ရနံ႕႐ွိေသာ မ်က္လံုးမ်ား

သိပ္အသိသာၾကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း နံနက္ခင္းက ေနလို႕ထိုင္လို႕ ေကာင္းေနသည္။
သူငယ္ခ်င္း မ်ားမ်ားစားစား မ႐ွိေသာ သူမအတြက္ေတာ့ ဒီလို မနက္မ်ိဳးတြင္ တစ္ေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျဖစ္သည္က မ်ားသည္။ သူမကဲ့သို႕ပင္ ထျခားျမိဳ႕ခံလူမ်ားသည္လည္း ျမိဳ႕ကေလး၏ တစ္ခုတည္းေသာ ပန္းျခံတြင္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္သူကလုပ္၊ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္သူက ေလွ်ာက္ေနၾကသည္။ လူဦးေရ နည္းပါးေသာ ဤျမိဳ႕ကေလးတြင္ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးသူမသည္ မိခင္ႏွင့္အတူ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနထိုင္သည္။ အပ္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းပိုင္ဆိုင္ထားေသာ သူမတို႕ဘဝသည္ လူပံုအလည္တြင္ မေၾကာင္းမၾကေတာ့ ေနႏိုင္ၾကသည္။ အေမတစ္ခု သမီးတစ္ခုဆိုျပီး ႏွိမ္ခ်င္ၾကသူေတြ၊ ရိသဲ့သဲ့ လုပ္သူေတြ ေပါမ်ားေသာ္လည္း မာနတစ္ခြဲသားႏွင့္ ဥာဏ္ထက္ေသာသူမကို ျမိဳ႕ခံလူမ်ားက ႐ွိန္ၾကသည္။ ျပီးေတာ့ အနည္းငယ္ဆိုးျပီး ဂ်စ္ကန္ကန္ျဖစ္ေပမယ့္ သူမက ပုရိသေယာက်္ားေတြ လွည့္ၾကည့္ယူရေလာက္ေအာင္ပင္ ဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ေခတ္ကာလသားေတြ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ဟမ္းေလာ့ ဆိုျပီး နာမည္ၾကီးသည္။ စကတ္တိုတိုေလးေတြ ဝတ္ေလ့႐ွိေသာ သူမသည္ ဘယ္ေနရာ သြားသြား လူေတြဝိုင္းၾကည့္တာ အျမဲလိုလိုခံရတတ္သည္။ အဲ့ဒီ လူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကိုေတာ့ မီးေတာက္ေနတဲ့ ဖန္ေဂၚလီေတြ လို႕ သူမက နာမည္ေပးထားျပီး ကြယ္ရာတြင္ က်ိတ္ရီေနေလ့႐ွိသည္။

ခုလည္း သူမေလွ်ာက္လာရာ လမ္းတစ္ေနရာတြင္ လူငယ္တစ္စုက သူမအား ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ စိတ္ထဲတြင္ အနည္းငယ္ေတာ့ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္မိသည္။ မ်က္လံုးတစ္စံုစီက အဓိပၸါယ္ကိုယ္စီ ႏွင့္။ ဘာေတြမွန္းေတာ့ သူမလဲ ေရေရရာရာ မခြဲျခားတတ္။ မာနစိတ္ခံအရ ျပန္ျပီးေတာ့လည္း စိုက္ၾကည့္မေန ျခင္သျဖင့္ ဒီအတိုင္းပဲ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေမရီ ပါလာရင္ေကာင္းမွာပဲ ဟုလည္းေတြးေနမိသည္။ ေမရီ ဆိုတာက သူမရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္း ျဖစ္သလို အတန္းေဖာ္လဲ ျဖစ္တဲ့ ခပ္ဝဝေကာင္မေလး။ ဒီမနက္ မွာ အိပ္ယာက ႏႈိးမရလို႕ က်န္ခဲ့တာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ စကားေလးေျပာျပီး အိေျႏၵၾကီးနဲ႕ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ ေနလို႕ရတာေပါ့။ ခုက်ေတာ့ ေကာင္ေလးေတြ အျမင္မွာ သူမမ်က္ႏွာ နည္းနည္းေတာ့ ပ်က္ေကာင္းပ်က္ႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။ တဖက္ကလည္း ဘယ္သူက ဘယ္လို စိတ္မ်ိဳးနဲ႕ ၾကည့္တာလဲ ဆိုတာ သိခ်င္ေသးသည္။ မိန္ကေလး တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတာကို ရိသဲ့သဲ့ လုိက္လုပ္ခ်င္တဲ့ အၾကည့္ေတြလား။ ဒီေကာင္မေလး တယ္ေခ်ာပါလား ဆိုတဲ့ အေတြးသက္သက္ေလာက္နဲ႕ပဲ ၾကည့္တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ မျမင္ဖူးလို႕ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္မိလုိက္တာ မ်ိဳးပဲလား ဆိုတာ မခြဲျခားတတ္။ အကုန္လံုးကလည္း တူခ်င္မွ တူမည္ေလ။ တစ္ေယာက္ အၾကည့္တစ္မ်ိဳးစီလဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ တစ္ခု႐ွိတာက စြဲလမ္းသြားျပီး ေမတၱာယွက္ေနတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးကိုလဲ သူမ မသိစိတ္က လိုခ်င္ေနမိေသးသည္။ အပ်ိဳအ႐ြယ္ေရာက္ေနေသာ သူမသည္ ခ်စ္သူရည္းစားမ႐ွိေသာေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕အေပအေတေကာင္ေလးမ်ား၏ လုိက္ေႏွာက္ယွက္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ အားကိုလိုခ်င္တဲ့ သဘာဝအေလွ်ာက္ တည္တည္တံ့တံ့ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကိုေတာ့ ခ်စ္သူအျဖစ္ လိုခ်င္မိသည္။ ထိုလူငယ္ေတြကလည္း သူမႏွင့္ အသက္သိပ္မကြာေခ်။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခုနက သူမေတြးမိသလို ရင္းႏွီးလိုလို႕ ၾကည့္ေနတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ေမရီ႕ကို ဒီအေၾကာင္း ေျပာျပဦးမည္ဟု ေတြးေနလိုက္သည္။

တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း လူေတြရဲ႕ အၾကည့္ေတြကို သူမမုန္းသည္။ အနံ႕မ်ိဳးစံု၊ အေရာင္မ်ိဳးစံု ႏွင့္။ ႐ိုးသားျခင္း၊ သစၥာတရား၊ သိမ့္ေမြ႕ျခင္းဆိုတာေတြ သူတို႕ မ်က္လံုးေတြမွာ မ႐ွိၾက။ လူ႕ အတြင္းစိတ္ သႏာၱန္သည္ မ်က္လံုး၌ တည္သည္ ဟု အေမေျပာဖူးသည္ကို အမွတ္ရေနမိသည္။
ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့သူေတြဆိုရင္ေကာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း လူေ႐ွ႕တြင္ေတာ့တစ္မ်ိဳး လူကြယ္ရာတြင္ အ႐ွက္နည္းတတ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ ဟိတ္ဟန္ အျပည့္နဲ႕ ေနတိုင္း လူၾကီးလူေကာင္းလို႕ ေျပာလို႕မွ မရတာ။ အၾကင္နာ အျပည့္နဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြလည္း ထင္သေလာက္ေတာ့ မ႐ွားႏိုင္ပါဘူးေလ။ ညေနကို ေငးေမာရင္း အိမ္ေ႐ွ႕ျခံေလးထဲတြင္ သူမတစ္ေယက္တည္း ေတြးေနမိသည္။ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ လူ႕သိကၡာ ေတြအေၾကာင္း သိခ်င္စိတ္က တဖြဖြ။ စဥ္းစားရင္း တစ္ခါက ေမရီေျပာဖူးေသာ ႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္အၾကံ တစ္ခုကို သြားသတိရမိသည္။ ဆိုးေတာ့မဆိုး။ မိန္းကေလး သိကၡာေတာ့ နည္းနည္းက်ႏိုင္သည္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုရဖို႕ တစ္ခုေတာ့ ရင္းရမွာပဲေလ။ အလဲလွယ္လုပ္ရတာ တန္မယ္လို႕ထင္ပါတယ္။

မ်က္ဝန္းေတြ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဖတ္စာအုပ္တစ္အုပ္လို ဖတ္ရဦးမည္။

တစ္ခုေသာ ႐ံုးတက္ရက္မွာေတာ့ သူမ အၾကံအစည္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္သည္။ ႐ွင္းပါသည္။ အိကၤ်ီခပ္ဟိုက္ဟိုက္ရယ္၊ စကပ္တုိတိုရယ္ကို ဝတ္ကာ လူစီးမ်ားေသာ လိုင္းကားေပၚ ထိုင္လုိက္သြားရန္သာ ျဖစ္သည္။ အကၤ်ီမွာေတာ့ လူေတြ ေတာ္႐ံုမျမင္ႏုိင္တဲ့ ကပ္ခြာ ကင္မရာေလး တစ္ခုကပ္ထားလိုက္သည္။ လိုင္းကားကို ဂိတ္စထိသြားျပီး ေစာင့္စီးဖိုေတာ့လိုသည္။ ဒါမွ ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္လုိက္ျပီး တစ္လမ္းလံုး အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး လိုက္သြားႏိုင္မည္ ေလ။ သူမ အၾကံက လိုင္းကားသြားရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူမထိုင္ေနေသာ ထိုင္ခံုေ႐ွ႕တြင္ ခရီးသည္ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ လာထိုင္ၾကလိမ့္မည္။ ထိုအခါ အိပ္ေမာက်ေနျပီထင္ေသာ အိကၤ်ီဟိုက္ဟိုက္၊ စကပ္တိုတိုႏွင့္သူမကို အၾကည့္မ်ိဳးစံုျဖင့္ ၾကည့္ၾကလိမ့္မည္။ သူမကေတာ့ ဘာမွအေရးလုပ္စရာမလို။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး မ်က္စိမွိတ္ထားလိုက္႐ံုပင္။ အဲ့အၾကည့္မ်ားကို ကင္မရာက ကူးယူးထားလိမ့္မည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခက္အခဲမ႐ွိပဲ လိုင္းကား ဂိတ္ဆံုးကို ေရာက္႐ွိသြားသည္။ ကားေပၚကဆင္းေတာ့ သူမေပ်ာ္ေနသည္။ ဒီျမိဳ႕ခံလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ မ်က္လံုးေတြ ဘယ္လိုပံုလဲဆိုတာ သူမသိရေတာ့မည္။ ဒါနဲ႕ပဲ အိမ္ကို ကားငွားျပီး ျပန္လာခဲ့လိုက္သည္။

………………………..
တရား႐ံုးတစ္ခုတြင္ျဖစ္သည္။

တရားသူၾကီး။ ။
ေဟ့ တရားခံ .. ႐ံုးေတာ္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားက ဘာျဖစ္လို႕ ေနကာမ်က္မွန္အနက္ၾကီး
တပ္ထားရတာလဲ။
တရားခံ။ ။
က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားကို ခင္ဗ်ားတို႕ မျမင္ရတဲ့ အတြက္ အမွန္ကို ဖတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္
ဘူး။ က်ေနာ့္ စကားသံနဲ႕ ေလယူေလသိမ္းကလည္း ေသခ်ာေလ့က်င့္ယူထားတာ
ျဖစ္တဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ားတို႕ရိပ္မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဂနာမျငိမ္တဲ့ က်ေနာ့္
မ်က္လံုးေတြကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႕ သံသယ ဝင္လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမ်က္မွန္
အနက္နဲ႕ ဖံုးထားတာ။
တရားသူၾကီး။ ။
အဲ့လိုဆိုလဲ မင္းရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို ေဖာက္ထုတ္ထားေပါ့ကြာ။
႐ံုးေတာ္ကို ေလးစားသမႈနဲ႕ အဲ့မ်က္မွန္အနက္ၾကီးကိုေတာ့ ခၽြတ္ထားလိုက္။
………………………….


သူမရင္ေတြ အခုန္ျမန္ေနသည္။ ကူးယူလာေသာ ကင္မရာကို တီဗြီနဲ႕တြဲျပီးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
ေဟာ… ပထမဆံုး တစ္ေယာက္က သူမတို႕ျမိဳ႕ရဲ႕ မီးသတ္ဌာနမွဴးၾကီးျဖစ္သည္။ ဒီလူၾကီးကေတာ့ သိကၡာ႐ွိေလာက္မည္ဟု သူမ ထင္ေနလိုက္သည္။ ထိုင္ခံုမွာထိုင္ေတာ့ ေ႐ွ႕ကသူမကို ၾကည့္သည္။ ဒီေကာင္မေလး ျမင္ဖူးပါတယ္ ဟုလည္း ေတြးေနပံုေပၚသည္။ ေနာက္ေတာ့ လက္ကနာရီိကုိၾကည့္သည္။ ျပီးေတာ့ သူမကိုျပန္ၾကည့္သည္။ ဒီအၾကည့္ကေတာ့ ဖတ္လို႕မရ။ ခဏေနေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာစိုက္ၾကည့္ျပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ အျပင္ကိုၾကည့္ေန သလိုလိုႏွင့္ သူမဖက္ကို မ်က္ႏွာ ျပန္လွည့္လာျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဖတ္လို႕ရျပီ။ သမီးခ်င္းမွကိုယ္ခ်င္းမစာနာ။ အၾကည့္ကိုက အေပါစား အရက္ျပင္းျပင္းတစ္ခြက္အနံ႕ နံေနသည္။ တဏွာျဖင့္ေတာက္ေနေသာ ထိုသူၾကီး၏ မ်က္လံုးသည္ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းျဖင့္ နီရဲျပီးတကယ္မီးေလာင္ေနသည္ဟု ပင္ထင္ရသည္။
လူ႕သိကၡာဆိုတာ ဒါလားကြယ္။ လူေ႐ွ႕သူေ႐ွ႕မွာက် သိကၡာ႐ွိဟန္ေဆာင္ျပီး လူကြယ္ရာမွာက် စိတ္ဓာတ္ေတြက ေအာက္က်လိုက္တာ။ အဲ့ဒါကို ဘယ္လို ဥေပေဒနဲ႕ အျပစ္ေပးရမလဲ။

ထိုလူၾကီး ဆင္းသြားျပီး သူမေ႐ွ႕မွာ လာထုိင္သူက မိန္းမဝဝၾကီး တစ္ေယာက္။ ေ႐ႊေတြေငြေတြ ကေတာ့ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုး အျပည့္။ ခုနက လူၾကီးႏွင့္ ဘာမွေတာ့ မထူးျခား။ သူမ အျဖစ္ကို ၾကည့္ျပီး ပါးစပ္ကလဲ ပြစိပြစိေျပာေနေသးသည္။ အသံက်ယ္ျပီး နားစိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ သူမကို အတင္းေျပာေနမွန္း သိရသည္။ ‘အသက္ေလး ခပ္ငယ္ငယ္နဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ေနလိုက္တာ သူ႕မိဘသိရင္ ရင္က်ိဳးေတာ့မွာပဲ’ ၊ ဒီစကားကေတာ့ မိဘခ်င္းကို္ယ္ခ်င္းစာနာတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ မဆိုးဘူးေပါ့။ ဆက္ေျပာသည့္ စကားမ်ားကေတာ့ ၾကားလို႕ပင္မေကာင္း။ အယုတၱအနတၱေတြ။ သူမို႕လို႕ ေျပာထြက္သည္။ အသက္အ႐ြယ္မွမေထာက္ တျဗစ္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာၾကီးကလည္း မဲ့႐ြဲ႕ေနေသးသည္။ ထိုမိန္းမၾကီး၏ မ်က္လံုးမ်ားကေတာ့ ပန္းေတြရဲ႕အပုတ္နံ႕ လိုမ်ိဳး နံေနသည္။ ဘယ္မွာသြားလႊင့္ပစ္ရမည္လဲ။

အခုထိုင္ေနသည့္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေဆးသမားျဖစ္ပံုရသည္။ ငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္ႏွင့္ သူ႕ကိုယ္သူ မနည္းထိန္းေနရသည္။ အေျခအေနက သူမကို ၾကည့္ဖို႕မေျပာႏွင့္ မ်က္လံုးပင္မဖြင့္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဆးမူးေနသည္ ထင္သည္။ ရက္လြန္ေနေသာ ေပါင္မုန္႕တစ္လံုးရဲ႕အနံ႕မ်ိဳးျဖင့္ ထိုသူ၏ မ်က္လံုးမ်ား ေမွးဝင္သြားသည္။ ၾကည့္ရင္းျဖင့္ပင္ သူမ စိတ္ပ်က္လာသည္။ ဒီလုိ မ်က္လံုးေတြကိုေရာ ဘယ္ႏွလံုးသားက ထိန္းေက်ာင္းသလဲ။

ေနာက္ထပ္လာထိုင္သူကေတာ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတစ္ပါး။ ႐ုတ္တရက္ လန္႔ပင္လန္႕ခ်င္သြားသည္။ သူမသတိမျပဳမိလုိက္ဖူးေလ။ နည္းနည္းေတာ့ အားနာသြားသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးကလည္း ထိုင္ထိုင္ခ်င္းတခ်က္ၾကည့္သည္။ ျပီးေတာ့ မ်က္လံုးမွိတ္ျပီး ျငိမ္ျငိမ္ေလးလိုက္လာသည္။ ခဏၾကာေတာ့ တခ်က္ထပ္ၾကည့္သည္။ မျဖစ္သင့္ဘူး၊ မၾကည့္သင့္ဘူး၊ စိတ္ကိုထိန္း၊ တရားထဲမွာေပ်ာ္ဝင္ .ဆိုျပီး သူ႕စိတ္သူ ႏြားသိုးဖမ္းသလို လုိက္ဖမ္းေနပံုရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ထိုင္ရာကထျပီး တျခားေနရာမွာ သြားရပ္သည္။ ေကာင္းေတာ့လဲ ေကာင္းပါသည္။ စိတ္ကို ထိန္းရတဲ့ အလုပ္ဆိုတာ အခက္ဆံုးပဲေလ။ အဲ့ဒီစိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ရင္ေတာ့ မေကာင္းမႈဆြဲေဆာင္ရာေတြ အမ်ားဆံုးဝင္တတ္တဲ့ ဒီမ်က္လံုးေတြကို ပိတ္ထားတာ ပိုေကာင္းမယ္။

သူမ ဆက္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့။ စိတ္ေတြက ေလးလံေနျပီေလ။ တီဗြီကို တခ်က္ျပန္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့
ဦးထုပ္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းထားေသာ လူတစ္ေယက္ သူမေ႐ွ႕တြင္ ဝင္ထုိင္လိုက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ ထိုသူရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကို ျမင္ရသည္။ ဆက္ခနဲ သူမ ထရပ္မိသည္။ ထိုေယာက်္ားသားသည္ သူမစိတ္ထဲတြင္ ၾကိတ္၍ ေလးစားေနရေသာ သူျဖစ္သည္။ သူမ ႏွလံုးသားက ကိုင္းညႊတ္ေနေသာ သူလဲ ျဖစ္သည္။
ဘုရားေရ…. … ဘယ္လိုရနံ႕မ်ိဳးမ်ား ငါ ႐ွဴ႐ွိဳက္ရဦးမလဲ။
႐ုတ္တရက္ ထိုသူ၏ မ်က္လံုးမ်ား မီးထေတာက္ ေလသည္။
တဏွာေဇာႏွင့္ ကိေလသာ မီးေလာင္ျမိဳက္ေနေသာ အတၱေဘာခႏၶာကိုယ္ တို႕၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္
ညွီေစာ္ နံ ပါ သည္။