ္ျပီး ..ကိတ္၀င္းစလတ္ လို ႏႈတ္ခမ္း႐ွိေအာင္ လုပ္ေပးဆိုတာ တို႕…. ။
(ဟင္း .. အလီဘာဘာရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးပါ တြဲတပ္ေပးလုိက္ေပးလိုက္မယ္ )
…
စိတ္ေတြက ႐ႈပ္လာျပီ။ ကုန္းေျမကလဲ မေတြ႕ႏိုင္ေသးဘူး။
နားေတြလဲ အူထြက္ေနျပီ က်မ္းစာထဲမွာေတာ့ ‘ ျပံဳး႐ႊင္ေသာ မ်က္ႏွာထား႐ွိေနမည့္ ေနာဧသည္ အေပါင္းအပါမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ႐ြက္လႊင့္လိမ့္မည္ ’ တို႕ ဘာတို႕ မ်ားပါလားေတာ့မသိ။ ဒီမွာေတာ့
မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ပင္လယ္ထဲ ခုန္ခ်လိုက္ရင္ ေကာင္းမလားေတာင္ ေတြးမိေသးတယ္။
ျဖစ္ေတာ့လည္း မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ ဒီအုပ္စုက ကုန္းေျမ႐ွာေတြ႕သြားျပီး ေနာက္ ကမာၻတည္ျဖစ္ရင္
သြားျပီ မွလား။ အဲ့ ကမာၻပ်က္ျပီေလ။
ဒါနဲ႕ပဲ .. သေဘၤာၾကီးရဲ႕ စက္ခန္းကို ၀င္…
ေရေတြ ၀င္လာေအာင္ ပတ္ပတ္လည္ကို လုိက္ျဖတ္ဆီး လုိက္တယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး … သေဘၤာၾကီးဟာ တျဖည္းျဖည္း နဲ႕ပင္လယ္ထဲကို ျမဳပ္၀င္သြားတယ္။
စိတ္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။
ေနာက္တစ္ေခါက္ လူသားေတြ ျပန္႐ွင္လာမယ့္ အခါ ကမာၻေျမဟာ ကုန္းေျမမ႐ွိျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။
…..
အဲ .. တစ္ခု႐ွိတာက ပ်ံတတ္တဲ့ ငွက္ ေေတြနဲ႕
ေရကူးတတ္တဲ့ ငါး ေတြကေတာ ့ ႐ွင္ က်န္ခဲ့ လိမ့္မယ္။
သူတို႕ကေတာ့ ကုန္းေျမအသစ္ကို ႐ွာေတြ႕ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕…။
ကမာၻဦး အစ ဟာ .. ငါး နဲ႕ ငွက္ က ‘စ’ ျဖစ္သြားတာကိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါ။
ဘုရားသခင္က သနားေသာ အားျဖင့္ ၾကည့္ စီစဥ္ပါလိမ့္မယ္။

မိုးေကာင္းကင္ကို လက္ကေလး ေျမွာက္ျပီး
ဦးေမာ့ ထားခ်ိန္မွာ…
ေတာင္းမယ့္ ‘ဆု’ ကို ေမ့သြားတာမ်ိဳး ၾကံဳဖူးလား…။
ေရာက္မလာတဲ့ ေတာင္းဆုကိုေတာ့
ဘုရားသခင္က ေပးသနားမယ္ မထင္ဘူး…။