ပင္လယ္ထဲက ေလွ

လႈိင္းေတြက သူ႔ကိုယ္သူ ပင္လယ္ကေန ဆြဲမျပီး ေလွကေလးကို ခပ္ျပင္ျပင္း ႐ိုက္ခ်လိုက္တယ္။ဆတ္ခနဲ ေကာက္ထလိုက္တာက လြဲရင္..မမႈေတာ့ပါဘူးေလ။ဒီလိုနဲ႔ အိပ္ယာ၀င္၊ အိပ္ယာထ လာခဲ့ရတာ အေတာ္ၾကာျပီကိုး။ သစ္ေနၾက ပင္လယ္ေရနဲ႕ပဲ လန္းဆန္းသြားေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္။ အိတ္ခြံထဲ မွာ ေပါင္မုန္႔ ႏွစ္ခ်ပ္က ႏြမ္းခ်ိေနျပီ။ ဒါကိုပဲ သူက ျမိန္ေရ႐ွက္ေရ စားပစ္လုိက္တယ္။

ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ကမ္းကို ျမင္ရမွာလဲ….. ခရီးသြား သေဘၤာတစ္စီးစီးေလာက္နဲ႕ ေတြ႔ရင္ေကာင္းမယ္။

ေမးခြန္းေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ နဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ကိုယ္သူ မီးျမိွက္ေနတယ္။ ျပီးမွ.. ပူျပင္းတဲ့ ေနေရာင္ကို မေက်နပ္သလို ၾကည့္ျပီး ေတာက္. တစ္ခ်က္ေခါက္လို္က္တယ္။ ပင္လယ္ကေတာ့ မုဆိုးဆန္ဆန္ ျပံဳးေနေလရဲ႕။



သူတို႔ ကုန္တင္သေဘၤာငယ္ေလး ပင္လယ္ထဲ စ၀င္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ မုန္တိုင္းမိျပီး ျမဳပ္ေလသည္။

အျခားအေဖာ္မ်ားကေတာ့ မသိ။သူကေတာ့ စားနပ္ရိကၡာ တစ္သတၱာႏွင့္ ေလွငယ္တစ္စင္းကို သူ႔ သေဘၤာ ကပၸတိန္ဆီမွ လုယူကာ အသက္လု ထြက္ေျပးခဲ့သည္။ ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္း ကိုမွ ေရးေရးမွ်ပင္ မျမင္ရေသး။ ‘အရာ၀တၳဳတိုင္း၌ အလ်ား၊အနံ၊အျမင့္ ႏွင့္ အခ်ိန္ ႐ွိသည္’ ဟု စာအုပ္တစ္အုပ္၌ သူဖတ္ဖူး၏။ ထိုသို႔ ဆိုလွ်င္ ယခု သူေရာက္႐ွိေနေသာ ပင္လယ္၏ အလ်ားတစ္ခုႏွင့္ ထိေနေသာ ကမ္းစပ္တစ္ခုသို႔ ေရာက္ရန္ အခ်ိန္မည္မွ် ၾကာမည္နည္း။သူ မသိ။ သူသည္ စတီဗင္ေဟာ့ကင္း မဟုတ္။ အိုင္းစတိုင္း မဟုတ္။ ရေလတစ္ဗတီ သီအိုရီကို သူမသိ။ သခ်ၤာ သေဘာတရား ကို သူနားမလည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤပင္လယ္ထဲ ၌ တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနရသည္။

စတီဗင္ေဟာ့ကင္း ကိုယ္တိုင္ဆိုလွ်င္လဲ လြတ္ႏိုင္မည္မထင္။ သူက ေလွေလွာ္ဖို႔ရန္ ပင္ မတတ္ႏိုင္သည္ကိုး။ အိုင္းစတိုင္းကေတာ့ မေျပာတတ္။ သူေလွေလွာ္တတ္ေၾကာင္း သမိုင္းထဲ၌ ပါမလာ။ ေလာက၌ တစ္ခ်ိဳ႔ခ်ိဳ႔ေသာ ကိစၥမ်ားသည္ သီအိုရီျဖင့္ ေအာင္ႏိုင္ခ်င္၍ မရ။ ထာ၀ရဘုရားသခင္ (႐ွိခဲ့သည္ဆိုလွ်င္) ကိုယ္တိုင္လဲ ဤလူ႔ကမာၻၾကီးအား သီအိုရီ မ်ား ေဖာ္မ်ဴလာ မ်ားႏွင့္ ဖန္ဆင္းခဲ့သည္ ဟု မၾကားဖူးပါ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ.. ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီပင္လယ္ျပင္ကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မွ ျဖစ္မည္။ ဒါမွ သူအသက္ဆက္႐ွင္ႏုိင္မည္။ ေရႏွင့္ စားနပ္ရိကၡာကလည္းကုန္ခန္းလုျပီ။



မယ္မယ္ရရ လုပ္စရာမ႐ွိေတာ့လည္း အေတြးမ်ားက ဟိုတစ္စဒီတစ္စ သူ႔ေခါင္းထဲ ၀င္လာသည္။ သူသာ မဟာဇနက အေလာင္းေတာ္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ေရထဲ ဒိုင္ပင္ထိုး၀င္ကာ ဦးတည္ရာ တစ္ေနရာသို႔ မနားတမ္း ေရာက္ေအာင္ ကူးမိမည္ေလာ။ မေသခ်ာ။ သူ႔ထံ ၌ ဇြဲမ႐ွိ။ တစ္ကုိယ္လံုးသုတ္လိမ္းရန္ ႏွင့္ အစာခံေအာင္ စားသြားရန္ ေထာပတ္ မ႐ွိ။ လက္ပန္းက်ေနခ်ိန္တြင္ပင္ လာကယ္ရန္ ေမခလာ နတ္သမီးမ႐ွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ႐ွိေနသည့္ သူ႔ေလွကေလးျဖင့္ပင္ အရပ္မ်က္ႏွာ တစ္ခုသို႔ (ကမ္းေတြ႔လို ေတြ႔ျငား) ေလွာ္ခတ္ ခဲ့ရသည္။ ေနေရာင္က ခုခ်ိန္ထိ ပူျပင္းေတာက္ေလာင္ ေကာင္းတုန္းရယ္။ မိုးမယ့္ကာမယ့္ အရာ မ႐ွိေတာ့ ပင္လယ္ျပင္ကလည္း တံလွ်က္ေရာင္ တျဖန္းျဖန္းနဲ႕ က်ိန္းစပ္ေနသည္။ သူေလွကေလးႏွင့္ သူ လည္း အေတာ္ပင္ စုတ္ျပတ္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ အခုလို က်ေတာ့လည္း ဒီ ကုန္တင္သေဘၤာနဲ႕ အစတည္းက မလုိက္ခဲ့ရင္ ေကာင္းသားဟု သူ ေနာင္တရေနမိသည္။ ကို္ယ္ပိုင္ေျမ တစ္ကြက္၀ယ္ရန္ ပိုက္ဆံလို ေသာေၾကာင့္ သူ ဒီသေဘၤာႏွင့္ လုိက္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ သူပိုင္သည့္ (ပိုင္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည့္) ေျမက ေလွငယ္ေလး တစ္စင္း စာရယ္။ ကမ္းမေတြ႔လို႔ ပင္လယ္ထဲ၌ပင္ သူေသသြားလွ်င္လည္း သူ႔ကို ျမွပ္စရာ ေျမေနရာ တစ္ေပပတ္လည္ မွ်ပင္မလို။ ကဲ….. ေလာကရယ္ တစ္ကိုယ္လံုး ေလာင္ကၽြမ္း ေတာက္ေလာင္ ျပေနခဲ့ရင္ေတာင္မွ ရလဒ္က ျပာမႈန္ေတြတဲ့လား…။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဘ၀ကို အဲ့ဒီကေန စခ်င္သည္။ ေနာက္ထပ္ ေလာင္ကၽြမ္းစရာ မလိုေတာ့။



အေမွာင္က ညေနပ်ိဳကို ေလာကၾကီးအား လက္ေဆာင္ေပးလိုက္သည္။ အလားကားရေတာ့ ေလာကၾကီးကလည္း ခပ္တည္တည္ႏွင့္ လက္ခံလုိက္သည္။ ဒါကပဲ မုန္တိုင္းရဲ႕ အစ ျဖစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ပင္လယ္က သူႏွင့္ သူ႔ေလွကေလးကို စတင္ က်ီစားျပီ။ ေလျပည္က တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ျပင္းထန္လာျပီး ေကာင္းကင္က အတင္းၾကီး ေမွာင္ညစ္ျပေနသည္။ မာယာ…………………..။ သူႏွင့္ရင္ႏွီးေနေသာ စကားလံုး။ အ၀တ္အစား၏မာယာ၊ အလွတရား၏ မာယာ၊ ၀က္သားတုတ္ထိုး၏ မာယာ၊ ခ်စ္သူ၏ မာယာ၊ အျပံဳး၏ မာယာ၊ နပိုလီယန္၏ စစ္ပရိယာယ္မာယာ၊ ေလာက၏ မာယာ၊ အရာအားလံုး၌ ႐ွိေသာ မာယာ။ မာယာ၏ မာယာ။ ယခု… သူ႔ကို ပင္လယ္ျပင္က…မာယာျပျပီ။ ကေခ်သည္က. အကကြက္ ေတြကို တစ္ကြက္ျခင္း ထုတ္ျပသလိုမ်ိဳး…. မာယာေတြကို လႊာခ်ျပေနသည္။ ေလျပင္းက ျငိမ္သြားျပန္ျပီ။ အေမွာင္ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ျပန္မလင္း ႏိုင္ေတာ့ေသာ အေျခအေန။ မုန္တိုင္းက်ေတာ့မွာလား…။ သူ႔စိတ္ေတြ ေျခာက္ျခားသြားသည္။ ယိုင္နဲ႕ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို တည့္မတ္ရင္း သူ႔ကိုယ္သူ အားတင္းၾကည့္သည္။ မရ…. ။ သူ အနည္းငယ္စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ဒီတစ္ေခါက္ မုန္တိုင္းက်လွ်င္ သူေတာ့ ေသျပီဟုထင္ေနသည္ (သို႔မဟုတ္) သိေနသည္။ ႐ုတ္တရက္ သူ႔ျမင္ကြင္းထဲမွာ သေဘၤာတစ္စင္း….။ ဟုတ္တယ္ ..အဲ့ဒါသေဘၤာ ပဲ။ သူ႔အေပ်ာ္ေတြ အေရာင္လက္သြားသည္။ ေလွာ္တက္ကို ေကာက္မ လိုက္ျပီး ထိုသေဘၤာဆီသို သူ စတင္ေလွာ္ခတ္လိုက္သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်ားကေတာ့ သူ႔ရင္ႏွင့္ အျပည့္။ သေဘၤာကလည္း သူ႔ဆီ လာေနပံုရသည္။ အားတင္းျပီး ခပ္ျမန္ျမန္ ေလွာ္လုိက္သည္။ မုန္တိုင္းကလည္း သူ႔ကို ေစာင့္မည္မထင္။ သူ ေလွာ္ေနသည္။ သူ႔ေလွ ေသးေသးေလး ၏ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ ၾကီးမားေသာ လိႈင္းဂယက္မ်ား အဆက္မျပတ္ ထြက္ေနသည္ အထိ ေလွာ္သည္။ စိတ္လိုတိုင္းေတာ့ ခရီးမေရာက္။ သေဘၤာက သူ႔ေလွကေလးကို ျမင္သြားျပီး ကယ္တင္ဖို႔ သူ႔ဖက္ကို ဦးလွည့္လုိက္သည္။ ဟုတ္သည္ .. တကယ္လာေနျပီ။ ထို႔အတူ ပင္လယ္ကလည္း တပ္မဟာ ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ သူ႔ဆီလာေနျပီ။ သူစိတ္ေတြလည္းအားမလို အားမရ ျဖစ္ေနသည္။ ႐ႊီ.. ဆိုျပီး ခရာ မႈတ္လိုက္လို႔ တာထြက္လာတဲ့ အေျပးသမားေတြလိုမ်ိဳး ေလရာ . မိုးေရာ ႐ြာက်လာသည္။ ေကာင္းကင္ ကလည္း အနက္ေရာင္ ေျပာင္းသြားေလျပီ။ စျပီ။ သူႏွင့္ ပင္လယ္ တို႔ရဲ႕ တိုက္ပြဲ….။ သူ႔ ၀ိညာဥ္ကလည္း ဘယ္လို မုန္တိုင္းလာလာ ႐ိုက္ခြဲ ပစ္ဖို႔ အဆင္သင့္။ သူ႔ ေလွကေလးႏွင့္ သေဘၤာၾကီးကလည္း အေတာ္ပင္ နီးေနျပီ။ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ပင္လယ္က သူ႔ကုိယ္သူ ေမႊ႕ပစ္လုိက္သည္။ ၀ဲဂယက္ တစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာျပီး သူ႔ေလွကေလး ရမ္းခါသြားသည္။ အားစိုက္ျပီး သူေလွာ္သည္။ တုိက္ပြဲမွာ သူရဲေကာင္းက သူ႔ဓါးကို ျမဲေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထား သလိုပါပဲ… လက္ထဲက ေလွာ္တက္ကလည္း သူ လက္လႊဲရာ လုိက္ပါေနတယ္။ ေလထုဖိအား အရမ္းျပင္းလာေသာေၾကာင့္ သူ႔နားေတြလဲ အူေနသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဘာသံမွ ကို မၾကားႏိုင္ေလာက္ေတာ့တဲ့ အထိ သူ႔ေခါင္းေတြ မူးရီေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ၀ဲဂယက္တစ္ခု ကလြဲျပီး သူ႔ေလွကေလးႏွင့္ သေဘၤာၾကီး ၾကားမွာ ဘာမွမ႐ွိေတာ့တဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္႐ွိသြားသည္။ သူ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ေနာက္ဆံုး အားအင္ေတြသံုးျပီး သူ႔ေလွကေလးကို အဲ့၀ဲဂယက္ ကေန ျဖတ္ကာ ေဖာက္ထြက္ပစ္လိုက္ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀ဲဂယက္ က သူ႔ေလွေသးေသးေလးကို အလြယ္တကူပဲ ဆြဲေမႊ႔ပစ္လိုက္တယ္။ သူ႔ေလွကေလး ခ်ာခ်ာလည္ကာ ျမဳပ္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားသည္။ သူ…. ဆက္ေလွာ္တယ္။ သူရယ္၊ သူ႔ ၀ိညာဥ္ရယ္၊ ေလွာ္တက္ရယ္၊ ေလွကေလး ရယ္ တသားထဲ က်သြားတဲ့အထိ သူ ေလွာ္ပစ္လုိက္တယ္။

………….။ လြတ္သြားျပီး။ အင္း ..ဟုတ္တယ္။ အဲ့ ၀ဲဂယက္ ကေန သူ႕ေလွကေလး လြတ္သြားျပီ။ အဲ့ဒီမွာ ျဖတ္ခနဲ သေဘၤာၾကီးရဲ႕ ကိုယ္ထည္နဲ႔ ထိပ္တုိက္သြားေတြ႔တယ္။ သေဘၤာၾကီး ကို သူလွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။ သူ ဒီမွာ ႐ွိေၾကာင္း..။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ အသံက ထြက္မလာဘူး။ သူ ေအာ္တယ္။ သေဘၤာၾကီးက မၾကားဘူး။ အသံက မထြက္ေတာ့ သူေအာ္ေနတာသေဘၤာၾကီးက မၾကားဘူး။ ဒါနဲ႔ ပဲ .. ပင္လယ္က ပို႔ ေပးလိုက္တယ္ ထင္ပါရဲ႕.. ။ သေဘၤာၾကီး ရဲ႕ ဦေခါင္း ေအာက္ သူ႔ ေလွကေလး ေရာက္သြားတယ္။ ‘၀ုန္း……….’ ဆိုတဲ့ အသံ က ခပ္အုပ္အုပ္ ထြက္လာတယ္။ ဒါေလးပဲ…..။

ဒါေလာက္ ေလးပါပဲ………..။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ ေလွကေလးနဲ႕ အတူ သူပါ ျမဳတ္သြားတယ္။

ျပီးသြားခဲ့ ျပီေလ..။ မုန္တိုင္းလဲ ျငိမ္က်သြား ျပီ။ သေဘၤာၾကီးကလဲ သူ႔လမ္းေပၚ သူျပန္ေရာက္သြားျပီ။ ပင္လယ္ကေတာ့ မုဆိုးဆန္ဆန္ ခပ္တည္တည္ရယ္……………………………………………….။