Nov 12, 2007

က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္း

ေႏြဦးကိုေရာက္ေတာ့ ဘုရားသခင္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးတယ္။ သစ္႐ြက္ကေလး ေၾကြလာသလို ဘုရားသခင္ လက္က လြတ္က်သြားတဲ့ အဲ့ကဗ်ာေလးဟာ ကမာၻေျမမွာ ပန္းေရာင္စံု ပြင့္တဲ့ တိုင္းျပည္ လာျဖစ္ရဲ႕..။ အဲ့ဒီ တိုင္းျပည္မွာ ေခတ္ကိုပန္ထားတဲ့ ကမာၻေျမရဲ႕ ပန္းေတြ ပြင့္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလျပည္တစ္ေ၀ွ႔က အစ ေမႊးျမ ျဖဴစင္လြန္းအားၾကီး ေနတာေပါ့။
နတ္တို႕႐ြာက အလင္းနဲ႕ အုပ္မိုးလို႔ ထား .. အဲ့ဒီတိုင္းျပည္ကို ‘ေက်ာင္းေတာ္’ လို႕ ေခၚတယ္။

စံပယ္ေတြ ျခံရံျပီး နကၡတ္ေတြ လွလွပပ ပြင့္တဲ့ ေန႔ေပါ့… အဲ့ဒီေန႔မွာ ေက်ာင္းေတာ္ကို စဖြင့္တယ္။
ပန္းေတြ ပန္းေတြ…. အေထြးလိုက္ အဆုပ္လုိက္ ပြင့္ေ၀…
ကမာၻဦးရဲ႕ သက္တန္႕ေရာင္ ဟာ အျဖဴနဲ႕ အစိမ္းက စတယ္။ မယံုတဲ့ လူ လဲေသလိုက္။

ဒို ေရ မီ ဖါ ဆို လာ တီ ဒို … ပန္းပြင့္ေတြရဲ႕ ရစ္သမ္ဟာ သရဏဂံု သံုးပါးျဖစ္တယ္။ ကမာၻမေၾက ျမန္မာေျပ ျဖစ္တယ္။ မဂၤလာပါ ဆရာမ ျဖစ္တယ္။ ႐ွိပါတယ္ခင္ဗ် ျဖစ္တယ္။ စာအံသံေတြ နဲ႕ ….. အဲ့ဒီတိုင္းျပည္ကို ‘ေက်ာင္းေတာ္’ လို႕ ေခၚတယ္။

ေသာက္ေရအိုးစင္၊ မုန္႕ဟင္းခါးနဲ႕ အမွ်ေ၀သံ ေပါတဲ့ အဲ့ဒီတိုင္းျပည္မွာ မိခင္ဆန္ဆန္ အျပံဳးေတြ႐ွိတယ္။ မိုးရာသီနဲ႕ ေအာင္စာရင္း႐ွိတယ္။ စာသင္ခံုေတြ ႐ွိတယ္။ ပိေတာက္ပင္ ႐ွိတယ္။ မုန္႔ေဈးတန္း ႐ွိတယ္။ ဘုရားစင္ ႐ွိတယ္။ ေခါင္းေလာင္းသံ ႐ွိတယ္။ သဲေျမျပင္ကို ေရဖ်န္းထားတဲ့ ရနံ႕ေတြ ႐ွိတယ္။ စာၾကည့္တုိက္ ႐ွိတယ္။ မာလကာသီး ႐ွိတယ္။ လြယ္အိတ္ေတြ ႐ွိတယ္။ ဘုရင့္ေနာင္ အသင္း ႐ွိတယ္။ ညွပ္ဖိနပ္သံေတြ ႐ွိတယ္။ ကမာၻကေစာင့္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ ႐ွိတယ္။ သုညေတြ ႐ွိတယ္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းကို ေျမျဖဴက လာေထာက္တဲ့ အသံေတြ ႐ွိတယ္။ စိန္ေျပးလုိက္တမ္း ႐ွိတယ္။ စာအုပ္နဲ႕ ခဲတံ ကိုင္ထားတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ တိုင္းျပည္……….
အဲ့ဒီတိုင္းျပည္ကို ‘ေက်ာင္းေတာ္’ လို႕ ေခၚတယ္။

ျပီးေတာ့ .. ပန္းပြင့္ေတြ…
သူတို႕ကုိယ္သူတို႕ ဆြဲပြင့္တတ္ဖို႔ အဲ့ဒီတို္္င္းျပည္မွာ သင္ခန္းစာ အျပည့္႐ွိတယ္။
ျဂိဳလ္ကိုးလံုးအေၾကာင္း၊ လွ်ပ္စစ္မီးသီး အေၾကာင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္း၊ ကိန္းဂဏန္းမ်ား အေၾကာင္း၊ ေအာက္ဆီဂ်င္နဲ႕ ေရ အေၾကာင္း သင္တယ္။ ေနာက္ျပီး အျမဲစိမ္းေတာ အေၾကာင္း၊ မူဆိုလိုနီ အေၾကာင္း၊ အ႐ွင္မဟာ ရ႒သာရ ၏ ကဗ်ာမ်ား၊ ဦပုည၏ ျပဇာတ္၊ မပုၾကြယ္ႏွင့္ ခ႐ုငယ္၊ မ်က္မျမင္ ေကာင္ေလး အေၾကာင္း၊ ဖားအေၾကာင္း၊ ဒုတိယကမာၻစစ္အေၾကာင္း၊ ေအသင္ျမိဳ႕မွ အေျပးသမား အေၾကာင္း၊ ဘုရင့္ေနာင္ အေၾကာင္း… ။ …………။ စံုလို႕ ပါပဲ။ ဘ၀အေၾကာင္း သင္႐ိုး ေတြနဲ႕
အဲ့ဒီတိုင္းျပည္ကို ‘ေက်ာင္းေတာ္’ လို႕ ေခၚတယ္။

‘ေက်ာင္းေတာ္’ ဟာ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ ပန္းပြင့္ေတြကို ရင္နဲ႕ အမွ်ေထြးေပြ႕ ခဏခဏ ငံု႕နမ္းေလ့႐ွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ပန္းတစ္ပြင့္ကို မွ သူ႕႔လက္နဲ႕ ဖမ္းဆုပ္ မထားခဲ့ဘူးေလ။
ဒီလိုနဲ႕ ႏွင္းစက္ေတြ တစ္ဖြဲဖြဲ ႐ြာက် .. ခိုက္ေနေအာင္ ခ်မ္းလာတဲ့ အခါ ..
သူ႕ကိုယ္ေပၚက ႏွင္းစက္ေတြကိုု ‘ေက်ာင္းေတာ္’ က ခါခ်လိုက္တယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ဟာ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။

3 comments:

ႏွံေကာင္ said...

သိပ္ေတာ့မေကာင္းဘူး .... လြမ္းေအာင္လုပ္ထားလို႔ ... =P

Mintasay said...

ေကာင္းတယ္ဗ်

Anonymous said...

စာေတြဖတ္ျပီး
ေက်ာင္းကို အေသအလဲလြမ္းသြားတယ္။
ႏွင္းဆီနီနီ။။