ခ်စ္သူလြမ္းဖို႕ ေဆာက္တဲ့ပံုျပင္

ညိဳ႐ံုပဲ ညိဳတဲ့ ေကာင္းကင္ဟာ တေလာကလံုးကို မ်က္ႏွာလႊဲျပီး ငိုေနတယ္။
ကဲ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ။ ဘဝ ဟာ စပ်စ္သီးတစ္ခိုင္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဝိုင္တစ္ခြက္ဆက္မျဖစ္ခ်င္တဲ့ သူဟာ ငါ ပါ။ ဒါေပမယ့္ ‘ဝ’ လံုးကေလး ဝိုင္းေအာင္ေရးတာက အစ သံသရာကလြတ္ေျမာက္ေရးထိ အဆံုး လူ႕ေလာကဟာ ၾကိဳးစားစရာေတြ သိပ္မ်ားတယ္။ ထိပ္ထားရယ္ .. ငါ ၾကိဳးစားရဦးမယ္ေလ။
ေကာင္းကင္ကို ပ်ံတက္မယ့္ ငွက္ဟာ သူ႕အေတာင္ေတြကိုေတာ့ ဆန္႕ထုတ္ထားရမယ္ မဟုတ္လား။
တက္ကုန္႐ြက္ကုန္ ဖြင့္ျပီး ဒီခရီးကို ငါသြားရေတာ့မယ္ ။
ထိပ္ထားေရ…
ေနလံုးကေလးထမ္းျပီး အေနာက္႐ိုးမကေန ထြက္လို႕သြား
ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ပြင့္ခြင့္မရေတာ့တဲ့ ေကာင္းကင္ဟာ .. ငါ ျဖစ္ရဲ႕ …။

လြမ္းသူ႕ပန္းေခြတစ္ခက္ကို
ထီးလိုမိုးျပီး
ေဟာ့လို ရင္ေကာ့ရဲပါတယ္
အဲ့ဒီေန႕က
မင္းအက်ၤ ီစေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္
ငါ .. ဆြဲကိုင္ထားခ်င္ခဲ့တာ…..။

အဲ့ဒီေန႕က
အလကၤာေတြေတာင္
ထမ္းပိုးခြင့္ မထိုက္တဲ့
ျမက္ပင္႐ိုင္းေတြရဲ႕ ဂီတေပါ့
တ႐ွပ္႐ွပ္နဲ႕ ကခုန္
မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းကိုေတာ့
နမ္းခြင့္ မပိုင္ခဲ့ဘူး။

အဲ့ဒီေန႕က
ေဟာ့ဒီလက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႕ ဆုေတာင္း
အဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႕ပဲ
ငါတို႕ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကတယ္။

အဲ့ဒီေန႕က
စိုက္ခဲ့တဲ့ ပန္းေတြ အားလံုးလဲ ေသပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး
မင္းမျမင္လိုက္တဲ့ ငါ့ေျခလွမ္းေတြလဲ
ဒ႐ြတ္တိုက္ပဲ … ေသတယ္။

အေမက ေျပာတယ္။ ‘မာယာေတြ ရစ္သိုင္းထားတဲ့ ေလာကဓံတရားရဲ႕ ေအာက္မွာ ဘယ္လူသားမွ ဒဏ္ရာမကင္းဘူး’ တဲ့ ။ ဘဝက ခါးလိုက္တာ အေမရယ္။ မူးယစ္ရီေဝျပီး ေမ့ေပ်ာက္ပစ္လုိက္ရင္ေတာင္
အမွတ္ထင္က်န္ခဲ့ဦးမယ့္ ဒဏ္ရာမ်ိဳးေတြ ေဟာ့ဒီေကာင္အတြက္ မ်ားေနျပီ။
တစ္ခ်ိန္က ‘ငါ့ ဘဝရဲ႕ လမ္းေတြမွာ ေတေလဘီလူးတို႕ ေစာင့္လိုက ေစာင့္ေစ’ ဆိုျပီး ဟစ္ေၾကြးခဲ့ဖူးတယ္။ တစ္ခ်ိန္က ႏွလံုးသားမွာ ႏွင္းဆီဆူးေတြ စိုက္ပ်ိဳးဖို႕… ေစတန္ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္
႐ိုးသားစြာနဲ႕ ျငင္းခဲ့ဖူးတယ္။ လိႈင္းတေမာ့ေမာ့နဲ႕ ျမစ္ကမ္းကိုလဲ ဦးခိုက္ဖူးတယ္။ လက္ရာေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ညံ့ခဲ့လို႕ ကမာၻဦးေန႕ ရဲ႕ ပထမဆံုး ဆည္းဆာေရာင္နဲ႕ အတူ ငါ့အလြမ္းေတြ သမိုင္းဝင္ခဲ့ေသးတယ္။
ငံု႕လ်ိဳးေတာင္းပန္ခဲ့ဖူး သလို ကိုယ့္ရင္ ကိုယ္လဲ ေခၽြးသိပ္ဖို႕ ေမ့ေနခဲ့ဖူးတယ္။

လြင့္လြင့္ပါးပါး
ဒီဂ်စ္ပစီေကာင္ရဲ႕ ညဟာ
လမင္းကို ၾကိဳးစင္တင္ထားသလိုပါပဲ
အလင္းေတြ ညွီစို႕
ေခါင္းစိုက္ ငိုက္က် ေနခဲ့ ျပီ။

ေလေျပေထြးက အမ်ားသံုးဘာသာစကားနဲ႕ လာႏွစ္သိမ့္တယ္။ မေသခင္ေတာ့ ေမးသြားရဦးမယ္ေလ..။
အလြမ္းဆိုတာ ဘုရား႐ွင္လက္ထဲမွာ ဆုပ္ထားတဲ့ ငရဲမီးေတာက္ေလာက္ ပူသလား။
ဒုကၡကို ေဟာထားတဲ့ ဗုဒၶရဲ႕တရားေတာ္မွာ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ငါျငိမ္းခ်မ္းပါရေစ..။

ထိပ္ထားေရ…
ငါ့ကို နားလည္ပါ
နား လည္ စမ္း ပါ….. … ။

နင္ ေစခုိင္းမွ ေျပာခြင့္႐ွိမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါဟာ ‘အ’ ေနတဲ့ ေကာင္ေပါ့။ နင္ေလွ်ာက္လမ္းခဲ့တဲ့ ေျမနီလမ္းေတြ …၊ နင္ လြမ္းတတ္တယ္ဆိုတဲ့ အလင္းေႏြးေႏြး အိပ္မက္ေတြ .. တစ္ေန႕မွေမ့လို႕ မရခဲ့ဘူး။ နင္ကေတာ့ စာသင္ခံုေထာင့္စြန္းမွာ ႏွင္းဆီေတြ လာလာစိုက္တဲ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ေက်ာင္းသားေလးကို ေမ့ေနျပီလားလို႕ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ျပီး စဥ္းစားဖူးတယ္။

လက္သန္းေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းက ေခါင္းညွိပ္ခဲ့တဲ့ သစၥာေတြ
ဘယ္ပံုဘယ္နည္းနဲ႕ ျပိဳပ်က္သြားသလဲ….
နင္မစီးေတာ့ တဲ့ ဖိနပ္ကေလးလို သဲၾကိဳးျပတ္ေနတဲ့ ေကာင္ဟာ ငါပါ ထိပ္ထားရယ္…။

ငါ႐ြတ္ေလ့႐ွိတဲ့
နမိတ္ဖတ္ပံုျပင္ေတြ…
‘လ’ တျခမ္းပဲ ႐ြက္ထားတဲ့
ေကာင္းကင္ လကၤာေတြ
ထိပ္ထားရယ္…
မိုးခါးေရေသာက္ရတာလဲ .. ေမာတယ္။

ပူေလာင္အက္ကြဲေနတဲ့
ေျမမႈန္ေတြနဲ႕ ငါ့အိပ္မက္ကို ဖန္ဆင္း
မြန္းၾကပ္ ပိတ္ေလွာင္မႈဟာ
အခ်ိန္မၾကည့္တတ္တဲ့ ေဆာင္းတြင္းလိုပဲ
ထြက္သြားဖို႕ ေမ့ .. ေမ့ ေနတတ္တယ္ေလ။

ငါ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့
ဒ႑ာရီ တစ္ပိုဒ္မွာေတာ့
‘မီးခြက္ဆိုတာ အလင္းျပျပကိုလဲ
အာေခါင္မွာ ဆုပ္ကိုင္ရဲတယ္ ’ ….။

တကယ္ေတာ့
ငွက္ဝါေလးရဲ႕ သဲၾကိဳးျပတ္အိပ္မက္ေတြ
သန္းေခါင္ေတေလနဲ႕
ညညေတြ ဘီလူးဆန္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ
ငါ့ ရင္ဘတ္ေပၚ လက္ကေလးတင္
ေလာက ဓမၼမီးအိမ္နဲ႕
ရာဇဝင္ေတြ ခရီးဆက္ဦးမယ္။

ထိပ္ထားေရ …
မီးတပိုင္း ေရတပိုင္းနဲ႕
ငါ … ပစ္ ေပါက္ စိုက္ ပ်ိဳး
နင့္ အတြက္
ပံုျပင္ တစ္ပုဒ္ ႐ွိ ခဲ့ ဖူး တယ္ … ။